Adultery My dear झवण्या ❤️
- Thread starter Anatole
- Start date
- 3,668
- 233
- 944
- 94
९.
अनुरागच्या मनावर मोठा घाव झाला होता. त्यांच्या अपेक्षा संपूर्ण नष्ट झाल्या होत्या. तो स्वतःला शिव्या देत होता, त्याने कधी कोणत्या मुलीबद्दल इतका विचार केला नाही, पण एका लग्न झालेल्या बाई बद्दल स्वप्न कसे पाहायला लागला. कधी कधी सत्या पेक्षा स्वप्न जास्त वाईट असतात त्या माणसाला खऱ्या दुनियेत जगू देत नाहीत.
अनुरागने खूप वेळा स्वप्नाच्या दुनियेची स्वारी केली. आता हा भास होताच दुःख खूप वेदनादायी होत. अनुराग ने चूक केली होती त्याला त्याचा पश्चाताप नव्हता. कारण तो सुंदर अनुभव त्याला भेटला नसता, पण त्याला आता जाणीव झाली होती की त्याचे विचार किती चुकीचे आहेत.
खूप पुरुष लोक स्त्रियांना एका मासाचा गोळा समजतात तर काही त्यांना आपल्या सारखाच एक भावनांने भरलेला, उलट आपल्या पेक्षा जास्त भाव असणारा व्यक्ती समजतात जे की बरोबर आहेचच, पण आपलं इथे चुकते की पुरुष जमत ही आपण ह्या दुहेरी ढाच्यात मांडतो कारण पुरुष इतका साधा नसतो काही माणसं प्रेम आणि भावना या गोष्टी सोबत स्त्रीच शरीर मासाचा गोळा समजतात किंवा तिच्या शरीरामुळे त्यांच्या मध्ये प्रेमाची भावना जागवते. आणि असेच भाव अनुराग चे होते.
मयुरीवर प्रेम पहिल्या नजरेत झालं असं त्याला वाटल होत कारण तीच डौलदार शरीर आणि सोनेरी पांढरा रंग त्यासोबतच तिचा सुंदर चेहरा, लाल ओठ आणि काळे केस यावर तो फिदा झाला होताच पण यासर्व गुणांबरोबर तिच्या वेगळ्या अदा अनुरागला भावल्या. काही अदा ज्या त्याला दुसऱ्या कोणत्या व्यक्तीच्या आवडल्या नसत्या पण आता मयुरीचा तो तिखट स्वभाव जो कधी हसरा तर कधी एकदम शांत वाटेल असा, जस म्हणतात की सुंदरता ही ना एका चौकटीच्या मोठ्या स्वच्छ डब्बा सारख्या घरात दिसते ना ती कचरा पेटीत दिसते, ती तर निसर्गात आहे जिथे जनावर,झाड–झुडप ही असतात आणि स्वच्छताही असते. तसंच त्यांच्या साठी मयुरी होती.
पण अनुरागला माहीत ही होत की मयुरीची अनुराग बद्दल भावना वेगळी होती, की आणि हे विचार तो बदलण्याचे तो प्रयत्न ही करत होता. पण प्रत्येक प्रयत्न एक चुकीची छवी निर्माण करण्यात यशस्वी झाला. अनुरागच्या हे खूप आधीच लक्षात आलं की हा त्याचा स्वभावच आहे तो काहीही करेल पण त्याच्या मुळे ते कुचिनपणाच सिद्ध होईल. आपण कधी प्रेम आणि साथीदार चुकीच्या जागी शोधतो या सोबत अनुरागला वाटायला लागलं की तो कोण्या प्रेमाचा लायकीचाच नाही. आई तर लेखावर प्रेम करते पण त्याचे ना खरे मित्र होते ना कोणी त्याला स्वतःवर एक जीव लावणारा हवा होता. त्याने चूक करून एक लग्न झालेली व्यक्ती कडून अपेक्षा केली जिला यातलं काहीचं माहित नव्हत.
