ਅਪਡੇਟ 22
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ
ਮਨਜੀਤ: ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਾਂ ਜਲਦੀ ਆ ਕੇ ਗਲਤੀ ਕੀਤੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਵਿਆਹ ਵਾਲਾ ਘਰ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ, ਸਾਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਘੂਰਦੇ ਹੋਏ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹੀ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਛਾ, ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਪਹਿਨਣ ਅਤੇ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਕਹਿਣਗੇ ਅਤੇ ਜੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਨ ਲਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬੂਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਵੇਖਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖੇਗਾ, ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਤੇਰਾ ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਤੇਰਾ ਹੱਕ ਹੈ।
ਅਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਵਾਰ ਰਮਨ ਦੀ ਸਿਸਕੀ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ
ਮਨਜੀਤ: ਸਾਨੂੰ ਇੱਥੇ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਪਵੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ, ਆਪਾਂ ਕੁਝ ਗਲਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਰੇ ਬਾਬਾ, ਇੱਥੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਫ੍ਰੈਂਚੀ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਤਾਂ ਹੁਣ ਚੱਲੀਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ, ਆਪਾਂ ਦੀਦੀ ਨੂੰ ਕੀ ਕਹਾਂਗੇ। ਖੈਰ, ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਲੈ ਕੇ ਚੇਂਜ ਕਰਨ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਰਮਨ ਬੈਗ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਡ ਕੱਢਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਡਾ ਪੈਡ ਬਾਹਰ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਮਨਜੀਤ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਵਾਹ ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਡਾ ਕਿੰਨਾ ਸੈਕਸੀ ਫਿਗਰ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ।
ਰਮਨ: ਹੁਣੇ ਫੜਕੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਬੋਲ ਨਾ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਦੋਂ ਬਸ ਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਕਰ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਪੈਡ ਖੋਹ ਕੇ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਬੇਚਾਰਾ ਰਮਨ ਸੋਚਦਾ ਹੋਇਆ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮਨਜੀਤ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਾ ਪੁੱਤ, ਫਰੈਸ਼ ਹੋ ਜਾ।
ਰਮਨ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਾਹਰ, ਮਨਜੀਤ ਬੈਡ ਸੈੱਟ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਵਿੱਚ ਲੇਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਪਰ ਚਾਦਰ ਲੈ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਰਮਨ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੇਟਿਆ ਦੇਖ ਕੇ, ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਥੱਕ ਗਏ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਰਮਨ ਵੀ ਲੇਟਣ ਲਈ ਬੈਡ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਦੇ।
ਰਮਨ: ਪਰ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਲਦੀ ਕਰ।
ਰਮਨ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਵਿੱਚ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਇਹ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦੇਵਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਇਹ ਪਾਈ ਰੱਖ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਵਿੱਚ ਬੈਡ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਚਾਦਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ, ਤੂੰ ਕੀ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਇਹ ਸਭ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ, ਮੰਨ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਕਰਨ ਨੂੰ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਸੌਣ ਨੂੰ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਆਈ ਲਵ ਯੂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਵੀ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਆਈ ਵਾਂਟ ਟੂ ਲਵ ਯੂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮਨਾ ਕਿਸਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਖੁਦ ਹੀ ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਥੋੜਾ ਟਾਈਮ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਥੋੜਾ ਟਾਈਮ ਹੀ ਤਾਂ ਮੰਗਿਆ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਮਤਲਬ।
ਮਨਜੀਤ: ਥੋੜਾ ਟਾਈਮ ਮੰਗਿਆ ਸੀ, ਮਹੀਨੇ ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ: ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਬੁੱਧੂ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਤੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਿਰਫ਼ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਤੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਹੈਂ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਉਹ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਉਹ ਕੀ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਪੀਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ, ਹੈਂ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਬੱਚਾ ਹੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋਂ ਦੁੱਧ ਹੀ ਮੰਗੇਗਾ।
ਮਨਜੀਤ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਦਾ ਸਟ੍ਰੈਪ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ, ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨੰਗੇ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਰਮਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਮੋਟੇ ਤੇ ਗੋਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਰਮਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਸਿਰਫ਼ ਦੇਖਣੇ ਹਨ ਜਾਂ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਵੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਹੜਬੜਾਉਂਦੇ ਹੋਏ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਮੈਂ।
ਅਤ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਵੱਲ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕੋਈ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਉਸਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਚੂਸਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਮਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਘਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਛੋਟਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅੱਜ ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਘਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰਮਨ ਦੇ ਬੁੱਲ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮੇ ਨੂੰ ਛੂੰਹਦੇ ਹਨ, ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸਿਸਕ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ। ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਗੇਟ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੋਵੇਂ ਹੜਬੜਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੌਣ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕਿਰਨਜੀਤ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਸ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਦੀਦੀ।
ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਰਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਰਟਸ ਅਤੇ ਵੈਸਟ ਪਹਿਨਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਖੁਦ ਬਿਨਾਂ ਬ੍ਰਾ ਦੇ ਨਾਈਟੀ ਪਹਿਨਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਸੌਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਖੁਦ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ। ਕਿਰਨਜੀਤ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਤੁਸੀਂ ਸੌਂ ਗਏ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਰਮਨ ਸੌਂ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਵੀ ਸੌਣ ਵਾਲੀ ਸੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਆਈ ਹੈਂ, ਇਸ ਲਈ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਪਰ ਆ ਗਈ। ਫਿਰ ਕੱਲ੍ਹ ਤੋਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਅਤੇ ਕੰਮ ਵੀ ਹੋਵੇਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਦੱਸੋ ਦੀਦੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਹੋਰ ਸੁਣਾ, ਜੀਜਾ ਜੀ ਅਤੇ ਮਨਦੀਪ ਕਿਵੇਂ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਸਭ ਠੀਕ ਹਨ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦੇਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਰਨਜੀਤ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸੇ ਬੈਡ ਤੇ ਸੌਂ ਗਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਸਮਾਂ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ। ਕਿਰਨਜੀਤ ਜਲਦੀ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਜਗਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕਿਰਨਜੀਤ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਹੇਠਾਂ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਆਉਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਕਿਰਨਜੀਤ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਰਮਨ ਜਾਗਿਆ ਨਹੀਂ ਹਜੇ। ਜਾ ਮਨਜੀਤ, ਉਸਨੂੰ ਜਗਾ, ਉਹ ਨਾਸ਼ਤਾ ਵੀ ਕਰ ਲਊਗਾ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਹਰਦੀਪ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਜਗਾ ਆਉਣਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਰਦੀਪ ਰਹਿਣ ਦੇ ਪੁੱਤ, ਮੇਰਾ ਵੀ ਕੁਝ ਕੰਮ ਹੈ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਜਗਾ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਭੱਜਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਕੋਈ ਹੋਰ ਉੱਪਰ ਨਾ ਜਾਵੇ। ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਸੌਣ ਦਾ ਨਾਟਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਪੀਣਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਟਾਈਮ ਤੋਂ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਰੋ ਨਾ, ਮੰਮੀ ਆ ਗਈ ਹੈ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਦਾ ਸਿਰ ਆਪਣੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਕਮੀਜ ਇਕ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਚੁੱਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਨਿੱਪਲ ਨੂੰ ਰਮਨ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਦੁੱਧ ਪੀਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਦੋਨੋਂ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਸੱਚੀ ਵਿੱਚ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਮਨਜੀਤ ਸਿਸਕੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਬਹੁਤ ਭੁੱਖਾ ਸੀ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾਉਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਜਾਂਦੀ।
ਰਮਨ ਦੂਜੇ ਨਿੱਪਲ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਮੰਮੀ ਦੇ ਦੂਜੇ ਨਿੱਪਲ ਖੇਡਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਕਮੀਜ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਉਪਰ ਚੱਕ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੂਜੇ ਨਿੱਪਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਇਸ ਨਾਲ ਖੇਡਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਹਾਲਤ ਖਰਾਬ ਹੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਰਮਨ ਇੱਕ ਨਿੱਪਲ ਨਾਲ ਖੇਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਦੇ ਦੂਜੇ ਨਾਲ।
ਮਨਜੀਤ ਸਿਸਕ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਢਿੱਡ ਭਰ ਗਿਆ।
ਰਮਨ ਨਾ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਹਿਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੰਨ ਜਾ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਪੁੱਤ, ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਕੁਝ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਨਿੱਪਲ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਹਟਾ ਹਟਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਾਥਰੂਮ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੋ। ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈੈ,
ਅਤੇ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਨਿੱਪਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਫੜ ਕੇ ਨਿਚੋੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਚੀਕਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੌਲੀ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ, ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦਰਦ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਮਜਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਸੌਰੀ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਨਿੱਪਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚੁੰਘਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਫਿਰ ਕੁਰਲਾਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਲੀਜ ਰਮਨ, ਜਾਣ ਦੇ ਨਾ, ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਸੁਸੂ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਨਿੱਪਲਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਚੱਲੋ, ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਸੁਸੂ ਆਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੱਲ, ਬਦਮਾਸ਼, ਕੀ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਸੁਸੂ ਕਰੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੋਇਆ ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਹੁਣ ਨਹੀਂ, ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪੀਰੀਅਡਸ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਤਾਂ ਕੀ, ਇਸ ਸਮੇਂ ਸੁਸੂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਮੁੱਕਾ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਤੂੰ ਹੇਠਾਂ ਚਲਾ ਜਾ, ਸਾਰੇ ਨਾਸ਼ਤੇ ਤੇ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਫਰੈਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਆਵਾਂਗੀ।
ਰਮਨ ਹੇਠਾਂ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੇ ਡੂੰਘੇ ਸਾਹ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਜੀਭ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਉਸਦੇ ਪੁੱਤ ਦੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰਨ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾਇਆ ਕਿਉਂਕਿ ਮਨਜੀਤ ਸਭ ਕੁਝ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਸ਼ਾਂਤੀ, ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ, ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਵੀ ਹੇਠਾਂ ਤੋਂ ਆ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮਜ਼ਾ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
