Incest माई

[love2025]

Episode 25
ज्या दुपारी माईने स्वतःहून पुढाकार घेतला होता, त्यानंतर काहीतरी बदलेल या माझ्या अपेक्षा फोल ठरल्या होत्या. आमच्या रात्री आणि दुपार त्याच मर्यादित, अर्धवट भेटींमध्ये जात होत्या. माझ्या मनातली अधीरता आता वाढत होती; मला तिच्यावर पूर्ण हक्क हवा होता, तिच्या शरीराचं आणि मनाचं स्वामीत्व हवं होतं. तिच्याकडून मिळणारा तो तुकडा-तुकडा सहवास आता मला सहन होत नव्हता. पुन्हा एकदा मलाच पुढाकार घ्यावा लागणार होता, पण यावेळी अधिक विचारपूर्वक, अधिक धाडसीपणे.
एके दुपारी ती नेहमीप्रमाणे तिच्या आवडत्या मालिकेत हरवून गेली होती. आरामखुर्चीत बसून तिचे डोळे टीव्हीच्या पडद्याला खिळले होते. चेहऱ्यावरचे हावभाव मालिकेतल्या दृश्यागणिक बदलत होते. हीच संधी होती तिच्या जगात घुसण्याची, तिच्या तटस्थतेवर हल्ला करण्याची.
मी चोरपावलांनी तिच्याजवळ गेलो आणि खुर्चीसमोर जमिनीवर गुडघे टेकून बसलो. तिने माझ्याकडे पाहिलंही नाही. मी हळूच तिचा पदर बाजूला सारला. तिच्या मऊ, उबदार कमरेला, पोटाला स्पर्श करू लागलो. ओठांनी तिथे हळूवार चुंबने घेऊ लागलो. माझ्या स्पर्शाने ती किंचित विचलित झाली, शहारली. तिच्या कपाळावर एक बारीक आठी आली, जणू ती माझं अस्तित्व आणि मालिकेतील तिची एकाग्रता यात समतोल साधण्याचा प्रयत्न करत होती.
"अरे! काय हे? बघू दे शांतपणे," ती माझ्या हातावर हलकासा फटका मारत, पण नजर टीव्हीवरून न हटवता म्हणाली. तिच्या आवाजात थोडी नाराजी होती, पण माझ्या स्पर्शाने ती आतून गरम होत असल्याचंही जाणवत होतं.
"बघा की आरामात," मी तिच्या पोटावर हनुवटी टेकवत म्हणालो, "मी कुठे मध्ये येतोय?"
माझ्या त्या बोलण्याने आणि सततच्या स्पर्शाने ती किंचित अस्वस्थ झाली. ती उठली, "थांब जरा," असं म्हणत समोरच्या खाटेवर जाऊन टेकली, टीव्ही व्यवस्थित दिसेल अशा बेताने. तिची नजर अजूनही टीव्हीवरच होती. मग तिने माझ्याकडे एक क्षण पाहिलं, तिच्या डोळ्यात एक विचित्र आव्हान होतं, आणि ती म्हणाली, "ये."
मी लगेच तिच्या बाजूला खाटेवर गेलो. तिने मला जवळ घेतलं, पण तिचं अर्ध लक्ष अजूनही मालिकेतच होतं. मी तिच्या गालांचं, मानेचं चुंबन घेऊ लागलो. ती प्रतिसाद देत होती, पण तुटकपणे. मी जेव्हा तिच्या आणि टीव्हीच्या मध्ये यायचो, तेव्हा ती मला चिडून बाजूला ढकलायची. मालिकेत काहीतरी अत्यंत नाट्यमय घडत होतं – कोणीतरी कोणावर तरी ओरडत होतं, पार्श्वसंगीत टिपेला पोहोचलं होतं – आणि माई त्यात पूर्णपणे समरस झाली होती. तिचे श्वासही चढले होते, डोळे विस्फारले होते.
तिची ही तल्लीनता पाहून माझ्या मनात एक वीज चमकली. हीच वेळ होती! माझा राग, माझी अधीरता, माझा हक्क सांगण्याची इच्छा – सगळं एकत्र आलं. तिचं लक्ष पूर्णपणे टीव्हीवर आहे याची खात्री करत, मी अत्यंत हळूवारपणे, पण चपळाईने तिच्या ब्लाऊजची वरची बटणं सोडली. तिचं लक्ष नव्हतं. मी तिचं स्तन ब्लाऊजमधून मोकळं केलं आणि क्षणाचाही विलंब न लावता ते माझ्या तोंडात घेतलं.
पुढच्याच क्षणी जणू बॉम्बस्फोट व्हावा तसं झालं! माझ्या ओठांचा तिच्या स्तनाग्राला स्पर्श होताच ती विजेचा धक्का बसल्यासारखी ताडकन उठून बसली. तिचे डोळे मोठे झाले, चेहऱ्यावरचा मालिकेतील ताण जाऊन तीव्र धक्का आणि प्रचंड राग आला. तिने स्वतःच्या उघड्या छातीकडे पाहिलं आणि मग माझ्याकडे.
"बदमाश!" ती इतक्या जोरात किंचाळली की क्षणभर मला काही सुचेनासं झालं. "काय समजतोस तू स्वतःला? मी मालिका बघतेय आणि तू... तू हे असलं... लाज नाही वाटत? किती संधी दिली तुला... पण तू लायकीचा नाहीस!" तिचा आवाज संतापाने थरथरत होता. तिने मला दोन्ही हातांनी इतक्या जोरात ढकललं की मी खाटेवरून जवळजवळ खाली पडलोच.
"चालता हो इथून!" ती उभं राहत, माझ्यावर बोट रोखून किंचाळली. तिचा चेहरा रागाने लालबुंद झाला होता, डोळ्यातून पाणी येत होतं. "माझ्या नजरेसमोरून दूर हो! परत मला तुझं तोंड दाखवू नकोस कधी!"
मी पुरता हादरलो होतो. तिच्या रौद्र अवतारापुढे माझी सगळी अधीरता, सगळा हक्क गळून पडला होता. अपमान आणि रागाने मीही लाल झालो होतो. काही न बोलता मी पटकन उठलो आणि मान खाली घालून लगभग त्या खोलीतून बाहेर पडलो. दारातून बाहेर पडताना तिचा संतप्त, रडवेला आवाज अजूनही माझ्या कानावर पडत होता.​

