Adultery मॅडम सिझन 2

[Zoomboom8]

आता तरी मॅडम जागी होईल का?

 

[love2025]

Season 02 Episode 45

माझ्या डोळ्यांसमोर त्या बंद खोलीत एक असहाय्य आणि लज्जास्पद नाट्य सुरू होतं. समीरची वासनांध बोटं आता त्यांच्या शरीराचा कोणताही कोपरा सोडत नव्हती. तो एखाद्या श्वापदासारखा त्यांच्यावर अधिकार गाजवत होता. त्याचे ओठ त्यांच्या मांड्यांचे चुंबन घेत होते आणि त्याचा हात... तो हात आता हळूहळू वर सरकत होता. तो आता त्यांच्या शरीराच्या त्या भागाकडे चालला होता, जो कोणत्याही स्त्रीसाठी तिचा शेवटचा स्वाभिमान, तिचं 'सर्वस्व' असतो.
जेव्हा त्याच्या हाताचा स्पर्श त्यांच्या त्या शेवटच्या वस्त्राला, त्यांच्या पॅन्टीला झाला, तेव्हा माझ्या काळजाचा ठोका चुकला. मी श्वास रोखून, थरारून त्या दृश्याकडे पाहू लागलो.
त्या स्पर्शाने मात्र जादू झाली. आतापर्यंत निपचित पडलेल्या, केवळ हुंदके देणाऱ्या मॅडमना जणू विजेचा धक्का बसला. त्या जोरात दचकल्या. त्यांची ती अर्धवट बेशुद्धी, ती लाचारी एका क्षणात कुठेतरी नाहीशी झाली. स्वतःचं रक्षण करण्याच्या एका नैसर्गिक ऊर्मीने त्यांनी झटकन आपले दोन्ही हात खाली नेले आणि आपली पॅन्टी घट्ट पकडून ठेवली.
त्यांच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले होते. आता तिथे फक्त दुःख नव्हतं, तर भीती आणि एक केविलवाणी, अत्यंत आर्त विनवणी होती. त्यांची मान वेगाने नकारार्थी हलली.
"नको... प्लीज नको..." त्यांचे शब्द जरी काचेच्या पलीकडे असल्याने माझ्या कानावर स्पष्ट पडत नसले, तरी त्यांचे ते थरथरणारे ओठ आणि त्यावरील आकांताची भाषा मला स्पष्ट वाचता येत होती.
तो त्यांचा शेवटचा विरोध होता. त्यांच्या स्त्रीत्वाचा, त्यांच्या लज्जेचा आणि माझ्या दृष्टीने त्यांच्या पवित्रतेचा तो 'अखेरचा किल्ला' होता, जो त्या आता प्राणपणाने लढवत होत्या. ते पाहून, त्या काळोखातही माझ्या मनात आशेची एक लहानशी, लुकलुकणारी ज्योत पेटली. 'हो... थांबव त्याला! लोट त्याला दूर!' माझं मन ओरडलं. मला वाटलं, नाही... माझी देवता इतक्या सहजपणे हरणार नाही. ती शेवटपर्यंत लढेल.
पण... माझी ती आशा, तो विश्वास, पाण्यावरच्या बुडबुड्यासारखा क्षणभंगुर ठरला.
समीर... त्याला या विनवण्यांनी, त्या नकाराने काहीही फरक पडला नाही. उलट, त्यांच्या त्या प्रतिकाराने त्याच्यातली पाशवी वृत्ती अजूनच जागृत झाली. तो थांबला नाही. त्याने आपली पुरुषी ताकद वापरली. त्याने आपले मजबूत हात त्यांच्या मनगटांवर ठेवले आणि त्यांचे ते नाजूक, प्रतिकार करणारे हात एका निष्ठुर झटक्याने बाजूला खेचले. त्यांची पकड सुटली.
आणि पुढच्याच क्षणी, त्यांनी पुन्हा हात खाली नेण्याआधीच, समीरने एकाच जोरदार हिसक्यात ती पॅन्टी त्यांच्या शरीरावरून खाली ओढून काढली...

