ਅਪਡੇਟ 21
ਬਾਥਰੂਮ ਤੋਂ ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਮੈਨੂੰ ਪੈਡ ਦੇਵੀਂ, ਮੈਂ ਲਿਆਉਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ।
ਰਮਨ ਬੈਗ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਡ ਕੱਢ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਬਦਲ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਸੀਂ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਂਗੇ।
ਰਮਨ: ਸ਼ਾਮ 6 ਵਜੇ ਤੱਕ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਰ 12 ਘੰਟੇ ਇਕੱਲੀ ਰਹਾਂਗੀ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੁੱਪ, ਇਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਸੇਮੀ ਟਰਾਂਸਪੈਰੇਂਟ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਤੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਜੇ ਇਹ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਜੋ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਕਰਦਾ।
ਰਮਨ: ਓ, ਮੈਂ ਗਲਤੀ ਕੀਤੀ, ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੀ ਬਾਂਹ ਤੇ ਮੁੱਕਾ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਉਡੀਕ ਕਰੂੰਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਵੀ।
ਰਮਨ: ਮਤਲਬ।
ਮਨਜੀਤ: ਚਾਹ ਪੀ ਲੈ, ਠੰਡ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਚਾਹ ਪੀਓ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਲਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਜ ਕੀ ਪਹਿਨਾ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਮੇਰੀ ਜੀਨਸ ਅਤੇ ਟੀਸ਼ਰਟ ਟਰਾੲ ਕਰੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਉਹ ਮੇਰੇ ਫਿੱਟ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ।
ਰਮਨ: ਟਰਾਈ ਤਾਂ ਕਰੋ। ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਚੰਗਾ ਲਗੂਗਾ, ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਹਿਨੋਗੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਮਨ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਉਹੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹੇਂਗਾ ਜੋ ਮੇਰੇ ਲਈ ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਉਹੀ ਪਹਿਨਣ ਲਈ ਕਹੇਂਗੇ ਜੋ ਮੇਰੇ ਤੇ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇਗਾ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਾਲੀ ਜੀਨਸ, ਪੀਲੀ ਟੀਸ਼ਰਟ, ਕਾਲੀ ਥੌਂਗ ਅਤੇ ਕਾਲੀ ਪੈਡ ਵਾਲੀ ਬ੍ਰਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਕੱਪੜੇ ਲੈ ਕੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਰਮਨ ਦੀ ਜੀਨਸ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਫਿੱਟ ਹੁੰਦੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਜੀਨਸ ਟਾਈਟ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਬਾਹਰ ਆਓ।
ਮਨਜੀਤ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਜੀਨਸ ਦੇ ਬਟਨ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਪੇਟ ਅਤੇ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਛੂੰਹਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਜੇ ਤੂੰ ਮਜ਼ਾ ਲੈ ਲਿਆ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਬਟਨ ਲਗਾਦੇ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਦੇ ਹੋਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਪਤਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਬਟਨ ਨਹੀਂ ਲਗਾਵਾਂਗਾ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਬੈਲਟ ਲਗਾ ਦਿਨੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਟੀਸ਼ਰਟ ਬਾਹਰ ਛੱਡ ਦਿਓ, ਦਿੱਲੀ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੁਹਾਡੀ ਫਿਿਟੰਗ ਵਾਲੀ ਜੀਨਸ ਲੈ ਲਵਾਂਗੇ।
ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਪਟੋਲਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਇਸ ਪਟੋਲੇ ਦਾ ਰੇਪ ਕਰਦੋ।
ਰਮਨ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਤੋਂ ਬਚਾਓ ਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰੇਪ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਹਨ ਅਤੇ ਜੇ ਮੈਂ ਨੰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਕੀ ਕਰਨਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਬਲਾਤਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪਵੇਗੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਦਿਆਂਗੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਗੱਲ੍ਹ ਤੇ ਚੁੰਮ ਕੇ ਦੂਰ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਟ੍ਰੇਨ ਕਿਸੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਰੁਕ ਗਈ ਸੀ। ਟ੍ਰੇਨ ਰੁਕਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦੋਵੇਂ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਉਤਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਜੀਨਸ ਅਤੇ ਟੀਸ਼ਰਟ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਵਾਨ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਜਵਾਨ ਹੀ ਹੋ, ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਹੌਟ ਲੱਗ ਰਹੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਚੁੱਪ ਕਰ, ਜਦੋਂ ਦੇਖੋ ਛੇੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈਂ।
ਅਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਕੁਝ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖਰੀਦਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਟ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਟ੍ਰੇਨ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਟ੍ਰੇਨ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲ ਵਧਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਦਿੱਲੀ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਪਹਿਲਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੋ ਅਤੇ ਫਰੈਸ਼ ਹੋ ਜਾਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਹੀ।
ਰਮਨ: ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ, ਪਰ ਜੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਸੀ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਨਹੀਂ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹੇਗੀ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਗੁਆਂਢੀ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ, ਮੈਂ ਚੇਂਜ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਕੁਝ ਕਹੇ ਬਿਨਾਂ, ਉਹ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੀ ਕੱਢਿਆ ਹੈੈ।