 

[love2025]

Episode 26
त्या दिवसानंतर आमच्या नात्यावर जणू काळी सावली पसरली होती. घरात असूनही आम्ही एकमेकांसाठी अनोळखी झालो होतो. रात्रीच्या चोरट्या भेटी थांबल्या होत्या आणि दिवसाची नजरेची देवाणघेवाणही. तिच्या चेहऱ्यावरचा राग आता थंड तटस्थतेत बदलला होता, जी अधिक भयानक वाटत होती. माझ्या मनातला रागही विझून तिथे एक अपराधीपणाची आणि हतबलतेची भावना दाटली होती.
...आणि मग, अनेक उदास दिवसांनंतर, ती दुपार आली.
घरात भयाण शांतता होती, सगळे शेतावर गेलेले. अचानक माईने कामातून उठून घराची सारी दारं, खिडक्या एका विलक्षण निश्चयाने बंद करून टाकल्या. बाहेरचा प्रकाश आत येईनासा झाला, घरात एक कोंदट, गूढ वातावरण तयार झालं. तिने प्रत्येक कडीचा आवाज माझ्या काळजाचा ठोका चुकवत होता. ती काय करणार होती?
सगळं बंद करून ती स्तब्धपणे माझ्यासमोर उभी राहिली. तिचा चेहरा... तो रडवेला होता, नुकत्याच रडून गेल्यासारखा, डोळ्यांखाली किंचित सूज. पण डोळ्यात अश्रू नव्हते, तिथे एक विचित्र निर्धार होता, जणू ती स्वतःच्याच भावनांच्या पलीकडे जाऊन काहीतरी करत होती. जणू काही तिने स्वतःला एका मोठ्या निर्णयाच्या वेदीवर वाहून घेतलं होतं, नाईलाजाने पण अटळपणे.
ती एक शब्दही बोलली नाही. तिने फक्त माझा हात पकडला – तिच्या हातात किंचित कंप होता – आणि मला ओढत तिच्या खोलीत, अंथरुणाकडे नेलं. तिने मला बसायला सांगितलं. मी एका मंत्रमुग्ध अवस्थेत तिच्या आज्ञेचं पालन करत होतो.
मग तिने जे केलं, त्याने माझा श्वासच थांबला. तिने माझ्या डोळ्यात पाहत, थरथरत्या हातांनी, स्वतःच्या अंगावरचे कपडे उतरवायला सुरुवात केली. प्रत्येक बटण सुटताना, प्रत्येक वस्त्र बाजूला होताना, तिची vulnerabilty आणि तिचा निश्चय दोन्ही वाढत होते. ती पूर्ण विवस्त्र होऊन माझ्यासमोर उभी राहिली, तिची नजर माझ्यावर खिळलेली होती, त्यात आव्हान होतं, समर्पण होतं आणि एक अव्यक्त वेदनाही होती. मग तिने माझ्याकडे खुणेनेच कपडे काढायला सांगितले. माझ्या शरीरातून एक थंड शिरशिरी गेली, पण मी तिच्या इच्छेचं पालन केलं.
आम्ही दोघेही नग्न अवस्थेत असताना, ती मला घेऊन अंथरुणावर आडवी झाली. तिने माझे ओठ शोधले आणि एका भुकेल्या आर्ततेने माझं चुंबन घेऊ लागली. त्या चुंबनात निराशा होती, मागणी होती, आणि इतक्या दिवसांचा दाबलेला आवेग होता. तिने माझा हात घेतला, तो तिच्या स्तनांवर ठेवला, माझ्या बोटांना तिच्या त्वचेवर फिरवण्यासाठी जणू भाग पाडलं, मला तिच्या शरीराच्या खेळात सामील होण्यास प्रोत्साहित केलं.
सुरुवातीला मी खूप अवघडलो होतो. तिच्या भावनांचा कल्लोळ, तिचं हे अनपेक्षित पाऊल, मागचे सगळे प्रसंग... माझं शरीर प्रतिसाद द्यायला कचरत होतं. पण तिच्या चुंबनाची तीव्रता वाढत गेली, तिच्या स्पर्शातील मागणी वाढत गेली, तिच्या डोळ्यांतील आर्जव वाढत गेलं. तिने मला तिच्या जगात खेचून घेतलं. माझं अवघडलेपण गळून पडलं आणि मीही प्रतिसाद देऊ लागलो.
पण आज माझ्या मनात वेगळं होतं. मला फक्त घ्यायचं नव्हतं, द्यायचंही होतं. तिला जिंकायचं नव्हतं, तिच्यासोबत जिंकायचं होतं. आम्ही या खेळात समान आहोत, हे तिला दाखवून द्यायचं होतं. मी माझ्या प्रत्येक हालचालीत, प्रत्येक स्पर्शात, प्रत्येक श्वासात तिला हे जाणवून देत होतो. मी माझ्या आवेगावर नियंत्रण ठेवत होतो, तिला पुढाकार घेण्याची संधी देत होतो, तिच्या इच्छेचा मान राखत होतो. आम्ही एकमेकांच्या शरीरांना प्रतिसाद देत होतो, एकमेकांच्या डोळ्यात पाहून एकमेकांच्या भावना समजावून घेत होतो.
आमचा तो प्रणयाचा खेळ आता एका वेगळ्याच उंचीवर पोहोचला होता. तो आता फक्त खेळ नव्हता, ते एक साधन होतं, आमच्यातल्या सगळ्या अडसरांना दूर करण्याचं. तो अधिक तीव्र, अधिक उत्कट, अधिक रंगतदार होत होता. श्वास श्वासात मिसळत होते, स्पर्श स्पर्शात विरघळत होते, जणू दोन आत्मा एकमेकांत पूर्णपणे विलीन होण्याचा प्रयत्न करत होते.
आणि जेव्हा तो खेळ आपल्या परमोच्च बिंदूला पोहोचून शांत झाला, तेव्हा केवळ आमची शरीरं नव्हती शांत झाली, तर आमची मनंही शांत झाली होती. आम्ही एकमेकांना बिलगून पडलो होतो, दोघांचेही श्वास अजूनही वेगाने चालत होते, दोघांच्याही डोळ्यांतून कदाचित नकळत अश्रू वाहत होते – पण ते दुःखचे नव्हते, ते समाधानाचे होते, मुक्त झाल्याचे होते. असं वाटत होतं की इतके दिवस आमच्या नात्यावर, आमच्या मनावर साचलेलं सगळं मळभ, सगळे गैरसमज, राग, भीती, अपराधीपणा... सारं काही त्या एका क्षणात वाहून गेलं होतं. खोलीतली ती शांतता आता पवित्र वाटत होती, ज्यात फक्त दोन शांत, समाधानी श्वासांचा आवाज होता. आमचं नातं त्या एका दुपारी शुद्ध झालं होतं.​