दिवस निघत गेले, अनुरागची हिंमत पुन्हा मयुरीच्या जवळपास काय तिच्या नजरेत ही जाण्याची झाली नाही. पण मयुरीच्या मनात वेगळाच गोंधळ चालला होता, तिला कळत नव्हतं की तिची चूक होती की अनुराग ची. तशी चूक तर अनुरागचीच होती कारण एक बाई तिच्या घरी झोपून असेल आणि आपण तेथे जाऊन तिला मसलत असू तिची कंबर आणि गांड मळत अस, हे तर एकदम नैतिक रित्या ही चुकीचे आहे. पण काय करावं सगळ इतक सोप नव्हतं, मयुरीनें जागी असताना ही त्याला तिच्या डोक्यावरून हात फिरवू दिला, आता अनुरागच्या स्पर्शाने जे काही तिला वाटलं ते ती टाळू ही नाही शकत कारण तिनेच ते खूप दूर पर्यंत जाऊ दिल.
मयुरी जितका या गोष्टीचा विचार करत होती हे तिच्या साठी चांगलं नाही हे तिला दिसत होत. तिच्या मनाची वस्तुस्थिती खराब होती म्हणून काय झालं ती असं काही करू शकत नाही. कुणाल वर अजून ही तिचा जीव होता. तिला काही तरी या बाबतीत करावच लागणार. तिने लगेच खूप सारी पुस्तके ऑर्डर केली त्यासोबत दुपारी काय करायचं हे ठरवून घेतलं. तिने भलेही काम सोडलं होत म्हणून आयुष्य बीना नोकरीच उदास होऊ देणार नव्हती. जास्त विचाराच्या घोळात न घुसता मनाला ती व्यस्त ठेवत होती.
दिवस ती अशेच काढत गेली. एक दिवस रात्री ती तिच्या नवऱ्यासोबत टीव्ही पाहत होती. तिच्या अंगात वेगळाच भास होत होता, खासकरून तिचे पाय एकजागी राहत नव्हते. कधी ती पायात पाय गुंडाळत होती, तिला न कळता तिच्या अंगात तणाव निर्माण झाला होता, जेव्हा तिच्या लक्षात आले ती रिमोटल घट्ट पकडून आहे. तिचा श्वास एकदम वाढत गेला ती पुन्हा विचारांच्या भोवऱ्यात फसली होती आणि त्यामुळे डोक्याचा तणाव तिच्या शरीरावर जाणवत होता. तिला काय झाले तिला समजलं नव्हते, तिने काय कराव तिला कडल नाही. तिने एकदम कुणालला मिठीत घेतले. कुणाल ज्याचं लक्ष पूर्णतः टीव्हीवर होत स्वतःच्या बायकोला अचानक अंगावर येताना पाहून तो दचकला.
"काय झालं? हे काय करतेय?" कुणालाने तिला स्वतःपासून वेगळे केले.
"टीव्ही बघू दे न, अस अंगाला चिपकायला काय झालं?... आज नाही." हे ऐकताच मयुरीच्या मनात विचार आला की काय करत होती ती, आता कुणाल काय विचार करेल तिच्या बद्दल कशी बाई आहे मी? मयुरीला स्वतःबद्दल खूप
च वाईट वाटलं.
Like
करा पुढचा भाग लवकरच येईल थोडा लिहिला आहे. आणि तुम्हाला काय अपेक्षा आहे ते ही सांगा की या कथेत तुम्हाला काय पाहायला आवडेल.
अनुरागच्या मनावर मोठा घाव झाला होता. त्यांच्या अपेक्षा संपूर्ण नष्ट झाल्या होत्या. तो स्वतःला शिव्या देत होता, त्याने कधी कोणत्या मुलीबद्दल इतका विचार केला नाही, पण एका लग्न झालेल्या बाई बद्दल स्वप्न कसे पाहायला लागला. कधी कधी सत्या पेक्षा स्वप्न जास्त वाईट असतात त्या माणसाला खऱ्या दुनियेत जगू देत नाहीत.