ती कृती इतकी वेगवान आणि अपमानकारक होती की मला बघवत नव्हतं. त्या एका झटक्यासरशी, तिथे फक्त एक वस्त्राचा तुकडा निघाला नाही, तर माझ्या श्रद्धेचे धिंडवडे निघाले. माझ्या डोळ्यांसमोर पेटलेली ती आशेची ज्योत त्या एका क्षणात कायमची विझून गेली. आता तिथे लपवण्यासारखं काहीच उरलं नव्हतं. त्या पूर्णपणे अनावृत झाल्या होत्या... आणि मी, माझ्या आयुष्यातला सर्वात मोठा पराभव, एका फटीतून उघड्या डोळ्यांनी पाहत होतो.​

 

[love2025]

S02E46
मी श्वास रोखून, डोळे फाडून त्या अंतिम दृश्याची, त्या अंतिम अपमानाची वाट पाहत होतो. माझ्या मनाची तयारी झाली होती की आता ती पूर्णपणे शरण जाईल, तिची उरलीसुरली अस्मिता पायाखाली तुडवली जाईल. मला वाटलं होतं की मी एका बळीचा साक्षीदार आहे. पण पुढच्याच क्षणी, माझ्या डोळ्यांदेखत, नियतीने तो सगळा खेळच असा काही उलटवून टाकला की, ज्याची कल्पनाही माझ्या दुस्वप्नात आली नव्हती.
ज्या क्षणी समीरने ते शेवटचं, इवंसं वस्त्र त्यांच्या शरीरावरून दूर केलं, त्या क्षणी त्या खोलीतली वेळ जणू गोठली. मॅडमचे ते मगाशी वाहणारे अश्रू, ते हुंदके... अचानक थांबले. त्यांचे ते समीरच्या खाली तळमळणारे, सुटकेसाठी धडपडणारे शरीर एकाएकी ताठरले, आखडले. समीरलाही या अचानक आलेल्या शांततेचा अंदाज आला नसावा, तो क्षणभर थांबला. तो त्यांच्या चेहऱ्याकडे पाहू लागला, जणू काही तो त्यांच्या पुढच्या प्रतिक्रियेची—आणखी रडण्याची किंवा विनवण्या करण्याची—वाट पाहत होता.
आणि मग... मग सगळंच बदललं.
मॅडमचा तो मगाशी दिसणारा केविलवाणा, असहाय्य आणि लाचार चेहरा अचानक पालटला. त्यांच्या डोळ्यांतली भीती, ती अगतिकता कुठल्या कुठे नाहीशी झाली. त्या जागी आता एक विलक्षण, अनाकलनीय निश्चय आणि एक धुमसत असलेली आग होती. त्यांच्या त्या ओल्या पापण्यांखाली आता अश्रू नव्हते, तर एक वेगळीच चमक होती. त्यांच्या थरथरणाऱ्या ओठांची पकड आता घट्ट झाली होती.
पुढच्याच क्षणी, माझ्या डोळ्यांवर आणि माझ्या मेंदूवर विश्वास बसणार नाही, अशी एक अकल्पित घटना घडली.
मॅडमने, ज्या आतापर्यंत हात जोडून विनवण्या करत होत्या, त्यांनी अचानक आपले दोन्ही हात वर उचलले. त्यांनी ते हात समीरला ढकलण्यासाठी नाही, तर त्याला जवळ घेण्यासाठी वापरले. त्यांनी त्याचे दोन्ही खांदे आपल्या हातांनी घट्ट पकडले आणि एका झटक्यात, पूर्ण ताकदीनिशी आणि अधिकाराने, त्यांनी त्याला स्वतःवर ओढून घेतले.
समीरला काही समजायच्या आतच, त्यांनी आपली मान वर उचलली, त्याचे ओठ शोधले आणि आपल्या ओठांनी त्याचे ओठ बंद करून टाकले.