ਇੱਕ ਸੰਤਰੀ ਸਲਵਾਰ ਕਮੀਜ, ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਪੈਂਟੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪੈਡਡ ਬ੍ਰਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਪੁੱਤ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਕੱਢਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਾਰ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਦੇ ਸਮੇਂ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਫਰਕ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮਨਜੀਤ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਬਦਲਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਲਵਾਰ ਕਮੀਲ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਪਹਿਨਦੀ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਨੇ ਅੱਜ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਪੈਂਟੀ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ ਮਨ ਵਿੱਚ: ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਮੈਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਪਰ ਰਮਨ ਕੋਲ ਇੰਨਾ ਸਬਰ ਹੈ। ਉਹ ਮੇਰੀ ਹਰ ਗੱਲ ਦਾ ਮਾਨ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ, ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਬੱਸ ਟ੍ਰੇਨ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੀ ਹੈ।
ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਦੋਵੇਂ ਟ੍ਰੇਨ ਤੋਂ ਉਤਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ, ਉਹ ਮਾਸੀ ਦੇ ਘਰ ਲਈ ਟੈਕਸੀ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਵਿੱਚ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਭੈਣ ਉਸਦਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਵਾਗਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਕਿਰਨਜੀਤ ਕੌਰ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ (ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਭੈਣ)
ਪਤੀ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ,
ਇੱਕ ਪੁੱਤ ਹਰਦੀਪ ਸਿੰਘ,
ਇੱਕ ਧੀ ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਕੌਰ, ਜਿਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਕਿਰਨਜੀਤ ਦੇ ਸੱਸ ਤੇ ਸਹੁਰਾ।
ਹਰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਹਾਲਚਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵੇਰਵੇ ਹਨ ਪਰ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਹੀਰੋ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਾਂਗੇ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਕਿਵੇਂ ਅੱਗੇ ਵਧਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੀ ਭੈਣ, ਉਸਦੀ ਧੀ ਅਤੇ ਸੱਸ ਨਾਲ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬੈਠੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਉੱਥੇ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਰਮਨ ਪਿਛਲੇ 2 ਘੰਟਿਆਂ ਤੋਂ ਕਿਰਨਜੀਤ ਦੇ ਪੁੱਤ ਹਰਦੀਪ ਨਾਲ ਕਿਤੇ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਵਾਰ ਵਾਰ ਘੜੀ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮਨਜੀਤ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੀਦੀ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਰਹੀ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਉਹ ਕਿਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਕੀ ਦੱਸੇ ਕਿ ਉਸਨੇ 2 ਘੰਟਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ, ਆਪਣਾ ਪੁੱਤ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਮਨਜੀਤ, ਮੌਕਾ ਦੇਖ ਕੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਭੇਜਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ ਹੈਂ ਪੁੱਤ, ਮੈਨੂੰ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲੇ 2 ਘੰਟੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੋਬਾਈਲ ਤੇ ਮੈਸੇਜ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੰਮੀ, ਮਾਫ ਕਰਨਾ, ਮੈਂ ਹਰਦੀਪ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਬੁਕਿੰਗਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਟਾਈਮ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਆ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਰਮਨ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।
ਰਮਨ ਮੈਸੇਜ ਟਾਈਪ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸੌਰੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਮੈਸੇਜ ਪੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸੌਰੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸੌਰੀ ਮੇਰੀ ਮੰਮੀ ਜਾਨ।
ਮਨਜੀਤ ਮੈਸੇਜ ਪੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੱਸਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜਾਨੂ ਪੁੱਤ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।
ਫਿਰ ਕਿਰਨਜੀਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਖਾਣਾ ਖਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਬੈਠ ਕੇ ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਕਿਰਨਜੀਤ ਇਹ ਦੇਖ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਮਨਜੀਤ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਰਹੀ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੀਦੀ, ਟ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਨੀਂਦ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਇਸ ਲਈ ਸਿਰ ਭਾਰੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਠੀਕ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਉਪਰਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਦੀਦੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਹਰਦੀਪ, ਆਪਣੀ ਮਾਸੀ ਨੂੰ ਉੱਪਰਲਾ ਕਮਰਾ ਦਿਖਾਦੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਉੱਪਰ ਭੇਜ ਦੇ।
ਫਿਰ ਹਰਦੀਪ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ।
ਹਰਦੀਪ: ਮਾਸੀ ਤੁਸੀਂ ਸੌਂ ਜਾਓ, ਰਮਨ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬੈਠੇਗਾ, ਰਮਨ ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਨੇ ਕੀ ਕਿਹਾ।
ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ
ਮਨਜੀਤ: ਉਹ ਰਹੇਗਾ, ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਂ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ, ਉਸਦੀ ਸਿਹਤ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਰਹਿਣ ਦੇ, ਸੋਨੂ ਅੱਜ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਦੇ, ਕੱਲ੍ਹ ਤੋਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਕੰਮ ਹੀ ਹੈ।
ਹਰਦੀਪ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕਮਰਾ ਦਿਖਾ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਤੁਰੰਤ ਗੇਟ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਲਗਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਰਾਮ ਨਾਲ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮੇਰੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਲੱਗ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਉਹ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਮਰਾ ਵਧੀਆ ਹੈ, ਬਾਥਰੂਮ ਵੀ ਅਟੈਚਡ ਹੈ, ਹੇਠਾਂ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
