ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਉਸ ਦੀ ਸਮਝ ਅਤੇ ਇੱਛਾਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਟਕਰਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਅਗਲੀ ਸ਼ਾਮ, ਜਦੋਂ ਸੂਰਜ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ, ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਸਾਦੀ ਪਰ ਸੁਆਦਲੀ ਸੀ ਡਰੈੱਸ ਚੁਣੀ—ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਸਾੜ੍ਹੀ, ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਸੁਡੌਲਤਾ ਨੂੰ ਸੰਜੀਦਗੀ ਨਾਲ ਸੰਜੋਏ ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਅਪਣੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਛੱਡਿਆ, ਜੋ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਲਹਿਰਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਸੁਚੱਜੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ—ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਦੋ ਕੱਪ ਚਾਹ, ਕੁਝ ਬਿਸਕੁਟ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਰਮ ਜਿਹੀ ਰੋਸ਼ਨੀ, ਜੋ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਗਰਮਜੋਸ਼ੀ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੀ ਵਰਦੀ ਨੂੰ ਬਦਲ ਕੇ ਇੱਕ ਸਾਫ਼-ਸੁਥਰੀ ਕੁੜਤਾ-ਪਜਾਮਾ ਪਾਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਘਬਰਾਹਟ ਅਤੇ ਉਤਸੁਕਤਾ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵਜਾਈ, ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਿੱਘੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ। "ਆਓ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਬੈਠੋ," ਉਸ ਨੇ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇਆ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਸਕੂਲੀ ਬੱਚਾ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਹੋਏ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਾਇਆ। "ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਾਰੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਡੂੰਘੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰੀਏ," ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਜੋ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵਰਗੇ ਸੰਜੀਦਾ ਵਿਸ਼ੇ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਟਿਕੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕੀ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ—ਕੀ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਅਫਸਰ ਦੀ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਗੱਲਬਾਤ ਸੀ, ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ?
"ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਕਿੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ?" ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ, ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਝੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ। ਉਸ ਦੀ ਇਹ ਅਦਾ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਸੰਭਲਦੇ ਹੋਏ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਜੀ, ਮੈਡਮ, ਲਗਭਗ ਦੋ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਨੇ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਾ ਆਵੇ।"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਮੁਸਕਰਾਇਆ। "ਹਾਂ, ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਪਰ... ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸਿਰਫ਼ ਗੇਟ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਿਣਾ ਜਾਂ ਕੈਮਰੇ ਚੈੱਕ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ... ਇੱਕ ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨਾ, ਨਹੀਂ?" ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਗੱਲ ਲੁਕੀ ਸੀ, ਜੋ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਉੱਪਰ ਸੀ।
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ ਹੁਣ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। "ਜੀ... ਜੀ ਮੈਡਮ, ਤੁਸੀਂ ਸਹੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ। ਪਰ... ਮੈਂ... ਮੈਂ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ..." ਉਹ ਅੱਧੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੁਕ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੁਣ ਸਿੱਧੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿੰਨ੍ਹ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ। "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰ ਇਨਸਾਨ ਹੋ। ਅਤੇ ਮੈਂ... ਮੈਂ ਵੀ ਸੱਚੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਕੁਝ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।" ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੁਣ ਲਗਭਗ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਦਿਲ ਇੰਨਾ ਤੇਜ਼ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਵੇਗਾ।
"ਮੈਡਮ, ਮੈਂ... ਮੈਂ ਸਮਝ ਨਹੀਂ..." ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਬਸ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਕੁਝ ਨਾ ਸੋਚੋ। ਸਿਰਫ਼ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੋ।" ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਵਧਾਇਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਇਆ। ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਡਰ ਨਾਲ ਫੈਲ ਗਈਆਂ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਦੌੜ ਗਈ।
ਉਸ ਪਲ ਵਿੱਚ, ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਟੁੱਟ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਚੰਗਿਆੜੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਇੱਕ ਭਖਦੀ ਹੋਈ ਅੱਗ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਸੋਚਣਾ?"
ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਜਾਦੂ ਵਿੱਚ ਫਸ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਅਗਲੇ ਪਲ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਮਨ ਹੁਣ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਗਏ। ਉਸ ਪਲ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਂ ਜਿਵੇਂ ਥਮ ਸਾ ਗਿਆ।
ਤਬੀਰ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੰਨੇ ਨੇੜੇ ਸਨ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਸਾਹ ਦੀ ਗਰਮੀ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਪਲ ਵਿੱਚ, ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ—ਸਮਾਜ, ਨੈਤਿਕਤਾ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਵਜੋਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ—ਇੱਕ-ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਢਹਿ-ਢੇਰੀ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਉਸ ਨੂੰ ਸਤਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਤਾਕਤ ਬਣ ਗਈ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਦੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜ ਦਿੱਤੇ।
ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਡਰ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਸਰੀਰ ਸਖਤ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਵਾਲ ਉੱਠੇ—ਕੀ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ? ਕੀ ਸਤਬੀਰ ਮੈਡਮ, ਜੋ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸਤਿਕਾਰਤ ਅਤੇ ਸਖਤ ਅਫਸਰ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨਾਲ ਅਜਿਹੀ ਨੇੜਤਾ ਵਿਖਾ ਰਹੀ ਸੀ? ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਨਰਮ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੂਹਿਆ, ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਦੌੜ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਟਿਕੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਮਰ ਵੱਲ ਵਧੇ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚੇ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਛਾ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵੀ ਸੀ—ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ। "ਪਰਮੋਦ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਕਿਹਾ, "ਇਸ ਪਲ ਨੂੰ ਬਸ ਜੀਅ ਲਓ। ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਨਾ ਪੁੱਛੋ, ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਸੋਚੋ।"
ਪਰਮੋਦ, ਜਿਸ ਦੀ ਸੋਚ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਦੇ ਪੱਲੇ ਨੂੰ ਸਰਕਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਕੋਈ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਹ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤੇਜਨਾ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਕੁੜਤੀ ਦੇ ਬਟਨ ਖੋਲ੍ਹਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।
ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਨਰਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਗਰਮੀ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਹੁਣ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਕੁੜਤੀ ਵੀ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਈ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਵਿੱਚ ਖੋ ਗਏ ਸਨ। ਸਤਬੀਰ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲਈ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਨ ਵਾਚਮੈਨ ਸੀ, ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਪਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸੀਮਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਇੱਕ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਨਾਲ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਜੱਫਾ ਪਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਛਡਾਉਣ ਸਰੀਰ ਦੀ ਮਾਲਕ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਾਇਆ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਵੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਗਵਾਚ ਗਏ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਵਰਗਾ ਲਿੰਗ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਦੋਂ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮੋਟੇ ਸਖਤ ਲਿੰਗ ਉੱਤੇ ਪੈ ਗਿਆ । ਆਪਣੇ ਲਿੰਗ ਉੱਤੇ ਸਤਵੀਰ ਦਾ ਹੱਥ ਪੈਂਦੇ ਹੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਆਹ ਨਿਕਲ ਗਈ ਅਮੋਦ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਕੱਪੜਾ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੁਣ ਸਤਬੀਰ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨੰਗੀ ਖੜੀ ਸੀ ਸਤਵੀਰ ਦਾ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਚਿੱਟਾ ਨੰਗਾ ਸਰੀਰ ਦੇਖ ਪਰਮੋਦ ਮੰਤਰ ਮੁਗਧ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਇਕੱਲੇ ਇਕੱਲੇ ਅੰਗ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਉੱਤੇ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਖਤ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਚਿੱਟੇ ਪੋਲੇ ਚਿਤੜ ਫੜ ਲੈ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ । ਸਤਵੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਗੁਲਾਬੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਕਿਸੇ ਪਿਆਸੇ ਕੁੱਤੇ ਵਾਂਗ ਫੁਦੀ ਚਟ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਲਕੁਲ ਬੇਵਸ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਸਿਰ ਪਾਸੇ ਕਰਦੀ ਬੈਡ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਗਈ । ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਖੋਲ ਲਈਆਂ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇਰ ਦੇ ਆਪਣਾ ਪਜਾਮਾ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਵਰਗਾ ਮੋਟਾ ਲਿੰਗ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਅਤੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ । ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਅੱਜ ਇਡਾ ਵੱਡਾ ਲਿੰਗ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋਣ ਲੱਗੀ । ਉਸੇ ਪਲ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਗੋਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਜਬੂਤ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈਆਂ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲਿੰਕ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਉੱਪਰ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੀ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ । ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਆਹ ਨਿਕਲ ਗਈ । ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਅੱਜ ਬਹੁਤ ਸਾਲਾ ਬਾਅਦ ਕਾਮ ਦਾ ਇਨਾ ਆਨੰਦ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਕੀ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ । ਪਰਮੋਦ ਵੀ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਟੱਟੇ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਉਪਰ ਵੱਜ ਰਹੇ ਸਨ । ਜੋ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਜਾਨ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸਨ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਟੇਕੇ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਿਰਫ 2 ਮਿੰਟਾ ਵਿਚ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ । ਕਿਓਂਕਿ ਅੱਜ ਤਕ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਇਨੀ ਸਟ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗੀ । ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਟੇਕਿਆ ਦੀ ਠੱਪ ਠੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ । ਜੋ ਸਵਾਦ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਅੱਜ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਹਿਲਾ ਕਦੇ ਨੀ ਸੀ ਆਇਆ । ਲਗਭਗ 15 ਮਿੰਟਾ ਵਿਚ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਦੋ ਵਾਰੀ ਹੋ ਚੁਕਿਆ ਸੀ । ਲਗਭਗ ਵੀਹ ਮਿੰਟਾ ਤਕ ਫੁਦੀ ਚੋਦਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜਾਫੀ ਪਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਗੋਰੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਮੂੰਮੇ ਚੁੰਗਦੇ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਮਾਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਵੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜਾਫੀ ਪਾ ਲਈ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਜ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ । ਅਤੇ 10 ਦੋਵੇ ਨੰਗੇ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਲੇਟੇ ਰਹੇ । ਲਗਭਗ 10 ਮਿੰਟ ਲੇਟੇ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਤਰ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਨੰਗੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ ਬਾਥਰੂਮ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਗੋਲ ਮਟੋਲ ਚਿੱਤੜਾ ਨੂੰ ਦੇਖ ਹਜੇ ਵੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਹਾਅ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਸੀ । ਕਿਉਂਕਿ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲੈਣਾ ਚਾਉਂਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਸ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੈ ਰਹੀ । ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਲੈਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਉਹ ਫੁੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸਮਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਥੋੜੇ ਸਮੇ ਬਾਅਦ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਫ ਕਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਉਲਝਣ ਵੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ... ਇਹ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਰਹੇਗਾ, ਪਰਮੋਦ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।"
ਪਰਮੋਦ, ਜਿਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ, ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। "ਜੀ, ਮੈਡਮ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਾਂਗਾ।" ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸੰਜੀਦਗੀ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਪਲ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਬਦਲ ਦੇਵੇਗਾ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਸੰਭਾਲੀ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਪਰਮੋਦ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ, ਤਾਂ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਇਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਕੀ ਸੀ? ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਉਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ, ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ—ਕੀ ਇਹ ਸਭ ਹੁਣ ਖਤਰੇ ਵਿੱਚ ਸੀ? ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਹੁਣ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਰਾਜ਼ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ | ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਉਲਝਣ ਦਾ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ ਅਤੇ ਬੈਡਰੂਮ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਈ, ਜਿੱਥੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ਹੁਣ ਧੁੰਦਲੀਆਂ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਅਜੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ਾ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡਰ ਵੀ ਸੀ—ਕੀ ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਸਹੀ ਸੀ? ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਪੱਕਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਸਬੰਧ ਭਾਵੇਂ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸੁਡੌਲ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਗੋਲ-ਮਟੋਲ ਫਿਗਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂ ਦੀ ਤਿਉਂ ਸੀ। ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਸਤਬੀਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲੋਂ ਲੰਘਦੀ, ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਵਕਰ ਰੇਖਾਵਾਂ 'ਤੇ ਅਟਕ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਸਾਹ ਅਟਕ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਨੇੜਿਓਂ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਸਖਤ ਅਫਸਰ ਵਾਲੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਸਮਾਜਕ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਸ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਹੁਣ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨਾਲ ਉਹ ਪਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰ ਲਏ ਸਨ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਫੁੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸਮਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡਰ ਵੀ ਸੀ—ਕੀ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਲ ਦੀ ਸੀ, ਜਾਂ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵਾਪਰਨ ਵਾਲਾ ਸੀ? ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਬੰਧ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਵਧ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸਤਬੀਰ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਇਹ ਦੂਰੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਹੀ। ਉਸ ਰਾਤ, ਜਦੋਂ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਚੁੱਕੇ ਸਨ, ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਜੁਟਾਈ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵਜਾਈ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈਰਾਨੀ ਸੀ। "ਪਰਮੋਦ? ਇੰਨੀ ਰਾਤ ਨੂੰ? ਕੀ ਮਸਲਾ ਹੈ?" ਉਸ ਨੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ।
ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਬਸੀ ਸੀ। "ਮੈਡਮ... ਮੈਂ... ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭੁੱਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਉਹ ਪਲ... ਉਹ ਰਾਤ... ਮੈਂ..." ਉਹ ਅੱਧੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੁਕ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੱਸਾ ਅਤੇ ਡਰ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ।
"ਪਰਮੋਦ, ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ? ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਲ ਸੀ! ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੀ ਕੋਈ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਮੁਸੀਬਤ ਹੋਵੇਗੀ।" ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸਖਤ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਹਲਚਲ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂ ਦੀਆਂ ਤਿਉਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ।
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੀ ਵਰਦੀ ਨੂੰ ਬਦਲ ਕੇ ਇੱਕ ਸਾਫ਼-ਸੁਥਰੀ ਕੁੜਤਾ-ਪਜਾਮਾ ਪਾਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਘਬਰਾਹਟ ਅਤੇ ਉਤਸੁਕਤਾ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵਜਾਈ, ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਿੱਘੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ। "ਆਓ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਬੈਠੋ," ਉਸ ਨੇ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇਆ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਸਕੂਲੀ ਬੱਚਾ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਹੋਏ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਾਇਆ। "ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਾਰੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਡੂੰਘੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰੀਏ," ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਜੋ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵਰਗੇ ਸੰਜੀਦਾ ਵਿਸ਼ੇ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਟਿਕੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕੀ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ—ਕੀ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਅਫਸਰ ਦੀ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਗੱਲਬਾਤ ਸੀ, ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ?
"ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਕਿੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ?" ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ, ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਝੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ। ਉਸ ਦੀ ਇਹ ਅਦਾ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਸੰਭਲਦੇ ਹੋਏ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਜੀ, ਮੈਡਮ, ਲਗਭਗ ਦੋ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਨੇ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਾ ਆਵੇ।"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਮੁਸਕਰਾਇਆ। "ਹਾਂ, ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਪਰ... ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸਿਰਫ਼ ਗੇਟ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਿਣਾ ਜਾਂ ਕੈਮਰੇ ਚੈੱਕ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ... ਇੱਕ ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨਾ, ਨਹੀਂ?" ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਗੱਲ ਲੁਕੀ ਸੀ, ਜੋ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਉੱਪਰ ਸੀ।
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ ਹੁਣ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। "ਜੀ... ਜੀ ਮੈਡਮ, ਤੁਸੀਂ ਸਹੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ। ਪਰ... ਮੈਂ... ਮੈਂ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ..." ਉਹ ਅੱਧੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੁਕ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੁਣ ਸਿੱਧੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿੰਨ੍ਹ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ। "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰ ਇਨਸਾਨ ਹੋ। ਅਤੇ ਮੈਂ... ਮੈਂ ਵੀ ਸੱਚੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਕੁਝ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।" ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੁਣ ਲਗਭਗ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਦਿਲ ਇੰਨਾ ਤੇਜ਼ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਵੇਗਾ।
"ਮੈਡਮ, ਮੈਂ... ਮੈਂ ਸਮਝ ਨਹੀਂ..." ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਬਸ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਕੁਝ ਨਾ ਸੋਚੋ। ਸਿਰਫ਼ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੋ।" ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਵਧਾਇਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਇਆ। ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਡਰ ਨਾਲ ਫੈਲ ਗਈਆਂ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਦੌੜ ਗਈ।
ਉਸ ਪਲ ਵਿੱਚ, ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਟੁੱਟ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਚੰਗਿਆੜੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਇੱਕ ਭਖਦੀ ਹੋਈ ਅੱਗ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਸੋਚਣਾ?"
ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਜਾਦੂ ਵਿੱਚ ਫਸ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਅਗਲੇ ਪਲ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਮਨ ਹੁਣ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਗਏ। ਉਸ ਪਲ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਂ ਜਿਵੇਂ ਥਮ ਸਾ ਗਿਆ।
ਤਬੀਰ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੰਨੇ ਨੇੜੇ ਸਨ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਸਾਹ ਦੀ ਗਰਮੀ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਪਲ ਵਿੱਚ, ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ—ਸਮਾਜ, ਨੈਤਿਕਤਾ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਵਜੋਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ—ਇੱਕ-ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਢਹਿ-ਢੇਰੀ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਉਸ ਨੂੰ ਸਤਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਤਾਕਤ ਬਣ ਗਈ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਦੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜ ਦਿੱਤੇ।
ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਡਰ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਸਰੀਰ ਸਖਤ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਵਾਲ ਉੱਠੇ—ਕੀ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ? ਕੀ ਸਤਬੀਰ ਮੈਡਮ, ਜੋ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸਤਿਕਾਰਤ ਅਤੇ ਸਖਤ ਅਫਸਰ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨਾਲ ਅਜਿਹੀ ਨੇੜਤਾ ਵਿਖਾ ਰਹੀ ਸੀ? ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਨਰਮ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੂਹਿਆ, ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਦੌੜ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਟਿਕੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਮਰ ਵੱਲ ਵਧੇ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚੇ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਛਾ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵੀ ਸੀ—ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ। "ਪਰਮੋਦ," ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਕਿਹਾ, "ਇਸ ਪਲ ਨੂੰ ਬਸ ਜੀਅ ਲਓ। ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਨਾ ਪੁੱਛੋ, ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਸੋਚੋ।"
ਪਰਮੋਦ, ਜਿਸ ਦੀ ਸੋਚ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਦੇ ਪੱਲੇ ਨੂੰ ਸਰਕਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਕੋਈ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਹ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤੇਜਨਾ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਕੁੜਤੀ ਦੇ ਬਟਨ ਖੋਲ੍ਹਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।
ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਨਰਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਗਰਮੀ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਹੁਣ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਕੁੜਤੀ ਵੀ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਈ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਵਿੱਚ ਖੋ ਗਏ ਸਨ। ਸਤਬੀਰ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲਈ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਨ ਵਾਚਮੈਨ ਸੀ, ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਪਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸੀਮਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਇੱਕ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਨਾਲ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਜੱਫਾ ਪਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਛਡਾਉਣ ਸਰੀਰ ਦੀ ਮਾਲਕ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਾਇਆ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਵੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਗਵਾਚ ਗਏ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਵਰਗਾ ਲਿੰਗ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਦੋਂ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮੋਟੇ ਸਖਤ ਲਿੰਗ ਉੱਤੇ ਪੈ ਗਿਆ । ਆਪਣੇ ਲਿੰਗ ਉੱਤੇ ਸਤਵੀਰ ਦਾ ਹੱਥ ਪੈਂਦੇ ਹੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਆਹ ਨਿਕਲ ਗਈ ਅਮੋਦ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਕੱਪੜਾ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੁਣ ਸਤਬੀਰ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨੰਗੀ ਖੜੀ ਸੀ ਸਤਵੀਰ ਦਾ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਚਿੱਟਾ ਨੰਗਾ ਸਰੀਰ ਦੇਖ ਪਰਮੋਦ ਮੰਤਰ ਮੁਗਧ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਇਕੱਲੇ ਇਕੱਲੇ ਅੰਗ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਉੱਤੇ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਖਤ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਚਿੱਟੇ ਪੋਲੇ ਚਿਤੜ ਫੜ ਲੈ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਸਕਰੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ । ਸਤਵੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਗੁਲਾਬੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਕਿਸੇ ਪਿਆਸੇ ਕੁੱਤੇ ਵਾਂਗ ਫੁਦੀ ਚਟ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਲਕੁਲ ਬੇਵਸ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਸਿਰ ਪਾਸੇ ਕਰਦੀ ਬੈਡ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਗਈ । ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਖੋਲ ਲਈਆਂ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇਰ ਦੇ ਆਪਣਾ ਪਜਾਮਾ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਵਰਗਾ ਮੋਟਾ ਲਿੰਗ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਅਤੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ । ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਅੱਜ ਇਡਾ ਵੱਡਾ ਲਿੰਗ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋਣ ਲੱਗੀ । ਉਸੇ ਪਲ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਗੋਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਜਬੂਤ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈਆਂ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲਿੰਕ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਉੱਪਰ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੀ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ । ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਆਹ ਨਿਕਲ ਗਈ । ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਅੱਜ ਬਹੁਤ ਸਾਲਾ ਬਾਅਦ ਕਾਮ ਦਾ ਇਨਾ ਆਨੰਦ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਕੀ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ । ਪਰਮੋਦ ਵੀ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਟੱਟੇ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦੀ ਮੋਰੀ ਉਪਰ ਵੱਜ ਰਹੇ ਸਨ । ਜੋ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਜਾਨ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸਨ । ਪ੍ਰਮੋਦ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਟੇਕੇ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਿਰਫ 2 ਮਿੰਟਾ ਵਿਚ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ । ਕਿਓਂਕਿ ਅੱਜ ਤਕ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਇਨੀ ਸਟ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗੀ । ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਟੇਕਿਆ ਦੀ ਠੱਪ ਠੱਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ । ਜੋ ਸਵਾਦ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਅੱਜ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਹਿਲਾ ਕਦੇ ਨੀ ਸੀ ਆਇਆ । ਲਗਭਗ 15 ਮਿੰਟਾ ਵਿਚ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਦੋ ਵਾਰੀ ਹੋ ਚੁਕਿਆ ਸੀ । ਲਗਭਗ ਵੀਹ ਮਿੰਟਾ ਤਕ ਫੁਦੀ ਚੋਦਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜਾਫੀ ਪਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਗੋਰੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਮੂੰਮੇ ਚੁੰਗਦੇ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਮਾਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਵੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜਾਫੀ ਪਾ ਲਈ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਜ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ । ਅਤੇ 10 ਦੋਵੇ ਨੰਗੇ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਲੇਟੇ ਰਹੇ । ਲਗਭਗ 10 ਮਿੰਟ ਲੇਟੇ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਤਰ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਨੰਗੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ ਬਾਥਰੂਮ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਗੋਲ ਮਟੋਲ ਚਿੱਤੜਾ ਨੂੰ ਦੇਖ ਹਜੇ ਵੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਹਾਅ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਸੀ । ਕਿਉਂਕਿ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਬੁੰਡ ਲੈਣਾ ਚਾਉਂਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਸ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੈ ਰਹੀ । ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਲੈਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਉਹ ਫੁੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸਮਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਥੋੜੇ ਸਮੇ ਬਾਅਦ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਫ ਕਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਉਲਝਣ ਵੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ... ਇਹ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਰਹੇਗਾ, ਪਰਮੋਦ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।"