त्या त्याला चुंबत होत्या... मगाशी घडलेल्या अत्याचाराला विसरून नाही, तर त्यात सहभागी होऊन. एखाद्या भुकेल्या वाघिणीने आपल्या भक्ष्यावर तुटून पडावं, तसं त्यांचं ते चुंबन होतं—उत्कट, रानटी आणि वेडेपणाने भरलेलं. त्यात आता विरोध नव्हता, त्यात आता समजूत नव्हती... त्यात होती फक्त आणि फक्त आदिम भूक. त्यांची बोटं त्याच्या पाठीवर रुतली होती, त्यांचे पाय त्याच्या कमरेभोवती विळखा घालत होते.
तो धक्का... तो धक्का माझ्या सहनशक्तीच्या पलीकडचा होता. माझ्या छातीत काहीतरी कडाडून मोडलं. माझ्या डोळ्यांसमोर, मी इतकी वर्षं ज्या पवित्रतेचा, ज्या संयमाचा आणि ज्या 'देवी'चा काचेचा महाल उभा केला होता, तो एका क्षणात कोसळून त्याचा चक्काचूर झाला होता.
"हे खोटं आहे... हे खोटं आहे..." मी मनातल्या मनात ओरडत होतो, पण समोरचं सत्य नग्न आणि निष्ठुर होतं.
माझ्या पायांतली ताकदच निघून गेली. मी कसातरी, धडपडत, भिंतीचा आधार घेत त्या दाराच्या फटीपासून मागे हटलो. माझे पाय थरथरत होते, मला उभं राहणंही जमत नव्हतं. मी मागे सरकत सरकत अंधारात चाचपडत सोफ्यावर जाऊन कोसळलो.
माझ्या कानांवर, डोळ्यांवर आणि मेंदूवर फक्त ते एकच दृश्य घणासारखे घाव घालत होते. ती मूर्ती... माझी ती पवित्र मूर्ती कोणी तोडली नव्हती, कोणी फोडली नव्हती... तर तिने स्वतःच स्वतःला त्या नराच्या चरणी अर्पण केलं होतं. तिचं ते रडणं, तो विरोध... हे सगळं काय होतं? तो केवळ एक खेळ होता? की स्वतःच्याच वासनेला लपवण्याचा एक मुखवटा?
माझा भ्रमनिरास झाला होता, आणि त्याहूनही जास्त, माझा स्वाभिमान मेल्यासारखा वाटत होता. आता त्या खोलीतून येणारे ते आवाज... त्या दोघांच्या मिलंचे ते संकेत... माझ्यासाठी मृत्यूघंटा ठरत होते.​

 

[Zoomboom8]

आता हिरो काय करणार

 

[love2025]

