Incest माई

[love2025]

Episode 1​

आम्ही मूळचे कोल्हापूर जिल्ह्यातील एका अगदी लहानशा गावाकडचे, पण आमचं बालपण आणि शिक्षण सगळं मुंबईतच गेलं होतं. सिमेंटच्या जंगलातल्या गर्दीची, धावपळीची आणि तरीही एका विशिष्ट अनामिकतेची आम्हाला सवय झाली होती. गाव म्हणजे आमच्यासाठी वर्षा-सहा महिन्यांनी होणारी एखादी धावती भेट, तीही कधीतरी. त्यामुळे गावची नातीगोती, माणसं, तिथलं आयुष्य आमच्यासाठी तसं अपरिचितच होतं. आमचे आजी-आजोबा, काका-काकी आणि त्यांची मुलं अशी सगळी मोठी परिवार गावीच असायचा. घरात दोन काका. थोरले काका अकाली गेले होते. त्यांच्यामागे त्यांची काकी आणि एकुलता एक चुलत भाऊ होता. नशिबाने म्हणा किंवा त्यांच्या प्रयत्नाने, नंतर त्याला वडिलांच्या जागी मुंबईतच नोकरी मिळाली आणि तो तिथे स्थायिक झाला. दुसरे काका सरकारी नोकरीत असल्याने त्यांची सतत बदली होत राहायची, त्यामुळे ते बदलीच्या गावी असायचे. त्यांना एक मोठा मुलगा आणि एक लहान मुलगी होती.
मुंबईत असल्याने गावचा आणि पर्यायाने या विस्तारित परिवाराचा माझा संपर्क तसा तुटलेलाच होता. पप्पा त्यांच्या नोकरीतून निवृत्त होईपर्यंत, माझ्या आठवणीत तरी मी गावी फक्त एकदाच गेलो होतो. तीही कसल्याशा घरगुती कार्यक्रमासाठी आणि अगदी मोजक्या दिवसांसाठी. त्यामुळे या सगळ्या नात्यांची, माणसांची मला ओळख नव्हतीच जवळजवळ. फोटोमध्ये पाहिलेली माणसं आणि प्रत्यक्ष भेटलेली माणसं यात खूप फरक असतो, हे मला नंतरच कळलं.
पप्पा निवृत्त झाले. त्यांनी गावाकडे जाऊन स्थायिक होण्याचा निर्णय घेतला. खरं सांगायचं तर माझी अजिबात इच्छा नव्हती. मुंबईतले माझे मित्र, शाळा, तिथलं स्वातंत्र्य, सवयीचं झालेलं आयुष्य हे सगळं सोडून या अनोळखी गावात कायमचं राहायला जायचं म्हणजे माझ्यासाठी शिक्षाच होती ती. पण आई-पप्पांसमोर माझं काही चाललं नाही आणि जड अंतःकरणाने मी त्यांच्यासोबत कोल्हापूर जिल्ह्यातल्या त्या माझ्या नावाच्या गावाकडे आलो, कायमचा.