 

[mack371985]

bhari

 

[love2025]

Episode 27

त्या दुपारच्या भावनात्मक क्षणानंतर, आमच्या नात्यात एक सहजता आणि मोकळेपणा आला होता. रात्री तिच्या खोलीचे दार माझ्यासाठी सताड उघडे असे. अशाच एका नित्याच्या रात्री, मी तिच्या खोलीत शिरलो, दार लोटून आतून बंद केले आणि तिच्या अंथरुणाजवळ गेलो. ती शांत झोपली होती. मी हळूच पांघरूण उचलून तिच्या बाजूला शिरलो, तिच्या शरीराच्या उबेने मला वेढून टाकले. मी जवळ सरकलो, माझा हात तिच्या अंगावर स्थिरावला, तिला जवळ ओढण्यासाठी किंचित चाचपडलो...
आणि एका अनपेक्षित जाणिवेने मी थबकलो. माझ्या हाताला तिच्या नितळ, उबदार त्वेशिवाय कशाचाही स्पर्श झाला नाही. आश्चर्य! ती पूर्णपणे नग्न होती! जणू काही माझ्या आगमनाची ती पूर्ण तयारीने वाटच पाहत होती. तिच्या ह्या निःशब्द स्वीकृतीने आणि विश्वासाने माझं काळीज भरून आलं.
माझ्या स्पर्शाने आणि जवळ येण्याने तिला जाग आली. तिने मंदपणे डोळे उघडले. अंधुक प्रकाशात तिने माझ्याकडे पाहिलं, तिच्या ओठांवर एक स्वागत करणारं, ओळखीचं स्मित उमटलं. आता शब्दांची गरज नव्हती. आमचे ओठ एकमेकांना शोधत जवळ आले. चुंबनाची सुरुवात हळूवार झाली, पण लवकरच ती अधिक खोल, अधिक आर्त झाली. जणू काही इतक्या दिवसांची अपूर्णता आम्ही भरून काढत होतो. आमच्या जिभा एकमेकांत गुंतल्या, एकमेकांची चव घेत होत्या.
आता केवळ चुंबनं पुरेशी नव्हती. आमचे हात एकमेकांच्या शरीराचा शोध घेऊ लागले. मी तिच्या पाठीवरून, कमरेवरून हात फिरवत होतो, तिच्या त्वचेची मऊ उब अनुभवत होतो. तिचे हात माझ्या पाठीवर, माझ्या केसांत फिरत होते, तिच्या स्पर्शात आता एक धीटपणा आला होता. आमचे श्वास एकमेकांत मिसळत होते, त्यांची लय वाढत होती. खोलीतील हवा आमच्या श्वासांनी आणि स्पर्शांनी भारून गेली होती. त्वचेला त्वचेचा होणारा स्पर्श, एकमेकांच्या शरीराची उब, आणि वाढत जाणारा आवेग... आम्ही दोघेही आता पूर्णपणे त्या क्षणाच्या स्वाधीन झालो होतो.
आमची शरीरं एकमेकांत गुंतली होती, एका अनामिक लयीत डोलत होती. प्रत्येक स्पर्श, प्रत्येक चुंबन अधिक तीव्र होत होतं. आम्ही एकमेकांच्या डोळ्यात पाहत होतो, त्या नजरेत प्रेम होतं, वासना होती आणि एक खोलवरची ओढ होती. जगाचं, वेळेचं भान उरलं नव्हतं. फक्त ती आणि मी... आणि आमच्यातलं ते उत्कट, आदिम नातं. प्रणयक्रीडा रंगात आली होती, तीव्रता शिगेला पोहोचली होती...
आणि त्याच परमोच्च क्षणी, अचानक सगळं बदललं. माईचं शरीर माझ्या मिठीत एकदम निश्चल, ढिलं पडलं. तिचे श्वास अचानक थांबल्यासारखे वाटले. ती प्रतिसाद देईनाशी झाली.
"माई? माई! काय झालं?" मी प्रचंड घाबरलो. तिला हलवून पाहिलं, तिच्या गालांवर हलक्या चापट्या मारल्या. "माई, डोळे उघड... बोल ना काहीतरी!" माझा आवाज भीतीने कापत होता. हृदयाचे ठोके इतके वाढले होते की मला ते कानात ऐकू येत होते.​