Season 02 Episode 47
मी त्या सोफ्यावर एखाद्या निर्जीव वस्तूसारखा, प्राण नसलेल्या बाहुल्यासारखा पडून होतो. माझ्या मेंदूने विचार करणे थांबवले होते आणि हृदयाने भावना जाणणे. माझ्या आत, बाहेर, सगळीकडे एक बधिर करणारी, काळीकुट्ट पोकळी निर्माण झाली होती. मगाशी जे पाहिलं होतं, त्या धक्क्याने माझं अस्तित्वच गोठवून टाकलं होतं. किती वेळ तसाच गेला, मला कळलं नाही. तास, दोन तास... की युगं लोटली? माझ्यासाठी काळाची, वेळेची संकल्पनाच संपली होती. फक्त समोरच्या भिंतीवरच्या घड्याळाची 'टिक-टिक' तेवढी माझ्या मृत शांततेत आवाज करत होती.
अखेर... त्या शांततेला छेद देत, बेडरूमचा दरवाजा उघडल्याचा आवाज झाला. तो आवाज एखाद्या चाबकासारखा माझ्या कानावर पडला.
मी जड झालेली नजर उचलून पाहिलं. दारात मॅडम उभ्या होत्या. एकट्याच.
त्यांना त्या अवस्थेत पाहून माझ्या आत उरलीसुरली जी काही श्रद्धेची, प्रेमाची भावना होती, तीही त्या क्षणी जळून खाक झाली. हे तेच रूप होतं का, ज्याची मी पूजा करत होतो? नाही.
त्यांचे ते नेहमी नीटनेटके, अंबाड्यात बांधलेले केस आता पूर्णपणे विस्कटलेले, अस्ताव्यस्त झाले होते. काही बटा घामात भिजून गालाला चिकटल्या होत्या. त्यांनी अंगावरची साडी कशीबशी, घाईगडबडीत पुन्हा गुंडाळली होती, पण ती साडी आता तशी राहिली नव्हती. ती पूर्णपणे चुरगळलेली होती, तिच्यावर त्या बिछान्यावरच्या झटापटीच्या आणि मिलनांच्या स्पष्ट खुणा होत्या. तिचा पदर खांद्यावर निरुत्साहाने लटकला होता.

त्या खोलीतून बाहेर येताना त्यांच्यासोबत एक हवा आली... आणि त्या हवेत तो गंध होता. त्यांच्या शरीरावरून तो कच्चा, मानवी, श्वासांचा आणि घामाचा संमिश्र गंध स्पष्टपणे दरवळत होता. तो 'पुरुषाचा' गंध होता, तो 'मी' नसलेल्या कोणाचा तरी गंध होता. तो गंध त्या लहानशा हॉलमध्ये भरून राहिला आणि माझ्या श्वासात विष कालवू लागला. मला मळमळायला लागलं.
हॉलमधल्या त्या मंद प्रकाशातही मला त्यांच्या चेहऱ्यावरचे बदल स्पष्ट दिसत होते. त्यांचे ओठ... जे नेहमी जपून बोलत असत, ते आता किंचित सुजलेले, लाल झाले होते. त्यांच्या गालावर आणि मानेवर रक्ताची लाली पसरली होती. आणि सगळ्यात भयानक म्हणजे... ती लाली लाजेची किंवा अपमानाची नव्हती, ती 'तृप्तीची' होती. एका वादळानंतर समुद्र जसा शांत, पण विस्कळीत असतो, तसा त्यांचा चेहरा दिसत होता. रात्रीच्या त्या उत्कट, रानटी प्रणयाचा थकवा त्यांच्या प्रत्येक अवयवातून पाझरत होता.

त्या हळू, थकलेल्या पावलांनी चालत आल्या. त्यांचे पाय जमिनीवर पडतानाही त्यात ताकद नव्हती. त्यांनी एकदा माझ्याकडे पाहिलं. त्या नजरेत आता काहीच नव्हतं. ना मगाशी असलेली भीती, ना संकोच, ना काही लपवण्याचा प्रयत्न, आणि ना कुठलं स्पष्टीकरण. तिथे फक्त एक थकलेली, रिकामी, निर्विकार शांतता होती. जणू काही आता काहीच लपवायचं उरलं नव्हतं.
त्या आल्या आणि माझ्या समोरच्या, दुसऱ्या सोफ्यावर धाडकन बसल्या. काही क्षण त्या फक्त शून्यात नजर लावून, माझ्या त्या दगड झालेल्या चेहऱ्याकडे पाहत राहिल्या. आमची नजरभेट झाली, पण त्यात शब्द नव्हते.
आणि मग... कदाचित माझ्या डोळ्यांतला तो तिरस्कार, ती वेदना त्यांना सहन झाली नसावी. त्यांनी आपले दोन्ही हात उचलले आणि त्या हातांच्या ओंजळीत आपला चेहरा पूर्णपणे झाकून घेतला. त्या काहीच बोलल्या नाहीत. रडल्या नाहीत की ओरडल्या नाहीत. पण त्यांचं ते हताशपणे चेहरा झाकून घेणं, त्यांचं असं विस्कटलेल्या अवस्थेत माझ्यासमोर उध्वस्त होऊन बसणं, हे कोणत्याही शब्दांपेक्षा जास्त बोलकं होतं.
आमच्या दोघांमध्ये आता एक मेलेली रात्र पडली होती आणि त्या रात्रीच्या अंधारात माझं प्रेम आणि त्यांचं पावित्र्य, दोन्हीही कायमचे हरवले होते.​