गावात आलो आणि अजून नीट रुळतोय न रुळतोय तोच घरात वाटणीचा विषय निघाला. आमच्या गावाकडच्या घरांची रचना थोडी वेगळी असते. दोन घरं होती. एक लहान, जिथे आजी राहायची, ते दुसऱ्या काकांना मिळालं. आमचं दुसरं घर, जे मातीचं आणि बरंच मोठं होतं, ते आम्हाला आणि मुंबईला गेलेल्या थोरल्या काकांच्या कुटुंबाला मिळालं. घराची पूर्व बाजू त्यांना मिळाली आणि पश्चिम बाजू आम्हाला. सुरुवातीला मध्ये कोणतीही भिंत नव्हती. एकाच मोठ्या घरात आम्ही दोन भाग विभागून राहायला लागलो. म्हणजे एकाच छताखाली, पण दोन वेगळ्या चुली. हे सुरुवातीचं एकत्रपण, पण प्रत्यक्षात वेगळेपण खूप विचित्र वाटायचं. मुंबईत आम्ही आमच्या लहान कुटुंबात राहायचो, तिथे प्रायव्हसी होती. इथे एकाच घरात दुसऱ्या कुटुंबासोबत राहायचं, त्यांच्या नकळत घरातून जावं लागायचं, बोलावं लागायचं. थोडं संकोचल्यासारखं वाटायचं. नंतर काही दिवसांनी, माझ्या चुलत भावाचं लग्न झाल्यावर, दोन्ही कुटुंबांच्या सोयीसाठी स्वयंपाकघरांच्यामध्ये एक पडदी (म्हणजे लाकडी किंवा तात्पुरती भिंत) घालण्यात आली. त्यामुळे किमान स्वयंपाकघरापुरती तरी थोडी खासगी जागा मिळाली. पण घराचा वरचा मजला मात्र तसाच होता. तिथे मध्ये कोणतीही भिंत नव्हती. एका टोकाहून दुसऱ्या टोकापर्यंत मोकळी जागा. त्यामुळे वरच्या मजल्यावर इकडून तिकडे आणि तिकडून इकडे ये-जा करायला कोणतीही अडचण नव्हती. या गोष्टीची मला गंमत वाटायची, कारण जमिनीवर विभागलेले आम्ही वरच्या मजल्यावर मात्र एकत्र होतो.
गावापासून सात-आठ किलोमीटरवर तालुक्याचं गाव होतं आणि तिथेच माध्यमिक शाळा होती. माझा प्रवेश त्याच शाळेत झाला. मुंबईच्या कॉन्व्हेंट शाळेतून थेट गावाकडच्या शाळेत. गणवेश वेगळा, शिकवण्याची पद्धत वेगळी, मित्र वेगळे, भाषा वेगळी. सुरुवातीला काहीच सवेना. रोज सकाळी नऊ-साडेनऊला शाळेसाठी निघायचो आणि परत यायला संध्याकाळचे सहा वाजायचे. शाळेत जाण्यासाठी अनेक पर्याय होते आणि प्रत्येक पर्याय एक नवीन अनुभव असायचा. कधी कधी गावाकडून तालुक्याच्या गावी जाणाऱ्या एस.टी. पकडायचो. बस स्टॉपवर गर्दी, बसमध्ये गर्दी, धुळीचा वास, डिझेलचा वास. कधी कधी चालत जायचो. गावाकडचे कच्चे-पक्के रस्ते, शेजारून जाणारी शेतं, झाडं, त्यांची सावली, पाऊस पडल्यावर चिखल, उन्हाळ्यात धूळ. चालताना वाटेत भेटणारे इतर शाळेचे मित्र. त्यांच्यासोबत गप्पा मारत जायचं. कधी कधी तर कोणी ओळखीचे किंवा अनोळखी गाडीवाला दिसला तर हात करून लिफ्ट मागायचो. ते थांबले तर लिफ्ट घेऊन जायचं, नाहीतर मग चालायचंच. हा शाळेचा प्रवासच रोज एक नवीन साहस असायचा. मुंबईत शाळेची बस दारात यायची आणि सोडायची, इथे मात्र स्वतःच्या हिमतीवर शाळेपर्यंत पोहोचावं लागायचं.
नवीन गाव, तिथली संस्कृती, बोलण्याची पद्धत, नवीन शाळा, अनोळखी मित्र, आणि हे पूर्णपणे नवीन जग… हे सगळं सुरुवातीला खूप दडपण आणणारं होतं. मुंबईतल्या माझ्या मित्रांची, गजबजाटाची आठवण यायची. पण हळूहळू वेळ निघून गेला आणि मी या नवीन वातावरणात रुळायला लागलो. गावाकडची साधी माणसं, त्यांची आपुलकी, एकमेकांना मदत करण्याची वृत्ती हळूहळू जाणवायला लागली. शाळेतही नवीन मित्र बनले. त्यांच्यासोबत गप्पा मारताना, खेळताना मजा यायला लागली. सुरुवातीचा संकोच कमी झाला. मातीचा सुगंध, शेतातली हिरवळ, जनावरांचे आवाज, स्वच्छ मोकळी हवा या गोष्टींची सवय झाली. मुंबईतल्या धावपळीच्या आयुष्यात नसलेली शांतता आणि निसर्गाची जवळीक इथे अनुभवायला मिळाली. इच्छा नसताना सुरू झालेला हा प्रवास आता हळूहळू मला एका वेगळ्या जगाची ओळख करून देत होता, जिथे अडचणी होत्या, पण त्यातही एक वेगळं समाधान दडलेलं होतं. मुंबईतला मी आणि गावातला मी, हे दोन वेगळे व्यक्ती तयार होत होते, आणि या नवीन 'मी'ला हे गाव, ही शाळा, हे नवीन मित्र आणि हे नवीन जग हळूहळू आवडू लागलं होतं.

​

 

[love2025]

Episode 2

मुंबईसारख्या धकाधकीच्या शहरातून थेट कोकणातल्या शांत, निवांत गावामध्ये आलो आणि सारं जगच बदलून गेल्यासारखं वाटलं. या नव्या जगात माझी पहिली आणि कायम लक्षात राहिलेली ओळख म्हणजे आमच्या मोठ्या काकीची, जिला घरातले सगळेजण - अगदी लहानग्यांपासून ते वयोवृद्धांपर्यंत - प्रेमाने 'माई' म्हणायचे. शहरात असतानाही तिला पाहिलं असावं, पण ते अस्पष्टसं, धूसर. गावाकडच्या त्या पहिल्या भेटीत मात्र तिचं रूप माझ्या डोळ्यांत आणि मनात पक्कं घर करून गेलं. आणि त्या दिवसापासून मीही तिला माईच म्हणू लागलो.

माई दिसायला अत्यंत गोरी होती. तिचं रूपडं काहीतरी वेगळंच होतं. तिच्या चेहऱ्यावर एक प्रकारची प्रसन्नता होती, जी पाहणाऱ्याला लगेच आपलंसं करून घ्यायची. चेहरा तसा गोलसर, पण त्याचे आकार रेखीव होते. नाक अगदी सरळसोट नसले तरी बसके आणि आकर्षक होते. विशेषतः तिचे गाल, जे लालसर आणि किंचित फुगीर होते, ते पाहिलं की उगाचच स्पर्श करावेसे वाटायचे. ओठ गुलाबी आणि भरलेले होते, जणू काही नुकत्याच उमललेल्या फुलाच्या पाकळ्या. तिचे डोळे बोलके होते, त्यात एक प्रकारची शांत माया आणि मिश्कीलपणा दोन्ही जाणवायचा. तिचे केस लांब, काळेभोर आणि दाट होते, त्यांची एक छानशी वेणी ती घालायची किंवा कधीतरी केस मोकळे सोडले की ते तिच्या कमरेपर्यंत रुळायचे. तिचं हसणं तर इतकं लोभस होतं की आजूबाजूचं वातावरण एकदम प्रफुल्लित होऊन जायचं. तिच्या या सगळ्या रूपाने माझं मन जिंकून घेतलं होतं.
शरीराने ती ठेंगणी असली तरी अंगापिंडाने मजबूत आणि स्थूल होती. तिचं चालणं, फिरणं यात एक प्रकारचा डौल होता. ती नेहमी नऊवारी साडी नेसायची. कोकणातल्या बायका नऊवारी साडी ज्या पद्धतीने नेसतात, त्यात त्यांच्या देहाचे नैसर्गिक उभार अधिक स्पष्ट होतात. माई तर साडी नेसायची ती अगदी चापून चोपून, ज्यामुळे तिच्या शरीराची ठेवण अधिकच उठावदार दिसायची. विशेषतः नऊवारीत स्त्रीचा पार्श्वभाग अधिकच आकर्षक दिसतो, आणि माई जेव्हा चालायची किंवा वाकायची, तेव्हा साडीतून तिच्या बांध्याचा तो भाग अधिकच स्पष्ट व्हायचा. तिची गोरीपान कंबर साडीच्या पदराखालून डोकावताना पाहिलं की मनात काहीतरी वेगळंच व्हायचं. त्या नितळ त्वचेवर असणाऱ्या बारीक वळ्या तिच्या सौंदर्यात भरच घालत होत्या. कधीतरी कामाच्या गडबडीत तिचा पदर किंचित सरकला की तिच्या ब्लाऊजमध्ये कसेबसे सामावलेले तिचे पुष्ट स्तन दिसायचे, त्यांच्या आकाराची जाणीव स्पष्ट व्हायची.