 

[mack371985]

sundar

 

[Zoomboom8]

उत्सुकता वाढली आहे

 

[love2025]

Episode 28
माझ्या प्रयत्नांनी आणि आवाजाने ती काही क्षणांनी शुद्धीवर आली. तिने कष्टाने डोळे उघडले. सुरुवातीला तिच्या डोळ्यात गोंधळ होता, पण मग तिला काय घडलं ते आठवलं असावं. तिच्या डोळ्यांच्या कडा पाण्याने भरल्या आणि ती हुंदके देऊन रडू लागली.
"अगं, काय झालं? का रडतेस?" मी तिला छातीशी कवटाळून घेतलं, तिच्या पाठीवरून हात फिरवत राहिलो.
"काही नाही रे," ती हुंदके देतच म्हणाली. "पण मला भीती वाटली... आणि आता कळतंय मला... माझं वय... ते आता आड येतंय. तू तरुण आहेस, तुझ्यात खूप शक्ती आहे, उत्साह आहे... मी... मी नाही टिकू शकत रे तुझ्यासमोर. माझं शरीर थकतं... मला इच्छा असूनही तुला पूर्ण साथ देता येत नाही. आज जवळजवळ मी गेलेच होते... मला तुला खूप सुख द्यायचं आहे, तुला पूर्णपणे तृप्त करायचं आहे... पण माझं शरीर... ते नाही साथ देत... मी काय करू रे? सांग ना?" तिचे शब्द म्हणजे तिच्या मनातल्या खोल असुरक्षिततेचा आणि प्रेमापोटी येणाऱ्या हतबलतेचा आरसा होते.
तिची ती अवस्था, तिचे ते शब्द ऐकून माझं हृदय पिळवटून निघालं. मी तिला अधिक घट्ट मिठी मारली, तिचे अश्रू पुसले. "माई," मी तिच्या डोळ्यात पाहत म्हणालो, माझा आवाज कमालीचा मृदू झाला होता. "वेडी आहेस का? तू काय विचार करतेस हे? अगं, मी तुझ्यावर प्रेम करतो... फक्त तुझ्या शरीरावर नाही, तुझ्यावर, तुझ्या आत्म्यावर प्रेम करतो. वय झालं तर काय झालं? शरीर थकलं तर काय झालं? आपलं प्रेम थोडीच थकलंय?"
"ऐक माझं," मी तिचा चेहरा माझ्या दोन्ही हातांत घेतला. "आपण असं करूया. शरीरानं एकत्र यायचं, पण ठरवून. आठवड्यातून फक्त एकदा. चालेल? म्हणजे तुझ्या शरीरावर ताण येणार नाही. आणि बाकीच्या रात्री? तेव्हा आपण असेच एकमेकांच्या मिठीत झोपायचं. एकमेकांची ऊब घ्यायची, प्रेम करायचं. स्पर्शातून, मिठीतूनही प्रेम व्यक्त होतं, सुख मिळतं. मला तुझी सोबत, तुझा सहवास हवा आहे... बाकी काही नसलं तरी चालेल. खरंच."
माझ्या बोलण्याने तिचे हुंदके थांबले. तिने माझ्या डोळ्यांत पाहिलं, जणू माझ्या शब्दांची सत्यता तपासत होती. "खरंच चालेल तुला असं?" तिने विचारलं, आवाजात अजूनही शंका होती. "फक्त एकदा? तुला..."
"हो माई," मी तिला मध्येच थांबवत म्हणालो. "मला चालेल. मला फक्त तू हवी आहेस, तुझी सोबत हवी आहे. जशी आहेस तशी हवी आहेस."
तिच्या चेहऱ्यावर हळूहळू एक समाधानाचं, आश्वासक स्मित पसरलं. तिने माझ्या हातावर तिचा हात ठेवला आणि होकारार्थी मान हलवली. "ठीक आहे. जसं तू म्हणशील," ती म्हणाली. त्या एका निर्णयाने, त्या समजूतदारपणाने आमच्या नात्याला एक नवी, अधिक परिपक्व आणि अधिक घट्ट अशी वीण मिळाली होती. त्या रात्री शरीराच्या मर्यादेपलीकडचं प्रेम आम्ही अनुभवलं होतं.​