अनुरागने खूप वेळा स्वप्नाच्या दुनियेची स्वारी केली. आता हा भास होताच दुःख खूप वेदनादायी होत. अनुराग ने चूक केली होती त्याला त्याचा पश्चाताप नव्हता. कारण तो सुंदर अनुभव त्याला भेटला नसता, पण त्याला आता जाणीव झाली होती की त्याचे विचार किती चुकीचे आहेत.
खूप पुरुष लोक स्त्रियांना एका मासाचा गोळा समजतात तर काही त्यांना आपल्या सारखाच एक भावनांने भरलेला, उलट आपल्या पेक्षा जास्त भाव असणारा व्यक्ती समजतात जे की बरोबर आहेचच, पण आपलं इथे चुकते की पुरुष जमत ही आपण ह्या दुहेरी ढाच्यात मांडतो कारण पुरुष इतका साधा नसतो काही माणसं प्रेम आणि भावना या गोष्टी सोबत स्त्रीच शरीर मासाचा गोळा समजतात किंवा तिच्या शरीरामुळे त्यांच्या मध्ये प्रेमाची भावना जागवते. आणि असेच भाव अनुराग चे होते.
मयुरीवर प्रेम पहिल्या नजरेत झालं असं त्याला वाटल होत कारण तीच डौलदार शरीर आणि सोनेरी पांढरा रंग त्यासोबतच तिचा सुंदर चेहरा, लाल ओठ आणि काळे केस यावर तो फिदा झाला होताच पण यासर्व गुणांबरोबर तिच्या वेगळ्या अदा अनुरागला भावल्या. काही अदा ज्या त्याला दुसऱ्या कोणत्या व्यक्तीच्या आवडल्या नसत्या पण आता मयुरीचा तो तिखट स्वभाव जो कधी हसरा तर कधी एकदम शांत वाटेल असा, जस म्हणतात की सुंदरता ही ना एका चौकटीच्या मोठ्या स्वच्छ डब्बा सारख्या घरात दिसते ना ती कचरा पेटीत दिसते, ती तर निसर्गात आहे जिथे जनावर,झाड–झुडप ही असतात आणि स्वच्छताही असते. तसंच त्यांच्या साठी मयुरी होती.
पण अनुरागला माहीत ही होत की मयुरीची अनुराग बद्दल भावना वेगळी होती, की आणि हे विचार तो बदलण्याचे तो प्रयत्न ही करत होता. पण प्रत्येक प्रयत्न एक चुकीची छवी निर्माण करण्यात यशस्वी झाला. अनुरागच्या हे खूप आधीच लक्षात आलं की हा त्याचा स्वभावच आहे तो काहीही करेल पण त्याच्या मुळे ते कुचिनपणाच सिद्ध होईल. आपण कधी प्रेम आणि साथीदार चुकीच्या जागी शोधतो या सोबत अनुरागला वाटायला लागलं की तो कोण्या प्रेमाचा लायकीचाच नाही. आई तर लेखावर प्रेम करते पण त्याचे ना खरे मित्र होते ना कोणी त्याला स्वतःवर एक जीव लावणारा हवा होता. त्याने चूक करून एक लग्न झालेली व्यक्ती कडून अपेक्षा केली जिला यातलं काहीचं माहित नव्हत.