पाठीमागून पाहिलं तर तिची नितळ आणि भरलेली पाठ अतिशय सुरेख दिसायची. वयाची चाळीशी उलटली असली तरी तिच्या सौंदर्यावर त्याची काहीच झाक पडली नव्हती, उलट ते अधिकच परिपक्व आणि तेजस्वी वाटत होतं.

मी स्वभावतःच खूप आज्ञाधारक आणि शांत मुलगा होतो. गावात आल्यावर मी घरातल्या कामांमध्ये स्वतःहून मदत करायचो. माईलाही माझ्या मदतीची बऱ्याचदा गरज भासायची. कधी मिक्सर लावण्यासाठी सांगायची, कधी पाणी भरून द्यायला, तर कधी काही सामान उचलून ठेवायला. तिची छोटी मोठी कामं मी आनंदाने करून देत असे.
तिची कंबर बऱ्याचदा दुखायची. दिवसभरच्या कामाने किंवा घरातल्या इतर कामांनी ती थकायची. अशा वेळी ती मला बोलवायची आणि कंबर दाबून द्यायला सांगायची. सुरुवातीला हे काम मला अगदी स्वाभाविक वाटायचं. घरातील मोठ्या व्यक्तीची सेवा करतोय असंच वाटायचं. मी तिची कंबर आणि खांदे हळूवारपणे चेपून द्यायचो. कधी कधी ती माझ्या खांद्यावर हात ठेवून उभी राहायची आणि मी तिचे दोन्ही खांदे धरून माझे गुडघे तिच्या मानेपासून हळू हळू कंबरेपर्यंत दाबून ओढत आणायचो. यामुळे तिला खूप आराम पडायचा आणि ती समाधानाने 'हांss, बरं वाटतंय आता' असं म्हणायची.

पण मी जसजसा मोठा होऊ लागलो, तसतसं या क्रियेत मला काहीतरी वेगळं जाणवू लागलं. माझं वय वाढू लागलं होतं, शरीरात आणि मनात बदल होत होते. माईच्या त्वचेला होणारा स्पर्श आता निव्वळ स्पर्श राहिला नव्हता. माझ्या बोटांना तिच्या शरीराची उष्णता, तिच्या स्नायूंची लवचिकता जाणवू लागली. कंबर चेपताना माझी बोटं नकळत इकडे तिकडे फिरू लागत. पाठीच्या उघड्या भागावर, जिथे साडी नसायची, तिथे माझे गुडघे अंमळ जास्त वेळ रेंगाळायचे. तिचा तो नितळ, गोरा देह स्पर्श करताना माझ्या मनात एक वेगळीच हुरहूर निर्माण व्हायची.
तिच्या कंबरेला हात लावताना, पाठीवर गुडघा टेकवताना माझं लक्ष पूर्णपणे तिच्या देहावर केंद्रित व्हायचं. डोळे तिच्या प्रत्येक वळणावर फिरायचे. साडीतून दिसणारी तिची कंबर, कधीतरी दिसणारे तिचे स्तन, तिची मान, पाठ... प्रत्येक गोष्टीत एक वेगळंच आकर्षण वाटू लागलं होतं. विशेषतः जेव्हा ती कंबर दाबून घेताना माझ्यासमोर उभी राहायची आणि तिचा पदर किंचित सरकून तिचं पोट दिसायचं, किंवा ब्लाऊजचा काही भाग दिसायचा, तेव्हा माझी उत्सुकता शिगेला पोहोचायची. मनात विचारांचं काहूर माजायचं, जे मला त्यावेळी नेमकं काय आहे हेच कळत नव्हतं. एका बाजूला तिला मदत करण्याचं समाधान आणि दुसऱ्या बाजूला तिच्या देहाबद्दलची ही नवी, अनोळखी जाणीव… या दोलायमान अवस्थेतून मी जात होतो. माईचं ते सोज्वळ आणि तरीही कामुक रूप माझ्या तरुण मनावर गारूड करत चाललं होतं.
माईची कंबर चेपताना मी आता पूर्वीसारखा निष्पाप राहिलो नव्हतो. माझ्या स्पर्शात, माझ्या नजरेत आता एक वेगळा अर्थ दडला होता, ज्याची तिला कदाचित कल्पनाही नव्हती. पण माझ्यासाठी, माईचा तो देह, तिचा तो स्पर्श, आणि त्यातून माझ्या मनात उमटणाऱ्या भावना... हे माझ्या वाढत्या वयाचं एक गुढ आणि आकर्षक वळण ठरलं होतं.​

 

[love2025]