 

[Zoomboom8]

 

[Zoomboom8]

Update 28
माझ्या प्रयत्नांनी आणि आवाजाने ती काही क्षणांनी शुद्धीवर आली. तिने कष्टाने डोळे उघडले. सुरुवातीला तिच्या डोळ्यात गोंधळ होता, पण मग तिला काय घडलं ते आठवलं असावं. तिच्या डोळ्यांच्या कडा पाण्याने भरल्या आणि ती हुंदके देऊन रडू लागली.
"अगं, काय झालं? का रडतेस?" मी तिला छातीशी कवटाळून घेतलं, तिच्या पाठीवरून हात फिरवत राहिलो.
"काही नाही रे," ती हुंदके देतच म्हणाली. "पण मला भीती वाटली... आणि आता कळतंय मला... माझं वय... ते आता आड येतंय. तू तरुण आहेस, तुझ्यात खूप शक्ती आहे, उत्साह आहे... मी... मी नाही टिकू शकत रे तुझ्यासमोर. माझं शरीर थकतं... मला इच्छा असूनही तुला पूर्ण साथ देता येत नाही. आज जवळजवळ मी गेलेच होते... मला तुला खूप सुख द्यायचं आहे, तुला पूर्णपणे तृप्त करायचं आहे... पण माझं शरीर... ते नाही साथ देत... मी काय करू रे? सांग ना?" तिचे शब्द म्हणजे तिच्या मनातल्या खोल असुरक्षिततेचा आणि प्रेमापोटी येणाऱ्या हतबलतेचा आरसा होते.
तिची ती अवस्था, तिचे ते शब्द ऐकून माझं हृदय पिळवटून निघालं. मी तिला अधिक घट्ट मिठी मारली, तिचे अश्रू पुसले. "माई," मी तिच्या डोळ्यात पाहत म्हणालो, माझा आवाज कमालीचा मृदू झाला होता. "वेडी आहेस का? तू काय विचार करतेस हे? अगं, मी तुझ्यावर प्रेम करतो... फक्त तुझ्या शरीरावर नाही, तुझ्यावर, तुझ्या आत्म्यावर प्रेम करतो. वय झालं तर काय झालं? शरीर थकलं तर काय झालं? आपलं प्रेम थोडीच थकलंय?"
"ऐक माझं," मी तिचा चेहरा माझ्या दोन्ही हातांत घेतला. "आपण असं करूया. शरीरानं एकत्र यायचं, पण ठरवून. आठवड्यातून फक्त एकदा. चालेल? म्हणजे तुझ्या शरीरावर ताण येणार नाही. आणि बाकीच्या रात्री? तेव्हा आपण असेच एकमेकांच्या मिठीत झोपायचं. एकमेकांची ऊब घ्यायची, प्रेम करायचं. स्पर्शातून, मिठीतूनही प्रेम व्यक्त होतं, सुख मिळतं. मला तुझी सोबत, तुझा सहवास हवा आहे... बाकी काही नसलं तरी चालेल. खरंच."
माझ्या बोलण्याने तिचे हुंदके थांबले. तिने माझ्या डोळ्यांत पाहिलं, जणू माझ्या शब्दांची सत्यता तपासत होती. "खरंच चालेल तुला असं?" तिने विचारलं, आवाजात अजूनही शंका होती. "फक्त एकदा? तुला..."
"हो माई," मी तिला मध्येच थांबवत म्हणालो. "मला चालेल. मला फक्त तू हवी आहेस, तुझी सोबत हवी आहे. जशी आहेस तशी हवी आहेस."
तिच्या चेहऱ्यावर हळूहळू एक समाधानाचं, आश्वासक स्मित पसरलं. तिने माझ्या हातावर तिचा हात ठेवला आणि होकारार्थी मान हलवली. "ठीक आहे. जसं तू म्हणशील," ती म्हणाली. त्या एका निर्णयाने, त्या समजूतदारपणाने आमच्या नात्याला एक नवी, अधिक परिपक्व आणि अधिक घट्ट अशी वीण मिळाली होती. त्या रात्री शरीराच्या मर्यादेपलीकडचं प्रेम आम्ही अनुभवलं होतं.​

एकदम कडक बाजी लावून संधी साधली पण या वातावरणातून या गावातून माई बाहेर काही पडणार कशी?