दिवस निघत गेले, अनुरागची हिंमत पुन्हा मयुरीच्या जवळपास काय तिच्या नजरेत ही जाण्याची झाली नाही. पण मयुरीच्या मनात वेगळाच गोंधळ चालला होता, तिला कळत नव्हतं की तिची चूक होती की अनुराग ची. तशी चूक तर अनुरागचीच होती कारण एक बाई तिच्या घरी झोपून असेल आणि आपण तेथे जाऊन तिला मसलत असू तिची कंबर आणि गांड मळत अस, हे तर एकदम नैतिक रित्या ही चुकीचे आहे. पण काय करावं सगळ इतक सोप नव्हतं, मयुरीनें जागी असताना ही त्याला तिच्या डोक्यावरून हात फिरवू दिला, आता अनुरागच्या स्पर्शाने जे काही तिला वाटलं ते ती टाळू ही नाही शकत कारण तिनेच ते खूप दूर पर्यंत जाऊ दिल.
मयुरी जितका या गोष्टीचा विचार करत होती हे तिच्या साठी चांगलं नाही हे तिला दिसत होत. तिच्या मनाची वस्तुस्थिती खराब होती म्हणून काय झालं ती असं काही करू शकत नाही. कुणाल वर अजून ही तिचा जीव होता. तिला काही तरी या बाबतीत करावच लागणार. तिने लगेच खूप सारी पुस्तके ऑर्डर केली त्यासोबत दुपारी काय करायचं हे ठरवून घेतलं. तिने भलेही काम सोडलं होत म्हणून आयुष्य बीना नोकरीच उदास होऊ देणार नव्हती. जास्त विचाराच्या घोळात न घुसता मनाला ती व्यस्त ठेवत होती.
दिवस ती अशेच काढत गेली. एक दिवस रात्री ती तिच्या नवऱ्यासोबत टीव्ही पाहत होती. तिच्या अंगात वेगळाच भास होत होता, खासकरून तिचे पाय एकजागी राहत नव्हते. कधी ती पायात पाय गुंडाळत होती, तिला न कळता तिच्या अंगात तणाव निर्माण झाला होता, जेव्हा तिच्या लक्षात आले ती रिमोटल घट्ट पकडून आहे. तिचा श्वास एकदम वाढत गेला ती पुन्हा विचारांच्या भोवऱ्यात फसली होती आणि त्यामुळे डोक्याचा तणाव तिच्या शरीरावर जाणवत होता. तिला काय झाले तिला समजलं नव्हते, तिने काय कराव तिला कडल नाही. तिने एकदम कुणालला मिठीत घेतले. कुणाल ज्याचं लक्ष पूर्णतः टीव्हीवर होत स्वतःच्या बायकोला अचानक अंगावर येताना पाहून तो दचकला.
"काय झालं? हे काय करतेय?" कुणालाने तिला स्वतःपासून वेगळे केले.
"टीव्ही बघू दे न, अस अंगाला चिपकायला काय झालं?... आज नाही." हे ऐकताच मयुरीच्या मनात विचार आला की काय करत होती ती, आता कुणाल काय विचार करेल तिच्या बद्दल कशी बाई आहे मी? मयुरीला स्वतःबद्दल खूप
च वाईट वाटलं.
Like
करा पुढचा भाग लवकरच येईल थोडा लिहिला आहे. आणि तुम्हाला काय अपेक्षा आहे ते ही सांगा की या कथेत तुम्हाला काय पाहायला आवडेल.
Last edited:
- 233
- 944
- 94
Thanks भाउ असच सपोर्ट करत रहा, तुमच्यामुळेच मला लिहिण्याचा थोड प्रोत्साहन भेटते कसा तरी टाईम काढून लिहितो पुढचा लवकर येईल हाच मोठा भाग असता पण कामामुळे गावी आहों.
- 233
- 944
- 94
१०.
अनुरागच्या त्या लहानशा सोसायटी मध्ये सन उत्सव चालू होते. सणाच्या निमित्ताने अनुरागच मयुरीच्या घरी येणं जाण होतंच पण अनुरागची नजर मिळवण्याची हिंमत नव्हती.
अनुराग ला त्याचा आईने गणपतीसाठी पूजेचं सामान आणायचं सांगितलं होत, आणल्या वर नेहमी प्रमाणे मयुरीच्या घरी ही नेऊन दे अशी अनुराग ची आई बोलली. अनुराग ला नाही म्हणत आलं नाही.