Episode 3

तिच्याविषयीची आसक्ती मला पहिल्यांदा जाणवली तेव्हा मी आठवी किंवा नववीत असावे, असा तो काळ होता जेव्हा मनात नव्या भावनांचे वारे हळूहळू वाहू लागले होते. त्या दिवशी मी शाळेतून घरी आलो होतो. दुपारची ती वेळ होती—सूर्य डोक्यावर तळपत होता, आणि शाळेच्या धावपळीनंतर शरीरात एक प्रकारचा थकवा जाणवत होता. घरी पाऊल टाकताच मी माझी दप्तरं एका कोपऱ्यात टाकली, हातपाय धुतले, आणि आईने वाढलेलं गरमागरम जेवण खाल्लं. पोट भरल्यानंतरही मनात एक प्रकारची अस्वस्थता होती, काहीतरी अधुरं वाटत होतं. मी घरात इकडेतिकडे फिरू लागलो, काहीच सुचत नव्हतं. खिडकीतून बाहेर डोकावलं, मग परत आत आलो—अशीच टंगळमंगळ करत होतो. घरात एक शांतता पसरली होती, सगळे आपापल्या कामाला गेले होते, आणि फक्त माई एकटी तिच्या नेहमीच्या खाटेवर पडलेली होती. तिने आपलं अंग झाकून घेतलं होतं, पण तिची ती शांत झोपलेली मुद्रा मला काही वेगळंच सांगत होती.

तिने अचानक मला हाक मारली, "ये इकडे, थोडं झोप जरा." तिचा तो आवाज मऊ होता, पण त्यात एक आपुलकी होती जी मला नेहमीच जवळ खेचायची. मी तिच्या जवळ गेलो, तिने खाटेवर भिंतीकडे मला जागा करून दिली. मी हळूच तिच्या बाजूला जाऊन पडलो, माझं डोकं तिच्या उशाला अगदी जवळ होतं. तिने आपलं पांघरूण उचललं आणि माझ्यावर टाकलं—ते पांघरूण थोडं जुनं होतं, पण त्याला तिच्या अंगाचा तो मंद सुगंध होता, जो मला एका वेगळ्या विश्वात घेऊन जायचा. मी लहान होतो, पण त्या क्षणी मला काहीतरी वेगळं जाणवायला लागलं. झोप येणं तर दूरच, पण मनात एक अस्वस्थता घर करू लागली होती. माझं शरीर थकलेलं होतं, पण मन जागं होतं, काहीतरी नवीन अनुभवण्यासाठी उत्सुक होतं.

हळूहळू माझ्या मनात एक विचित्र भावना जागी झाली—तिला स्पर्श करावा असं वाटू लागलं. का? हे असं का वाटतंय? माझं मन स्वतःलाच प्रश्न विचारत होतं, पण उत्तरं काही सापडत नव्हती. तरीही ती इच्छा मनात अधिकच पक्की होत चालली होती, जणू एखाद्या लहान रोपट्याला पाणी मिळावं आणि तो झपाट्याने वाढू लागावा. मी हलकेच माझं शरीर तिच्याकडे सरकवायला सुरुवात केली, अगदी सावधपणे, जणू मला तिला जाग येऊ नये किंवा माझ्या मनातलं तिला कळू नये असं वाटत होतं. माझा हात तिच्या हाताजवळ गेला, आणि एका क्षणात तिच्या हाताचा माझ्या हाताला हलकासा स्पर्श झाला. तो स्पर्श इतका नाजूक होता, पण त्याने माझ्या पूर्ण शरीरातून एक विजेचा झटका गेल्यासारखं वाटलं. माझं हृदय जोरजोरात धडकू लागलं, आणि त्या क्षणी मला काय करावं हे सुचेना. तिला कदाचित हे जाणवलं असावं, कारण तिने लगेच आपला हात बाजूला घेतला. तिच्या त्या साध्या कृतीने माझ्या मनात एक गोंधळ उडाला. मी तिच्या अंथरुणात, त्या पांघरुणाखाली अधिक क्षणभरही थांबू शकलो नाही. काहीतरी पुटपुटून मी तिथून उठलो आणि पटकन बाहेर निघून गेलो, पण माझं मन तिथेच अडकलं होतं.

त्या क्षणापासून माझ्या मनात तिच्याविषयी एक आकर्षण जन्माला आलं. तिला बघावं, तिच्या प्रत्येक हालचालीकडे नजर लावून तिचं निरीक्षण करावं, तिला पुन्हा स्पर्श करावा—असं सतत वाटू लागलं. तिची ती शांत मुद्रा, तिच्या हाताचा तो मंद स्पर्श, तिच्या पांघरुणाचा तो सुगंध—या सगळ्याने माझ्या मनात एक नवीनच ज्योत पेटवली होती. तिच्या जवळ असताना माझं मन एका वेगळ्याच लहरीवर स्वार होत होतं. पण हे सगळं इतकं तीव्र नव्हतं की मी पूर्णपणे तिच्या विचारातच हरवून गेलो असतो. माझं बालपण अजूनही माझ्यासोबत होतं—शाळेतली धमाल, मित्रांसोबतची खेळणी, घरातली छोटी-मोठी कामं—या सगळ्यामध्ये तिचे हे विचार कुठेतरी मागे पडत होते. तरीही, तिच्याविषयीची ती धग माझ्या मनाच्या एका कोपऱ्यात कायम राहिली होती, जणू एखाद्या लहान दिव्याची ज्योत जशी हळूहळू पेटत राहते.

या भावनांचं स्वरूप मला पूर्णपणे समजलं नाही. तिच्याविषयीचं हे आकर्षण नेमकं काय होतं, ते मी कधीच नीट उलगडू शकलो नाही. मी माझ्या बालसुलभ पद्धतीने वागत होतो—कधी तिच्याकडे चोरून बघत होतो, कधी तिच्या जवळ जाण्याचा बहाणा शोधत होतो, पण तरीही माझं आयुष्य त्याच लयीत चालू होतं. शाळेतली शिकवणी, मित्रांबरोबरचा खेळ, आणि घरातली हसतखेळत वातावरण—या सगळ्यामध्ये तिचे हे विचार कुठेतरी दबलेले राहायचे. तिच्याविषयीची ती भावना माझ्या मनात होती, पण ती इतकी प्रबळ नव्हती की मला सतत तिच्याच विचारात ठेवेल. तरीही, त्या एका क्षणाने माझ्या मनात काहीतरी बदल घडवला होता, आणि ती छोटीशी घटना माझ्या बालपणात एक नवीन रंग घेऊन आली होती.