 

[love2025]

Episode 29

त्या रात्रीनंतर, आमच्यातील नातं अधिक घट्ट, अधिक विश्वासपूर्ण झालं होतं. दिवसा आम्ही एकमेकांच्या सोबतीत रमायचो, रात्री एकमेकांच्या मिठीत शांतपणे झोपायचो. तो एकांत आम्ही दोघांनीही एका वेगळ्याच पातळीवर अनुभवला होता. तिच्या परत यायला अजून बराच अवधी होता, आणि हे दिवस असेच सुंदर, शांत जाणार होते, असं मला वाटत होतं.
पण काही रात्रींनंतर, माझ्या मनात एक विचित्र, अनामिक अपूर्णतेची भावना पुन्हा डोकावू लागली. माई माझ्या जवळ होती, ती माझ्याशी अत्यंत प्रेमाने आणि सहजतेने वागत होती, आमच्यात एक सुंदर, हळवं नातं फुलत होतं, रात्री आम्ही एकमेकांच्या मिठीत शांत झोपत होतो... पण तरीही, काहीतरी कमी होतं. मला ते स्पष्टपणे शब्दात मांडता येत नव्हतं, पण माझ्या आत एक प्रकारची अस्वस्थता होती. कदाचित ती पूर्वी अनुभवलेली तीव्र शारीरिक ओढ होती, जी आता ह्या शांत, मायाळू जवळिकेत कुठेतरी हरवली होती? की माझ्या मनाला अजून काहीतरी वेगळं हवं होतं? मला कळत नव्हतं.
अशाच एका रात्री, ही अपूर्णतेची भावना अधिकच तीव्र झाली. खोलीत मंद प्रकाश होता, माई तिच्या बाजूला शांतपणे झोपली होती, तिच्या श्वासांची संथ लय ऐकू येत होती. पण मला झोप येत नव्हती. माझ्या मनात विचारांचं काहूर माजलं होतं. मला तिची आठवण येत होती – तिच्या स्पर्शाची, तिच्या गंधाची, तिच्या शरीराच्या उबदार जवळिकीची, त्या उत्कट क्षणांची.
मी हळूच उठलो. माझ्या पावलांना जणू तिनेच ओढलं होतं, त्याच परिचित ओढीने. मी अत्यंत हळू आवाजात दार उघडून तिच्या खोलीत शिरलो. खोलीत तोच मंद, पिवळसर प्रकाश होता. ती शांतपणे झोपली होती, तिचे केस तिच्या चेहऱ्यावर विखुरले होते.
मी तिच्या अंथरुणापाशी गेलो. माझं हृदय धडधडत होतं, एका अनिश्चित अपेक्षेने. तिच्या नग्न, उबदार शरीराच्या स्पर्शाच्या कल्पनेनेच माझं अंग शहारत होतं. मी अत्यंत हळूवारपणे, आवाज न करता, तिच्या अंगावरचं पांघरूण बाजूला सारलं. माझा हात तिच्या शरीरावर ठेवला...
पण... पण माझ्या हाताला जाणवलं ते तिच्या अंगावरच्या मुलायम, पण तरीही पूर्णपणे वेगळ्या अशा रात्रीच्या ड्रेसचं कापड! आज ती कपड्यांनिशी झोपली होती!
माझं मन एकदम खट्टू झालं. एक तीव्र निराशा माझ्या मनात पसरली. म्हणजे काय? तिला आता माझी जवळीक नको होती? आमच्यात जे काही घडलं होतं, ते तिला आता चुकीचं वाटत होतं का? की ती फक्त थकली होती? त्याच वेळी तिच्या ह्या अनपेक्षित वागण्याने मी गोंधळलोही. असं का केलं असेल तिने? कालपर्यंत तर सगळं ठीक होतं!
माझ्या त्या स्पर्शाने, किंवा माझ्या उपस्थितीने, तिला लगेच जाग आली. तिने डोळे उघडले आणि थेट माझ्याकडे पाहिलं. तिच्या नजरेत झोपेची गुंगी होती, पण त्यात कोणतीही भीती, संकोच किंवा राग नव्हता. फक्त एक विलक्षण शांतता होती.
मी काही बोलणार, काही विचारणार, इतक्यात ती शांतपणे उठून बसली. तिने माझ्याकडे एक दृष्टिक्षेप टाकला, तिच्या चेहऱ्यावर एक अत्यंत पुसटसं, न ओळखता येणारं स्मित होतं का? मला कळलं नाही. ती काहीही न बोलता उठून उभी राहिली, आणि अत्यंत सहजपणे, जणू काही हे रोजचंच असावं, खोलीबाहेर निघून गेली!
मी आश्चर्याने, गोंधळाने तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहतच राहिलो. ती कुठे गेली? का गेली? मला काहीच कळत नव्हतं. मी तिथेच तिच्या बेडजवळ उभा होतो, निराश, अपमानित आणि पूर्णपणे गोंधळलेला.