अनुराग मयूरच्या दरवाज्यावर होता, दरवाजा कुणालने उघडला अनुरागच्या मनात विचार आला कुणालला माहीत आहे की नाही? कुणालने फक्त अनुराग कडे पाहून निराशा दाखवली. कुणाल च वाकड केलेलं तोंड पाहून हे सांगण कठीण होत की त्याला माहित आहे का नाही कारण कुणाल च्या मनात अनुराग बद्दल काही चांगला ठप्पा नव्हता.
"आम्ही आणलं असतं, तुला आणून देण्याची काही गरज नव्हती. " कुणाल म्हणाला. अनुरागच्या मनात थोडी शांतता पसरली. माहित नसेल असा हलका मनात आवाज आला.
अनुराग:"हो पण आई म्हणत होती."
कुणालच्या चेहऱ्यावर अचानक भाव बदलले, अचानक स्मित चेहऱ्यावर आले "काकूला काय आहे एवढी ही काळजी घेत नका जाऊ म्हणा आमची."
कुणालच अस बोलणं अनुरागला अजिबात आवडलं नाही. शब्दापेक्षा जास्त त्याच्या बोलण्याची पद्धत खूपच चावट वाटत होती. याआधी एकदोन दा त्याने अभद्र शब्द लोकांच्या तोंडून त्यांच्या आई बद्दल ऐकले होते काही लोकांचे तर त्यासाठी तोंड फोडले ही होते. पण असल्या गोष्टी वर मार ठोक ही जमत नाही.
अनुरागचा आणखी मूड खराब होण्याआधी त्याची नजर मयुरीवर गेली.
काही क्षणासाठी अनुराग च मन स्थिर झालं. मयुरीच स्मित हास्य पसरणार होत. मयुरीला हसतांना पाहून कोणाच्याही चेहऱ्यावर स्मित येईल. सोबत अनुरागवर काही तरी वेगळीच जादू झाली होती.
कुणाल ने काही वस्तू अनुरागच्या हाताच्या उचलल्या व काही अनुराग घेऊन घरात आला.
मयुरी जस काहीच झालेलं नाही अश्या प्रकारे अनुराग सोबत बोलली आणि जागा दाखवून वस्तू ठेवून घेतल्या. अनुराग या गोष्टीचा एवढा आश्चर्य नव्हता कारन त्याच्या त्याच्या अपेक्षा या पेक्षा जास्त नव्हत्याच इतक जरी झालं तरी त्याच्या साठी चांगलच होत.
मयुरी किती ही खराब मनस्थिती असली तरी तिने सगळ ठीक आहे अस दाखवण्याचा प्रयत्न केला.
दिवस निघत गेले मयुरीचे विचार आता स्वाघृने पर्यंत पाहोचले होते. तिला आता अनुरागचा स्पर्श आठवत होता ते विसरण्याचा प्रयत्न केला की तिला स्वतःवर गुण येत होती कारणं भावना इतक्या लवकर मनातून निघत नाही.
एक दिवस सोसायटीच्या सार्वजनिक कार्यक्रम जमला होता. 50 -60 च्यावर जास्त लोक नव्हती, अनुराग आपल्या मित्रांसोबत कामांमध्ये होता.
त्याचा मित्र सुयश, जो की वयाने मोठा होता सोबत सोसायटी मधे अनुराग पेक्षा जास्त मान ही होता.
माणसं मंडळी जमली होती. काही मोजक्या लहान मुलांचा कल्लोळ चालू होता, बाया एका बाजूला बसून गोष्टी करत होत्या. कार्यक्रम संपला होता, काही लहान मुला मुलींनी नृत्य सादर केलं होतं, आणि बस एक जोडपं समोर नाचण्या साठी आलं.
"यावर्षी काही मजा नाही राहिली, सगळी पोरं पुणे मुंबईत आहेत, इथे काहीच लोक उरलीत फक्त." एक माणूस बोलला.