 

[love2025]

Episode 4

त्यानंतर बराच काळ लोटला. मी मोठा झालो, शिक्षणासाठी बाहेर पडलो, शहराच्या धावपळीत स्वतःला गुंतवून घेतलं. तरीही, कुठेतरी मनाच्या एका खोल कप्प्यात तिचं, माझ्या माईचं, आकर्षण जिवंत होतंच. गाव सोडलं, माणसं बदलली, पण तिच्या आठवणींचा ओलावा आणि त्यासोबत येणारी ती विलक्षण ओढ कमी झाली नाही. ती ओढ म्हणजे केवळ शारीरिक नव्हती, तर तिच्या असण्यात, तिच्या वावरण्यात काहीतरी गूढ होतं जे मला तिच्याकडे खेचत होतं.
तिचे पती म्हणजे माझे काका, हे तिचा मुलगा लहान असतानाच देवाघरी गेले होते. एकाएकी कोसळलेला तो दुःखाचा डोंगर तिने कसा पेलला असेल, याची कल्पनाच केलेली बरी. नशिबाने, काकांच्या जागी तिच्या मुलाला नोकरी मिळाली. त्याचं लग्न झालं आणि तो बायकोसोबत मुंबईला स्थायिक झाला. आता वर्षातून दोनदा, मे महिन्याच्या सुट्टीत आणि दिवाळीला, त्याचं गावी येणं व्हायचं. ते काही दिवस घर जरा माणसांनी भरल्यासारखं वाटायचं, पण बाकी उरलेले सगळे दिवस ती त्या मोठ्या, जुन्या वाड्यात एकटीच असायची. तिची ती एकाकी सावली घराच्या भिंतींवर रेंगाळत असे, आणि कधीकधी मला वाटायचं, त्या शांत घरात तिचा एकटेपणा माझ्यापेक्षाही जास्त गडद असावा.
मी सुद्धा शिकायला दूर शहरामध्ये होतो. कॉलेजचं जग, नवे मित्र, अभ्यासाचा व्याप यात गुरफटून गेलो होतो. सुट्टीतच काय ते गावाकडे येणं व्हायचं. शहरातल्या मित्र-मैत्रिणी, अभ्यास, नवीन जग यात मन रमून जायचा प्रयत्न करत असे, पण गावी परतल्यावर मात्र सगळं काही बदलून जायचं. विशेषतः तिला पाहिलं की, इतके दिवस दाबून ठेवलेली तिच्याविषयीची ती आसक्ती पुन्हा उसळी मारून माझ्या मनाच्या पृष्ठभागावर यायची. कळत्या वयात नकळतपणे रुजलेलं ते बीज आता चांगलंच फोफावलं होतं. ती समोर नसतानाही तिची मूर्ती डोळ्यासमोरून हटत नसे. तिचं ते नेहमी किंचित ओलं भासणारं गोरेपण, कामामुळे किंवा वयामुळे पोटावर आणि कंबरेवर पडलेल्या त्या मऊ घड्या, घरात काम करताना, पाणी भरताना किंवा काही वस्तू उचलताना वाकल्यावर पदराआडून सहजच दिसणारी तिच्या भरलेल्या स्तनांची ती कड... हे सगळं माझ्या नजरेतून सुटत नसे. तिला असं चोरून पाहण्यात एक वेगळंच, गूढ समाधान वाटायचं. पण त्यासोबत एक अपराधीपणाची तीव्र भावनाही मनात दाटून यायची, जी मला आतून पोखरत होती. हे नातं पवित्र होतं, पण माझ्या मनातले विचार अपवित्र होते.
घरी आलो की बहुतेक वेळा माई मधल्या खोलीत झोपायची आणि मी बाहेरच्या बाजूला असलेल्या हॉलमध्ये किंवा पडवीत. गावात रात्री लवकर शांतता पसरायची. रात्री शांतता पसरली की मात्र माझी घालमेल सुरू व्हायची. घरातले सगळे झोपले आहेत याची खात्री पटली की, माझं मन सैरभैर व्हायचं. कधीतरी मध्येच एकदम जाग यायची, तीही तिच्याच विचाराने. मग मी हळूच अंथरुणातून उठायचो. श्वासावर नियंत्रण ठेवत, जुन्या लाकडी जमिनीवर जराही आवाज होणार नाही याची पराकोटीची काळजी घेत, अत्यंत सावधपणे, एखाद्या चोरपावलांनी तिच्या खोलीच्या दाराजवळ सरकायचो. छातीची धडधड स्पष्ट ऐकू येत असायची.
दाराच्या खालच्या बाजूला असलेल्या फटीतून आतला थोडासा अंदाज यायचा. आत मंद, लालसर रंगाचा झिरोचा बल्ब लावलेला असे. त्या अपुऱ्या, गूढ प्रकाशात मी डोळे शक्य तितके ताणून तिला पाहण्याचा प्रयत्न करायचो. कधीकधी त्या लाल प्रकाशात न्हाऊन निघालेला तिचा शांत, किंचित मादक वाटणारा चेहरा दिसायचा. शांत झोपेत किंचित उघडलेले तिचे ओठ, तिच्या श्वासाने हलणारी तिची छाती... कधी शांत झोपेत असलेल्या तिच्या केळीच्या सोपासारख्या दिसणाऱ्या नितळ, गोऱ्या पायांची झलक मिळायची. तिची अस्ताव्यस्त पडलेली साडी, कधी मोकळ्या केसांची बट तिच्या गालावर रुळताना दिसली की माझ्या काळजात धस्स व्हायचं आणि श्वास काही क्षण थांबल्यासारखा वाटायचा. पण कितीही वेळ तिथे थांबून, डोळे शिणवूनही, मला तिच्या शरीराचं अधिक काही दर्शन होत नसे. ती बहुतेक अंगावर पांघरूण घेऊन झोपायची किंवा दाराच्या कोनामुळे मला पूर्ण दिसत नसे. मग एका अतृप्त ओढीने आणि थोड्याशा निराशेनं मी तिथून परत फिरायचो. माझ्या जागेवर येऊन झोपायचा प्रयत्न करायचो, पण डोळ्यात तीच अर्धवट दिसलेली दृश्यं रेंगाळत राहायची आणि मनात विचारांचं काहूर माजायचं. हे चुकीचं आहे, पाप आहे, हे मला कळत होतं, पण त्या अनावर आकर्षणावर ताबा मिळवणं माझ्यासाठी खूप कठीण होऊन बसलं होतं. त्या रात्री अधिक गडद आणि लांब वाटायच्या.