काही मिनिटं गेली असतील. आणि मग खोलीत एक अत्यंत ओळखीचा, घरगुती, गोड सुगंध पसरू लागला. माझं लक्ष वेधलं गेलं. तो सुगंध... तो केशरी खिरीचा सुगंध होता!
आणि माई परत आली. तिच्या हातात एक लहानशी, सुंदर नक्षीकाम केलेली वाटी होती, आणि त्यातून त्या खिरीचा अप्रतिम, मन मोहून टाकणारा सुगंध येत होता. तिच्या चेहऱ्यावर आता तेच शांत, मायाळू स्मित होतं, जे मी अनेकदा पाहिलं होतं.
"घे," ती वाटी माझ्यापुढे करत म्हणाली. तिचा आवाज शांत, प्रेमळ होता, जणू काही काही वेळापूर्वी आमच्यात काही घडलंच नव्हतं, किंवा मी तिच्या खोलीत असा आलोच नव्हतो.
"खीर?" मी आश्चर्याने, जवळजवळ अविश्वासाने विचारलं. "आत्ता? इतक्या रात्री?" माझ्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.
"हम्म," ती मंद हसली. त्या हसण्यात आता दिवसाचा थकवा जाणवत होता, पण त्यासोबतच एक खोलवरचं, निरपेक्ष असं वात्सल्यही होतं. "म्हटलं, एकटी कशी खाऊ? आज मुद्दाम केली होती तुझ्यासाठी. कधीपासून मनात होतं माझ्या, तुला माझ्या हातची खीर खाऊ घालायची. तूच तर आहेस रे आता माझ्या जवळचा. तुझ्याइतकं जवळचं कोणी उरलं नाही माझ्यात जगात. तूच आहेस माझं सगळं काही..."
तिचे ते शब्द... आणि ती गरमागरम खिरीची वाटी... माझ्या हातात ती वाटी देताना तिच्या हाताचा झालेला तो उबदार स्पर्श... मी ती वाटी घेतली. एक चमचा घेतला आणि तोंडात टाकला. खिरीची चव... ती अप्रतिम होती, त्यात साखर, वेलची, केशर सगळं अगदी योग्य प्रमाणात होतं. तिच्या हातची चव होती ती. पण त्या चवीपेक्षाही काहीतरी वेगळं, काहीतरी अधिक खोल, माझ्या आत झिरपत होतं. तिचं ते रात्री अपरात्री उठून माझ्यासाठी खीर बनवणं, तिच्या त्या डोळ्यांतील निरपेक्ष माया, तिचं ते ‘तूच आहेस माझं सगळं काही’ म्हणणं, तिची ती निःस्वार्थ काळजी...
तिचे ते शब्द, तिची ती कृती... त्या खिरीच्या गोडव्यापेक्षाही काहीतरी अधिक माझ्या मनात, माझ्या आत्म्यात झिरपत होतं... एक अशी जाणीव, एक असा प्रकाश, जो माझ्या डोळ्यांवरची अनेक वर्षांची पट्टी खेचून काढत होता... एक असं सत्य, जे स्वीकारायला माझं मन कदाचित तयार नव्हतं, पण ते आता माझ्यासमोर पूर्णपणे उघडं पडत होतं... मी तिच्याकडे पाहत होतो, आणि माझ्या डोळ्यांसमोर एक वेगळंच, एक अत्यंत पवित्र पण त्याच वेळी मला आतून हादरवून टाकणारं चित्र उभं राहत होतं…
तिच्या त्या शब्दांनी, 'तूच आहेस माझं सगळं काही', आणि त्या रात्री अपरात्री माझ्यासाठी खीर बनवण्याच्या तिच्या कृतीने, माझ्या डोक्यात जणू वीज कोसळली. एक लख्ख प्रकाशकिरण माझ्या मेंदूत चमकून गेला, आणि त्या प्रकाशात मला ते सत्य दिसलं, जे इतके दिवस माझ्या डोळ्याआड होतं, किंवा जे मी स्वतःच पाहू इच्छित नव्हतो.
मातृत्व!
होय! ते निव्वळ, शुद्ध, निरपेक्ष मातृत्व होतं! दुसरं काहीही नाही! माझ्या काळजाचा ठोका चुकला. हातातील खिरीची वाटी थरथर कापू लागली. तिच्या त्या प्रत्येक कृतीमागे, प्रत्येक स्पर्शामागे, प्रत्येक शब्दामागे फक्त आणि फक्त एका आईची माया होती, वात्सल्य होतं, त्याग होता! तिचं माझ्यावरचं ते प्रेम, तिची ती ओढ, तिचं ते समर्पण... ते एका प्रेयसीचं प्रियकरावरचं प्रेम नव्हतं, ते एका आईचं तिच्या मुलावर, तिच्या 'बाळा'वर असणारं निरपेक्ष प्रेम होतं!