"बरोबर आहे योगेश दा तुमचं, आता तर सुयश ही जाणार म्हणत आहे पुण्याला." दुसरा माणूस बोलला ज्याचं नाव भीमराव होतं ते योगेश नावाच्या माणसासोबत बोलत होता.
"खरच काय?" योगेश ने मान सुयश काढे वडवली, "अरे अश्यान कस होईल आपलं, मग पुढच्या वर्षी सार्वजनिक कार्यक्रम कोण करेल."
सुयश: "कार्यक्रम काय काका? अनुराग आहे ना आणखीनही आहेत पोरं सोबतीला तेच्या."
योगेश: "तो ही जाईलच कामासाठी, मग आहेच कोण?"
"अनुराग वाटते तुम्हाला शहर सोडून जाइल म्हणून?, त्यानं त्याच्या आईचा पदर सोडला तेच लय आहे." भीमराव हसत म्हणाला आणि म्हणता म्हणता त्याने टाळी कुणालला दिली. ते चौघेही या गोष्टीवर हसले अनुराग चुपचाप उठून दुसऱ्या जागी बसला. त्याने जर भांडण केल तर त्याची आई अनुरागलाच बोलेल. म्हणून अनुराग चूप बसला.
मयुरीचा चेहरा आज जास्तच उतरला होता, सगळ्यांचीच नजर तिच्या सुंदरतेवर होती. ती बोलताना लोकांसोबत हसत होती, आणि लपून अनुराग तिला पाहत होता. मयुरी एका चुंबकसारखी होती सर्वांच्या नजरा तिच्यावर बाई असो वा माणसं सगळेच. इतक्या लोकात कोणीच तिच्याइतक सुंदर नव्हतं आणि पाहिलं ही नसेल.
काही माणसं तिच्या कडे पाहून कुजबुजत होती.
मयुरीने आता पर्यंत अनुरागशी नजर मिळवली नव्हती. पण सुनीता तिची मैत्रीण होती त्यामुळे हे अशक्यच होत. मयुरी अनुराग समोर उभी होती तिने हिम्मत करून अनुरागला विचारलं.
"कुठे आहे तुझी आई? दिसली नाही खूप वेळची." अनुरागला काही वेळ सुचलं नाही काय बोलावं.
"इथेच असेल." अनुरागचे बोलता बोलता ठोके वाढायला लागले, त्याले समजत नव्हतं की काय बोलाव पण तरीही त्याच्या मनाने त्याच ऐकल नाही. त्याच्या मनात जो विचार आला तो अनुरागने बोलून दिला.
"ते मला काही तरी बोलायचं होत." अनुराग बोलल्याबरोबरच पाचतावला, मयुरीलाही एकदम धक्का बसला. पण दोघांच्याही मन सुसाट पडत होत पुढे काय बोलाव दोघांना ही कळत नव्हतं. मयुरी काही न बोलता सरळ तिथून निघून गेली.
काही वेळाने आरतीसाठी मयुरी पुढे आली तिच्या बरोबर कुणाल उभा होता, काही बायांनी त्यांची खोड केली मयुरी आणि कुणाल सोबत हसले. मग नवरा बायकोने मिळून आरती केली. खूप सारे शब्द फिरत होते त्यात काही बाया म्हणत होत्या की एकदम सुखी जोडपं आहे,दो
घात कधी त्यांनी भांडण होतांनि पाहिले नाही.
लाईक करा आणि आपली प्रतिक्रिया द्या पुढचा भाग उद्याच येईल आणि खूप महत्त्वाचा ही राहील.
अनुरागच्या त्या लहानशा सोसायटी मध्ये सन उत्सव चालू होते. सणाच्या निमित्ताने अनुरागच मयुरीच्या घरी येणं जाण होतंच पण अनुरागची नजर मिळवण्याची हिंमत नव्हती.