 

[love2025]

Episode 5
गावच्या त्या सुट्टीच्या दिवसांना आता पाहिलं तर ती एक विचित्र नशिबाची गुंफण वाटते. मे महिन्याचा उकाडा, आभाळात कधीकधी दिसणारे चुकार काळे वळवाचे ढग, पावसाची चाहूल लागलेल्या निसर्गाची शांतता.
त्या वर्षी घरी सगळे जमले होतो. चुलत भावाची दोन मुलं, त्यांची पत्नी, आणि त्यांची दोन छोटी मुलं - छोटी मुलगी आणि मोठा गब्दुल मुलगा.
मुलगी, त्यात सगळ्यात धाकटी - फक्त दोन वर्षांची. तिचं नाव होतं परी. तिचे हसरे, बारीक गाल, डोळ्यातली चंचलता... ती जेव्हा कोणाच्या मांडीवर बसायची, तेव्हा तिच्या नाजुक हालचाली, खुद्कन हसणं, सर्वांच्या मायेची सावली तिच्यावर असायची.
माईच्या अंगावरची साधी सूती साडी, केसांचा अंबाडा, नेहमीच हसतमुख, पण तिच्या डोळ्यात एक थोडीशी गंभीरता, थोडीशी उदासी लपलेली असे.
अंगणात वळवाच्या पावसाच्या सरी आता येऊ घातल्या होत्या. अंगणात घातलेलं वाळवण काढायला हवं होतं.
माईने परीला काखेत घेतलं होतं आणि ती माईच्या खांद्यावर डोके ठेवून पेंगत होती. तिची झोपमोड होऊ नये म्हणून माई तिला खाली ठेवत नव्हती.
मी माईला म्हटले की "माई, तू वाळवण काढ, मी घेतो बाळ," असं म्हणत मी परीला तिच्या हातातून घेऊ लागलो. तिच्याकडून ते बाळ मी घेण्यासाठी सरसावलो. मला काय झाले कुणास ठाऊक. मी ते बाळ घेताना नकळत तिच्या स्तनांना निसटता स्पर्श केला. तिला ती जाणवलं का नाही काय माहित पण मला मात्र त्या स्पर्शाने अंगावर शहारे आले.
ती चकित झाली. तिच्या चेहऱ्यावरचा भाव बदलला, पण ती काहीच बोललीनाही. तिच्या गालावर एक लालसर छटा दिसली, आणि ती पटकन बाहेरच्या दाराकडे वळली. माझ्या हृदयाची धडधड इतकी जोरात होती की कानात घुमघुमु लागली. तो स्पर्श... जणू विजेचा झटका होता. पण त्यात एक माधुर्य होतं, एक तृप्ती...
तिच्याविषयीच्या आसक्तीने पुन्हा तोंड वर काढले. पुन्हा पुन्हा मघाच्याच पद्धतीने तिला स्पर्श करावा अशी इच्छा मला होऊ लागली. मी हि इच्छा दडपण्याचा भरपूर प्रयत्न केला. इतके वर्ष साठलेला हा आवेग मला गप्प बसू देत नव्हता..
त्यानंतरचे दिवस माझ्यासाठी एक प्रकारचे युद्धच होते. प्रत्येक सकाळी उठल्यावर मी स्वत:ला शपथ घेई, "आज तिच्या जवळ जाणार नाही." पण माईच्या हास्याचा आवाज, माईच्या साडीचा सळसळाट,... हे सगळं माझ्या निश्चयाला पार धुळीला मिळवायचे.
एके दिवशी रात्री सगळेजण गप्पा मारत बसले होतो. माई चहा आणायला उठली. मीही तिच्या मागे मागे स्वैपाकघरात गेलो. "मला पाणी प्यायचंय," असं बोलताना माझा हात जाणूनबुजून तिच्या कंबरेला लावला. ती एकदम थरकापली. तिने माझ्याकडे पाहिलं, तिच्या डोळ्यात प्रश्न होता, भीती होती, आणि काहीतरी छाया होती.
मी माईच्या हातून मुल घेण्याच्या बहाण्याने दोन-तीन वेळा तिच्या शरीराला, स्तनांना स्पर्श केला. तिला जरा ते विचित्रच वाटलं असणार. पण तिने त्याकडे दुर्लक्ष केलं. म्हणजे मला ती काही बोलली नाही. मात्र त्या गोष्टीची तिने नोंद घेऊन पुन्हा तो प्रकार मी करू शकणार नाही याची काळजी घेतली. तिने मला त्या आनंदापासून वंचित केले.​

 

[love2025]