ਪਰਮੋਦ, ਜਿਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ, ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। "ਜੀ, ਮੈਡਮ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਾਂਗਾ।" ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸੰਜੀਦਗੀ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਪਲ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਬਦਲ ਦੇਵੇਗਾ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਸੰਭਾਲੀ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਪਰਮੋਦ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ, ਤਾਂ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਇਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਕੀ ਸੀ? ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਉਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ, ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ—ਕੀ ਇਹ ਸਭ ਹੁਣ ਖਤਰੇ ਵਿੱਚ ਸੀ? ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਹੁਣ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਰਾਜ਼ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ | ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਉਲਝਣ ਦਾ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ ਅਤੇ ਬੈਡਰੂਮ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਈ, ਜਿੱਥੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ਹੁਣ ਧੁੰਦਲੀਆਂ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਅਜੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ਾ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡਰ ਵੀ ਸੀ—ਕੀ ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਸਹੀ ਸੀ? ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਪੱਕਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਸਬੰਧ ਭਾਵੇਂ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸੁਡੌਲ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਗੋਲ-ਮਟੋਲ ਫਿਗਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂ ਦੀ ਤਿਉਂ ਸੀ। ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਸਤਬੀਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲੋਂ ਲੰਘਦੀ, ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਵਕਰ ਰੇਖਾਵਾਂ 'ਤੇ ਅਟਕ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਸਾਹ ਅਟਕ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਨੇੜਿਓਂ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਸਖਤ ਅਫਸਰ ਵਾਲੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਸਮਾਜਕ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਸ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਹੁਣ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨਾਲ ਉਹ ਪਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰ ਲਏ ਸਨ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਫੁੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸਮਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡਰ ਵੀ ਸੀ—ਕੀ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਲ ਦੀ ਸੀ, ਜਾਂ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵਾਪਰਨ ਵਾਲਾ ਸੀ? ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਬੰਧ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਵਧ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸਤਬੀਰ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਮੋੜ
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਜਦੋਂ ਪਰਮੋਦ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਸੀ, ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਵਿੱਚ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਆਈ। ਉਸ ਦੀ ਸਖਤ ਅਤੇ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸੀ ਦੇਖ ਕੇ ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਦਿਲ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਧੜਕਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਸਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਕਹਿ ਕੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਟਿਕ ਗਈਆਂ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੂੰ ਨੋਟਿਸ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆਈ, ਜੋ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈ। "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਰਾਤ ਦਾ ਰਾਊਂਡ ਠੀਕ ਹੈ ਨਾ?" ਉਸ ਨੇ ਸਖਤ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਵਾਪਰਿਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ।ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਇਹ ਦੂਰੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਹੀ। ਉਸ ਰਾਤ, ਜਦੋਂ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਚੁੱਕੇ ਸਨ, ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਜੁਟਾਈ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵਜਾਈ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈਰਾਨੀ ਸੀ। "ਪਰਮੋਦ? ਇੰਨੀ ਰਾਤ ਨੂੰ? ਕੀ ਮਸਲਾ ਹੈ?" ਉਸ ਨੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ।
ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਬਸੀ ਸੀ। "ਮੈਡਮ... ਮੈਂ... ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭੁੱਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਉਹ ਪਲ... ਉਹ ਰਾਤ... ਮੈਂ..." ਉਹ ਅੱਧੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੁਕ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੱਸਾ ਅਤੇ ਡਰ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ।
"ਪਰਮੋਦ, ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ? ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਲ ਸੀ! ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੀ ਕੋਈ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਮੁਸੀਬਤ ਹੋਵੇਗੀ।" ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸਖਤ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਹਲਚਲ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂ ਦੀਆਂ ਤਿਉਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ।