आणि मी... मी काय करत होतो? मी मूर्ख, मी वासनांध, मी स्वार्थी! मी तिच्या त्या पवित्र, त्या निरपेक्ष मातृत्वाला वासनेच्या, गरजेच्या नजरेने पाहत होतो! तिच्या त्यागाला, तिच्या समर्पणाला मी माझी शारीरिक भूक भागवण्याचं साधन समजत होतो. तिच्या शरीराचा, तिच्या असहाय्यतेचा, तिच्या ममतेचा मी केवळ उपभोग घेत होतो! हा विचार मनात येताच माझ्या सर्वांगाला घाम फुटला, मला स्वतःचीच प्रचंड शिसारी आली. मी एका आईसमान स्त्रीसोबत... देवा!
माझ्या डोळ्यासमोरून झरझर चित्रं सरकू लागली, पण आता त्या प्रत्येक चित्राचा अर्थ पूर्णपणे बदलला होता:
तिचं ते पहिल्या दिवशीचं घाबरणं, माझ्या स्पर्शाने तिचं ते शहारणं... ती लाज नव्हती, तो संकोच नव्हता... ती एका 'मुला'कडून होणाऱ्या अनपेक्षित, चुकीच्या स्पर्शाची भीती होती!
मग हळूहळू तिचं ते माझ्या इच्छेपुढे मान तुकवणं, प्रतिकार न करणं... मी त्याला तिची मूक संमती समजत होतो, पण तो तिचा नाइलाज होता! माझ्या संसारासाठी, माझ्या समाधानासाठी तिने केलेला तो एक आत्मक्लेष होता!
त्या रात्री... जेव्हा मी तिच्यावर पूर्ण ताबा मिळवला होता, आणि ती माझ्या नियंत्रणाखाली असतानाही तिने स्वतःची तृप्ती करून घेतल्याचा जो मला भास झाला होता... तेही खोटं! तिला मला सांभाळायचं होतं, माझ्या त्या हट्टापायी, माझ्या त्या आवेगापायी तिने स्वतःला झोकून दिलं होतं, जेणेकरून मी शांत व्हावं, मला समाधान मिळावं! ती तिची वासना नव्हती, ती तिची माझ्याबद्दलची काळजी होती!
तिचं ते मध्येच शुद्ध हरपणं... ते आमच्यातील उत्कटतेचा परिणाम नव्हता, तर ते माझ्या तरुण शरीराचा आवेग तिच्या वयाच्या शरीराला पेलवत नसल्याचा पुरावा होता! ती शारीरिक आणि मानसिक दृष्ट्या किती थकत असेल, ह्याचा मी विचारच केला नव्हता!
आणि तिचं ते रडून 'वय झालंय माझं, मी तुला पूर्ण साथ देऊ शकत नाही' म्हणणं... ते सत्य होतं! ती तिची मर्यादा सांगत होती, आणि मी त्यालाही तिच्या लाजेचा, तिच्या नखऱ्याचा भाग समजत होतो!
हे सगळं... सगळं तिच्या मातृत्वाचं, तिच्या त्यागाचं, तिच्या माझ्यावरील आंधळ्या मायेचं प्रतीक होतं! ती मला आधार मानत होती, आणि त्या आधाराला टिकवून ठेवण्यासाठी, माझ्या संसाराला वाचवण्यासाठी, आणि कदाचित मला एकाकीपणातून बाहेर काढण्यासाठी ती स्वतःच्या भावनांची, शरीराची, आत्मसन्मानाची किंमत चुकवत होती!
मी तिच्यावर प्रेम नाही, तर अत्याचार करत होतो! होय, हा अत्याचारच होता! तिच्या भावनांचा, तिच्या शरीराचा, तिच्या विश्वासाचा मी गैरफायदा घेतला होता. तिला मी एका आईच्या पवित्र स्थानी न पाहता, फक्त एका स्त्रीच्या, एका गरजेच्या वस्तूच्या रूपात पाहिलं होतं!
ही जाणीव इतकी तीव्र, इतकी विनाशकारी होती की माझ्या हातातील खिरीची वाटी खाली जमिनीवर पडून फुटली. त्याचा आवाज त्या शांत खोलीत मोठा वाटला. माई दचकून माझ्याकडे पाहू लागली.
मी तिच्याकडे पाहिलं. माझ्या डोळ्यांतून आता पश्चात्तापाचे आणि अपराधीपणाचे अश्रू घळाघळा वाहत होते. माझा चेहरा पूर्णपणे बदलला होता. तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही तेच शांत, मायाळू स्मित होतं, पण आता मला त्या स्मितामागे दडलेलं तिचं दुःख, तिचा त्याग स्पष्ट दिसत होता. तिला कल्पनाही नव्हती की तिच्या त्या खिरीच्या वाटीने आणि त्या शब्दांनी माझ्या आत काय प्रलय घडवून आणला आहे.
मी काही बोलू शकलो नाही. माझ्या तोंडून शब्द फुटत नव्हते. मी फक्त तिच्याकडे पाहत राहिलो, माझ्या डोळ्यांतील अश्रू आणि माझ्या चेहऱ्यावरचा तो प्रचंड मोठा अपराधीपणाचा भाव तिला नक्कीच कळत असणार. मी एका क्षणात माझ्याच नजरेतून पूर्णपणे उतरून गेलो होतो.​