Update 6
त्या उन्हाळ्याच्या सुट्टीत गावातलं घर माणसांनी भरून गेलं होतं. दिवसा मुलांचा दंगा आणि मोठ्यांच्या गप्पांनी वाडा दुमदुमून जायचा, पण रात्री एक वेगळीच शांतता पसरायची. घरातली धांदल संपल्यावर, आतल्या खोलीत माझा चुलत भाऊ, वहिनी आणि त्यांची मुलं झोपी जात. बाहेरचा मोठा हॉल मात्र आमचा दोघांचा – माझा आणि माईचा व्हायचा. हा हॉल दोन्ही घरांना जोडणारा एक सामायिक दुवा होता, आणि त्यामुळेच त्यात एक आपलेपणाची ऊबही होती. त्यांच्या बाजूला, जिन्याच्या जवळच्या कोपऱ्यात माईची जागा ठरलेली असायची आणि हॉलच्या दुसऱ्या टोकाला, माझ्या बाजूला माझी सतरंजी पसरलेली असे.
टीव्ही त्यांच्याच बाजूला, जिन्याखाली एका जुन्या लाकडी कपाटात ठेवलेला होता. दिवसा त्यावर मुलांच्या कार्टूनचा कब्जा असायचा, पण रात्री उशिरा तो माझा सोबती व्हायचा. माझे आवडते कार्यक्रम रात्री साडेदहा किंवा अकराच्या सुमारास सुरू होत. ते संपवून, डोळ्यावर झोपेची झापड येऊ लागली की मी हळूच उठून माझ्या अंथरुणाकडे वळायचो. अनेकदा त्यावेळी माई टीव्हीसमोरच तिच्या अंथरुणावर पहुडलेली दिसे. कधी डोळे मिटून शांत झोपलेली, तर कधी टीव्हीच्या बदलत्या दृश्यांकडे शून्य नजरेने पाहत असलेली. मी मात्र तिच्याकडे नकळतपणे का होईना, पण पाहत राहायचो. त्या अर्धवट झोपेतही तिचं लक्ष टीव्हीकडे असायचं, जणू काही कथानकातले धागे तिला जागेपणीही पकडून ठेवत असावेत.
अशाच एका रात्री, टीव्हीवरचा कार्यक्रम रंगात आला असताना, माझं लक्ष तिच्या शांत पहुडलेल्या आकृतीकडे गेलं. एका क्षणी तिच्या नाकातून घोरण्याचा मंद, लयबद्ध आवाज येऊ लागला. नेहमीप्रमाणेच, टीव्ही पाहता पाहता ती अलगद झोपेच्या स्वाधीन झाली होती. तिचा तो परिचित आवाज ऐकून माझ्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं. मी हळूच रिमोट उचलून टीव्हीचा आवाज आणखी कमी केला, इतका की फक्त मला ऐकू येईल. घरातली शांतता भंग होऊ नये आणि तिची झोपमोड होऊ नये, हा त्यामागचा उद्देश.
आवाजाची तीव्रता कमी झाल्यावर हॉलमधली शांतता अधिकच गडद झाली. मी पुन्हा तिच्याकडे निरखून पाहू लागलो. तिने अंगावर एक पातळशी चादर ओढली होती. झोपण्यापूर्वी ती व्यवस्थित मानेपर्यंत घेतली असणार, पण आता झोपेतल्या हालचालीमुळे ती सरकून छातीपर्यंत खाली आली होती. चादरीच्या घडीतून तिचा गळा आणि खांद्याचा थोडा भाग दिसत होता. टीव्हीच्या स्क्रीनमधून येणाऱ्या निळसर, बदलत्या प्रकाशात तिचा चेहरा नेहमीपेक्षा खूप वेगळा, गूढ आणि शांत वाटत होता. एरवी दिवसा तिच्या चेहऱ्यावर दिसणारी काळजी, धावपळ, आणि कधीकधी येणारा थकवा – या सगळ्याचा लवलेशही आता तिथे नव्हता.
तो चेहरा शांत, समाधानी दिसत होता. पापण्या मिटलेल्या, भुवया किंचित सैल झालेल्या. तिच्या ओठांच्या कोपऱ्यात एक हलकंसं, अस्पष्ट स्मित तरळल्यासारखं वाटत होतं – कदाचित स्वप्नात ती कुणाशीतरी बोलत असावी किंवा एखादी जुनी, सुखद आठवण तिला शांतवत असावी. त्वचेवरच्या सुरकुत्या त्या प्रकाशात अधिक स्पष्ट दिसत होत्या – जणू काही तिच्या आयुष्याच्या प्रवासाच्या, अनुभवांच्या त्या खुणाच होत्या. कपाळावरचं कुंकू पुसलं गेलं होतं, पण त्याची एक अंधुकशी लालसर रेष अजूनही तिथे रेंगाळत होती. तिचे पिकलेले, पांढरेशुभ्र केस उशीवर विखुरले होते.
तिच्या श्वासांची संथ लय आणि घोरण्याचा तो मंद आवाज... या सगळ्यामुळे वातावरणात एक प्रकारची निश्चलता आली होती. बाहेर रातकिड्यांची किरकिर सुरू होती आणि घरात पंख्याची मंद घरघर. त्या शांततेत, टीव्हीच्या प्रकाशात दिसणारा तिचा तो निरागस चेहरा पाहताना माझ्या मनात विचारांचं काहूर माजलं. किती दमली असेल ही बाई दिवसभरात? किती ओझं वाहत असेल मनात? किती आठवणी दाटल्या असतील तिच्या डोळ्यांत? काळाचा ओघ कसा माणसाला बदलून टाकतो, पण काही गोष्टी – जसं तिचं हे शांत झोपणं, तिचा तो घोरण्याचा आवाज – या कशा तशाच राहतात... माझ्या लहानपणीही ती अशीच थकून झोपी जायची.
तिच्या चेहऱ्याकडे पाहता पाहता नकळतपणे माझ्या मनात तिच्याबद्दल अपार माया दाटून आली. एका क्षणात तिचं वय, तिची असहाय्यता आणि तिची मायाळू मूर्ती – सगळं काही माझ्या डोळ्यासमोर उभं राहिलं. मी काही क्षण तसाच स्तब्ध होऊन तिच्याकडे पाहत राहिलो. टीव्हीवरचा कार्यक्रम आता पार्श्वभूमीला ढकलला गेला होता. माझ्यासाठी तो क्षण, ती रात्र आणि टीव्हीच्या प्रकाशात दिसणारा माईचा तो शांत चेहरा, हाच एक अविस्मरणीय अनुभव बनला होता.​