अनुराग ला त्याचा आईने गणपतीसाठी पूजेचं सामान आणायचं सांगितलं होत, आणल्या वर नेहमी प्रमाणे मयुरीच्या घरी ही नेऊन दे अशी अनुराग ची आई बोलली. अनुराग ला नाही म्हणत आलं नाही.
अनुराग मयूरच्या दरवाज्यावर होता, दरवाजा कुणालने उघडला अनुरागच्या मनात विचार आला कुणालला माहीत आहे की नाही? कुणालने फक्त अनुराग कडे पाहून निराशा दाखवली. कुणाल च वाकड केलेलं तोंड पाहून हे सांगण कठीण होत की त्याला माहित आहे का नाही कारण कुणाल च्या मनात अनुराग बद्दल काही चांगला ठप्पा नव्हता.
"आम्ही आणलं असतं, तुला आणून देण्याची काही गरज नव्हती. " कुणाल म्हणाला. अनुरागच्या मनात थोडी शांतता पसरली. माहित नसेल असा हलका मनात आवाज आला.
अनुराग:"हो पण आई म्हणत होती."
कुणालच्या चेहऱ्यावर अचानक भाव बदलले, अचानक स्मित चेहऱ्यावर आले "काकूला काय आहे एवढी ही काळजी घेत नका जाऊ म्हणा आमची."
कुणालच अस बोलणं अनुरागला अजिबात आवडलं नाही. शब्दापेक्षा जास्त त्याच्या बोलण्याची पद्धत खूपच चावट वाटत होती. याआधी एकदोन दा त्याने अभद्र शब्द लोकांच्या तोंडून त्यांच्या आई बद्दल ऐकले होते काही लोकांचे तर त्यासाठी तोंड फोडले ही होते. पण असल्या गोष्टी वर मार ठोक ही जमत नाही.
अनुरागचा आणखी मूड खराब होण्याआधी त्याची नजर मयुरीवर गेली.
काही क्षणासाठी अनुराग च मन स्थिर झालं. मयुरीच स्मित हास्य पसरणार होत. मयुरीला हसतांना पाहून कोणाच्याही चेहऱ्यावर स्मित येईल. सोबत अनुरागवर काही तरी वेगळीच जादू झाली होती.
कुणाल ने काही वस्तू अनुरागच्या हाताच्या उचलल्या व काही अनुराग घेऊन घरात आला.
मयुरी जस काहीच झालेलं नाही अश्या प्रकारे अनुराग सोबत बोलली आणि जागा दाखवून वस्तू ठेवून घेतल्या. अनुराग या गोष्टीचा एवढा आश्चर्य नव्हता कारन त्याच्या त्याच्या अपेक्षा या पेक्षा जास्त नव्हत्याच इतक जरी झालं तरी त्याच्या साठी चांगलच होत.
मयुरी किती ही खराब मनस्थिती असली तरी तिने सगळ ठीक आहे अस दाखवण्याचा प्रयत्न केला.
दिवस निघत गेले मयुरीचे विचार आता स्वाघृने पर्यंत पाहोचले होते. तिला आता अनुरागचा स्पर्श आठवत होता ते विसरण्याचा प्रयत्न केला की तिला स्वतःवर गुण येत होती कारणं भावना इतक्या लवकर मनातून निघत नाही.
एक दिवस सोसायटीच्या सार्वजनिक कार्यक्रम जमला होता. 50 -60 च्यावर जास्त लोक नव्हती, अनुराग आपल्या मित्रांसोबत कामांमध्ये होता.
त्याचा मित्र सुयश, जो की वयाने मोठा होता सोबत सोसायटी मधे अनुराग पेक्षा जास्त मान ही होता.
माणसं मंडळी जमली होती. काही मोजक्या लहान मुलांचा कल्लोळ चालू होता, बाया एका बाजूला बसून गोष्टी करत होत्या. कार्यक्रम संपला होता, काही लहान मुला मुलींनी नृत्य सादर केलं होतं, आणि बस एक जोडपं समोर नाचण्या साठी आलं.