 

[Zoomboom8]

नायक जास्त भावनिक होऊन गेला पण ही जर परीक्षा असेल तर नायक बदलून खलनायक होऊ शकतो!

 

[love2025]

Season 02 Episode 48



त्या नि:शब्द, बधिर करणाऱ्या शांततेत किती वेळ गेला, याची मला काहीच गणती उरली नव्हती. माझ्यासमोरच्या सोफ्यावर ती... माझी एकेकाळची 'देवता', आता हातांच्या ओंजळीत आपला चेहरा लपवून बसली होती. तिच्या त्या झुकलेल्या खांद्यांवर जगाचं ओझं होतं आणि मी... तिच्या त्या नैतिक आणि मानसिक विध्वंसाचा, त्या राखरांगोळीचा एक हतबल, जिवंत साक्षीदार होऊन तिथेच दगड बनून बसलो होतो. माझ्या मेंदूच्या नसा बधीर झाल्या होत्या.

तेवढ्यात... त्या स्मशानशांततेचा भंग करत, बेडरूमच्या दाराची कडी पुन्हा एकदा फिरली. तो आवाज माझ्या काळजावर ओरखडा ओढून गेला.

मी जड झालेली नजर उचलली. दारात समीर उभा होता.

त्याचं ते रूप पाहून मला स्वतःचीच लाज वाटली. त्याच्या कंबरेला फक्त एक पांढरा टॉवेल गुंडाळलेला होता. नुकत्याच घेतलेल्या शॉवरमुळे त्याचे केस ओले होते आणि त्यातून पाण्याचे थेंब त्याच्या पीळदार शरीरावर निथळत होते. त्याच्या चेहऱ्यावर मगाशी असलेली वासना आता नव्हती, पण त्याजागी एक प्रकारचा शांत, तृप्त आणि भयानक 'विजयी' भाव होता. एखाद्या राजाने आपले राज्य जिंकल्यावर जसा भाव असतो, तसाच काहीसा तो होता. त्याने बाहेर येत, सोफ्यावर बसलेल्या माझ्याकडे एक क्षणभर पाहिलं. पण त्या नजरेत ना भीती होती, ना संकोच. जणू काही मी तिथे अस्तित्वातच नव्हतो, किंवा असलो तरी मी एक निर्जीव फर्निचर आहे, अशा अत्यंत तुच्छतेने आणि सहजतेने त्याने माझ्याकडे दुर्लक्ष केलं.

तो संथ पावलांनी चालत मॅडमजवळ आला. मॅडमनी अजूनही आपला चेहरा हातांनी झाकलेलाच होता, जणू त्यांना जगाला तोंड द्यायचं नव्हतं. समीर त्यांच्या अगदी जवळ, सोफ्याला टेकून उभा राहिला. त्याने आपला ओला हात पुढे केला आणि अतिशय मालकी हक्काने त्यांच्या उघड्या खांद्यावर ठेवला.

त्याच्या त्या थंड आणि ओल्या स्पर्शाने त्या खाडकन दचकल्या. एखाद्या तंद्रीतून किंवा दुस्वप्नातून जागं व्हावं, तसा त्यांचा देह थरारला. पण त्यांनी त्यांचा हात झटकला नाही.

समीर काहीच बोलला नाही. शब्दांची गरजच उरली नव्हती. त्याने हळुवारपणे, पण ठामपणे त्यांना हाताला धरून वर ओढलं. त्या उठल्या... पण त्या उठण्यात कोणतीही स्वतःची इच्छाशक्ती नव्हती. त्या एखाद्या कळसूत्री बाहुलीसारख्या, किंवा बॅटरी संपलेल्या खेळण्यासारख्या, पूर्णपणे यांत्रिकपणे उभ्या राहिल्या. त्यांची नजर जमिनीला खिळलेली होती. तो त्यांना हाताला धरून, एका अधिकाराने, पुन्हा त्या बेडरूमच्या—त्या पापाच्या गुहेच्या—दिशेने नेऊ लागला.

त्या त्याच्या मागे मागे जात होत्या... एखाद्या युद्धात पूर्णपणे हरलेल्या, शस्त्र खाली टाकलेल्या आणि कैद झालेल्या पराभूत सैनिकासारख्या. त्यांच्या पावलांत प्रचंड जडत्व होतं, पण परतीचा मार्ग उरला नव्हता.

अगदी दाराच्या चौकटीत पोहोचण्याआधी, त्या अचानक थांबल्या.

त्या क्षणभर थबकल्यामुळे समीरही थांबला. आणि मग, त्यांनी आपली मान हळूच वळवली आणि मागे वळून माझ्याकडे पाहिलं.

तो कटाक्ष... तो एक क्षण माझ्या आयुष्यातल्या हजारो वर्षांपेक्षा जड होता.

त्यांच्या त्या खोल, काळ्याशार डोळ्यांत आता मगाशी दिसलेली तृप्ती नव्हती, आणि भीतीही नव्हती. तिथे होती ती फक्त अथांग, काळीकुट्ट निराशा. एका संपूर्ण हरलेल्या स्त्रीची हताशा तिथे साचली होती. त्या नजरेत माझ्यासाठी प्रेम नव्हतं, आणि माझ्या हट्टाबद्दलचा रागही नव्हता. होती ती फक्त एक मूक, अत्यंत वेदनादायी क्षमायाचना.

जणू काही त्यांचे ते बोलके डोळे मला नि:शब्दपणे सांगत होते, 'बघ... हेच माझं सत्य आहे. हीच माझी नियती आहे आणि हीच माझी वास्तविकता आहे. तू मला देवतेच्या स्थानावर बसवलंस, पण मी शेवटी एक मातीचा माणूसच आहे. मला माफ कर...'

त्यांच्या डोळ्यांतला तो भाव, ती विनवणी आणि ती हतबलता मी सहन करू शकलो नाही. माझ्या काळजाचा जो काही उरलासुरला भाग होता, तो तिथेच वितळला. मी त्यांची नजर झेलू शकलो नाही. मी माझी मान खाली घातली. माझी ती कृती म्हणजे माझ्या पराभवाची, माझ्या प्रेमाच्या आणि स्वप्नांच्या मृत्यूची अधिकृत कबुली होती. मी हार मानली होती.

माझी मान खाली झुकलेली पाहून त्या वळल्या. त्यांचं शेवटचं बंधन तुटलं होतं. त्या समीरसोबत, त्याच्या हाताला धरून, त्या अंधाऱ्या खोलीत आत गेल्या.

मी तसाच मान खाली घालून बसलो होतो, आणि माझ्या कानावर तो आवाज आला—दाराच्या चौकटीवर दार लागल्याचा. 'क्लिक'.

ते बेडरूमचं दार हळूवारपणे बंद झालं, पण माझ्यासाठी तो आवाज एखाद्या तुरुंगाचं दार बंद झाल्यासारखा होता. त्या बंद दाराच्या पलीकडे माझं जग, माझं प्रेम आणि माझा विश्वास कायमचा नाहीसा झाला होता. आता उरला होता फक्त मी, हा रीकामी हॉल, आणि कधीही न संपणारी रात्र.​