 

[mack371985]

 

[Lodabetweenboob]

Waiting for more

 

[love2025]

Episode 7

माझ्या छातीत धडधड चालली होती. तिच्याकडे जाणाऱ्या प्रत्येक पावलासोबत माझ्या कपाळावर घाम येत होता. अंगाला थरथर सुटली होती. हलक्या पावलांनी तिच्याजवळ गेलो. तिला न्याहाळू लागलो. तिचे ओठ हलकेसे उघडे होते, जणू कुणाची वाट पाहत आहेत. मनात उठणारे विचार जणू वादळाच्या लाटा होत्या. "एकदाचं... फक्त एकदाचं..." अशी क्षणभरची तगमग माझ्या मनात उसळली. पण लगेचच मी मागे हटलो. "नको, हे चुकीचं आहे," मनाने विचार घेतला. पण तिच्या स्पर्शाची तहान जागी राहिली. पण मला तिच्या ओठांचे चुंबन घ्यावे असे आणखीच तीव्रतेने वाटू लागले. मी तो विचार मागे टाकायचा प्रयत्न करीत होतो. मात्र तो विचार बळावत चालला होता.

तिच्या जवळ बसताना माझे हात कापत होते. तिच्या गालावर पडलेला छायेचा ठिपका जणू मला मंत्रमुग्ध करत होता. मी हळूच वाकलो, अलगद गुढगे टेकवून बसलो. माझे ओठ तिच्या ओठांच्या दिशेने नेऊ लागलो. एका क्षणी माझे ओठ नुसतेच तिच्या ओठांना नकळतसे स्पर्शले. तेवढ्याच स्पर्शाने ती जागी झाली. कोण आहे असे काहीसे पुटपुटली. मी घाबरून जाऊन उठलो आणि पुन्हा खुर्चीत येऊन बसलो.

दुसऱ्या रात्री तसाच मी टीव्ही बघत होतो आणि ती झोपी गेली होती. मी वारंवार तिच्याकडे पाहात होतो. तेवढ्यात ती एका कुशीवरून वळून पाठीवर झोपली. थोड्या वेळाने मी टीव्ही बंद करून जाऊ लागलो. तोच माझी नजर माईकडे गेली. खिडकीतून येणाऱ्या चंद्राच्या प्रकाशात ती न्हाऊन निघाली होती. तिचे अंगोपांग त्या प्रकाशात आणखीच मादक दिसू लागले होते.
मी न राहवून तिच्या बाजूस बसलो. तिचा पदर थोडासाच सरकला होता. जर नीट जमले तर मी कदाचित तिच्या स्तनांना स्पर्श करू शकेन असे मला वाटू लागले.
तिच्या श्वासाचा लयबद्ध आवाज ऐकू येत होता. माझा हात जणू स्वतःच्या मर्जीने तिच्या मानेकडे सरकला. मी धाडस करून तिच्या मानेजवळ हलकेच हात ठेवला. तिच्या त्वचेचा उबदारपणा माझ्या बोटांना विजेसारखा भिडला. हात ब्लाउजमध्ये शिरायचा प्रयत्न करू लागले. बोटे अडखळत होती. काही केल्या मला आत जाता येईना. तिच्या शरीराचा स्पर्श तर मिळाला होता. पण मला तिचे स्तन स्पर्शायचे होते. तेवढ्यात तिला जाग आली. तिने तशीच कुस बदलली. मी घाबरून तिथून बाजूला झालो आणि माझ्या अंथरुणावर येऊन झोपलो.
पहाटे उठल्यावर ती नेहमीसारखीच होती. तिच्या चेहऱ्यावर कोणतीही शंका नव्हती, कसली चलबिचल दिसत नव्हती. जणू काही काल रात्री काही घडलेच नव्हते. पण माझ्यासाठी? माझ्या ओठांना झालेला तिच्या ओठांचा स्पर्श आणि तिच्या मऊ, रेशमी त्वचेवर फिरलेली माझी बोटं…. मी ते सारे आठवून धुंद होत होतो.
कालची रात्र एका स्वप्नासारखी होती. प्रत्येक क्षण माझ्या डोळ्यासमोर पुन्हा जिवंत होत होता.
तिच्या त्या स्पर्शातली जादू अजूनही माझ्या रगारगात भीनलेली होती. तिच्या त्या मऊ त्वचेची ऊब अजूनही माझ्या बोटांना जाणवत होती. आणि आता ती अशी समोर होती, शांत, नेहमीसारखी, जणू त्या रात्रीच्या वादळानंतर आलेली ही शांत सकाळ होती. तिच्या या शांतपणातही एक वेगळीच ओढ होती, जी मला तिच्याकडे खेचत होती. मला वाटत होतं, जाऊन तिला मागून मिठीत घ्यावं, तिच्या केसात चेहरा लपवावा आणि सांगावं, की ती माझ्यासाठी काय आहे. पण मी तसाच स्तब्ध उभा राहिलो, त्या क्षणांना माझ्या मनात साठवत, तिच्या नकळत तिला डोळ्यात सामावून घेत. ती मात्र तिच्याच कामात मग्न होती, माझ्या मनात चाललेल्या या वादळापासून पूर्णपणे अनभिज्ञ.
​

 

[mack371985]