"यावर्षी काही मजा नाही राहिली, सगळी पोरं पुणे मुंबईत आहेत, इथे काहीच लोक उरलीत फक्त." एक माणूस बोलला.
"बरोबर आहे योगेश दा तुमचं, आता तर सुयश ही जाणार म्हणत आहे पुण्याला." दुसरा माणूस बोलला ज्याचं नाव भीमराव होतं ते योगेश नावाच्या माणसासोबत बोलत होता.
"खरच काय?" योगेश ने मान सुयश काढे वडवली, "अरे अश्यान कस होईल आपलं, मग पुढच्या वर्षी सार्वजनिक कार्यक्रम कोण करेल."
सुयश: "कार्यक्रम काय काका? अनुराग आहे ना आणखीनही आहेत पोरं सोबतीला तेच्या."
योगेश: "तो ही जाईलच कामासाठी, मग आहेच कोण?"
"अनुराग वाटते तुम्हाला शहर सोडून जाइल म्हणून?, त्यानं त्याच्या आईचा पदर सोडला तेच लय आहे." भीमराव हसत म्हणाला आणि म्हणता म्हणता त्याने टाळी कुणालला दिली. ते चौघेही या गोष्टीवर हसले अनुराग चुपचाप उठून दुसऱ्या जागी बसला. त्याने जर भांडण केल तर त्याची आई अनुरागलाच बोलेल. म्हणून अनुराग चूप बसला.
मयुरीचा चेहरा आज जास्तच उतरला होता, सगळ्यांचीच नजर तिच्या सुंदरतेवर होती. ती बोलताना लोकांसोबत हसत होती, आणि लपून अनुराग तिला पाहत होता. मयुरी एका चुंबकसारखी होती सर्वांच्या नजरा तिच्यावर बाई असो वा माणसं सगळेच. इतक्या लोकात कोणीच तिच्याइतक सुंदर नव्हतं आणि पाहिलं ही नसेल.
काही माणसं तिच्या कडे पाहून कुजबुजत होती.
मयुरीने आता पर्यंत अनुरागशी नजर मिळवली नव्हती. पण सुनीता तिची मैत्रीण होती त्यामुळे हे अशक्यच होत. मयुरी अनुराग समोर उभी होती तिने हिम्मत करून अनुरागला विचारलं.
"कुठे आहे तुझी आई? दिसली नाही खूप वेळची." अनुरागला काही वेळ सुचलं नाही काय बोलावं.
"इथेच असेल." अनुरागचे बोलता बोलता ठोके वाढायला लागले, त्याले समजत नव्हतं की काय बोलाव पण तरीही त्याच्या मनाने त्याच ऐकल नाही. त्याच्या मनात जो विचार आला तो अनुरागने बोलून दिला.
"ते मला काही तरी बोलायचं होत." अनुराग बोलल्याबरोबरच पाचतावला, मयुरीलाही एकदम धक्का बसला. पण दोघांच्याही मन सुसाट पडत होत पुढे काय बोलाव दोघांना ही कळत नव्हतं. मयुरी काही न बोलता सरळ तिथून निघून गेली.
काही वेळाने आरतीसाठी मयुरी पुढे आली तिच्या बरोबर कुणाल उभा होता, काही बायांनी त्यांची खोड केली मयुरी आणि कुणाल सोबत हसले. मग नवरा बायकोने मिळून आरती केली. खूप सारे शब्द फिरत होते त्यात काही बाया म्हणत होत्या की एकदम सुखी जोडपं आहे,दो
घात कधी त्यांनी भांडण होतांनि पाहिले नाही.
लाईक करा आणि आपली प्रतिक्रिया द्या पुढचा भाग उद्याच येईल आणि खूप महत्त्वाचा ही राहील.
Last edited:
