• If you are trying to reset your account password then don't forget to check spam folder in your mailbox. Also Mark it as "not spam" or you won't be able to click on the link.

Incest माई सिझन 2

xforum

Welcome to xforum

Click anywhere to continue browsing...

love2025

New Member
43
89
19
S02E04

अशाच एका डॉक्टर व्हिजिटच्या वेळी, माझी बायको डॉक्टरांशी बोलत असताना, तिने अचानक एक वेगळाच विषय काढला. "डॉक्टर," ती म्हणाली, "माझ्या तर तपासण्या झाल्याच आहेत, पण तुम्ही माझ्या सासूबाईंची (माईची) पण एकदा तपासणी कराल का? त्यांचीही तब्येत ठीक आहे की नाही, ते कळेल."
माई एकदम दचकली. "अगं नाही गं बाई! माझी कशाला तपासणी? मी ठीक आहे की!" ती नको नको म्हणू लागली. पण माझ्या बायकोने हट्टच धरला. "काही नाही माई, एकदा करून घ्या. माझ्या समाधानासाठी. काही त्रास तर नाही ना तुम्हाला, हे कळेल." तिने डॉक्टरांनाही विनंती केली. डॉक्टरांनीही सहजतेने होकार दिला. माईच्या तीव्र नाराजी नंतरही, तिची संमती घेण्यात आली आणि काही प्राथमिक तपासण्या करण्यात आल्या.
आम्ही रिपोर्ट्सची वाट पाहत होतो. काही दिवसांनी रिपोर्ट्स आले. डॉक्टर स्वतः थोडे आश्चर्यचकित दिसत होते. त्यांनी माईचे रिपोर्ट्स आमच्यासमोर ठेवले. "आश्चर्य आहे," ते म्हणाले, "पण माईंची तब्येत आणि त्यांचे अंतर्गत अवयव त्यांच्या वयाच्या मानाने खूपच उत्तम आहेत. त्यांचे रिपोर्ट्स पूर्णपणे नॉर्मल आहेत. खरं सांगायचं तर, वैद्यकीयदृष्ट्या त्या आजही गर्भधारणा करू शकतात आणि बाळंतपणही सहन करू शकतात. अर्थात, वयानुसार काही धोके असतात, पण त्यांची शारीरिक क्षमता अजूनही चांगली आहे."
डॉक्टरांचे शब्द ऐकून आम्ही सगळेच स्तब्ध झालो. माई तर लाजेने आणि संकोचाने मान खाली घालून बसली होती. मीही गोंधळलो होतो. पण माझी बायको... तिच्या डोळ्यात मी एक विलक्षण चमक पाहिली. तिचे डोळे मोठे झाले, श्वास जणू रोखला गेला आणि तिच्या चेहऱ्यावरचे निराशेचे मळभ दूर होऊन एका नव्या, धाडसी कल्पनेची ठिणगी चमकू लागली. तिने एकदा डॉक्टरांकडे, एकदा माईकडे आणि एकदा माझ्याकडे पाहिलं... तिच्या मनात काहीतरी वेगळंच शिजत होतं, हे तिच्या त्या एका नजरेतून स्पष्ट झालं होतं.

त्या संध्याकाळनंतर आमचं घर हे घर राहिलं नव्हतं; ती एक भावनांची युद्धभूमी झाली होती. माझ्या बायकोने टाकलेला तो प्रस्ताव म्हणजे केवळ शब्द नव्हते, ते एक स्फोटक बीज होतं, ज्याने आमच्या तिघांच्याही अस्तित्वाला हादरा दिला होता. मी माईला दुसऱ्या खोलीत आणून बसवलं होतं, पण त्या खोलीच्या भिंतीही जणू त्या तणावाने थरथरत होत्या. बाहेरच्या खोलीत माझी बायको अजूनही रडत होती की रागाने धुमसत होती, मला कळत नव्हतं. पण हवेत एक प्रचंड दाब जाणवत होता, जो कधीही फुटू शकला असता.
मी माझ्या भूमिकेवर ठाम होतो. माईबद्दल, जिने मला आईचं प्रेम दिलं होतं, तिच्याबद्दल असा विचार करणं माझ्यासाठी पापापेक्षा कमी नव्हतं. मी पुन्हा बाहेर आलो, बायकोला समजावण्याचा शेवटचा प्रयत्न केला. "आपण मार्ग काढू... प्लीज, हा विचार डोक्यातून काढून टाक. माई आपली आई आहे..." पण ती आता ऐकण्याच्या पलीकडे गेली होती. तिचे डोळे सुजले होते, पण त्यात आता अश्रू नव्हते, एक थंड निश्चय होता, जो मला अधिक घाबरवत होता. "माईशिवाय दुसरा मार्ग नाहीये. तुम्ही तयार व्हा किंवा मला विसरून जा," ती म्हणाली.
माईनेही, माझ्या नकळत, नंतर माझ्या बायकोला पुन्हा समजावण्याचा प्रयत्न केला असावा. कारण एकदा मी माईला तिच्या खोलीत हुंदके देऊन रडताना पाहिलं होतं. कदाचित माझ्या बायकोने तिला एकटीला गाठून पुन्हा विनवण्या केल्या असतील, दबाव आणला असेल. माईने तिला नक्कीच नकार दिला असणार, कारण त्या दिवसानंतर माझ्या बायकोचा माझ्यावरचा आणि पर्यायाने माईवरचा राग अधिकच वाढला होता.
घरात आता संवाद नव्हता, फक्त एक असह्य शांतता होती, जी कधीकधी माझ्या बायकोच्या रागाच्या उद्रेकाने भंग पावत होती. ती माईशी बोलणं टाळायची, माझ्याशी तर तिचा अबोलाच होता. आणि मग, जे व्हायचं तेच झालं. एके दिवशी सकाळी उठून पाहतो, तर घरात तिची मोठी बॅग पॅक करून तयार होती.
"मी जातेय," ती दारात उभी राहत म्हणाली, तिचा आवाज कोरडा होता.
"थांब! कुठे जातेयस? असं करू नकोस!" मी आणि माई दोघेही तिला अडवायला धावलो.
"दूर व्हा!" ती किंचाळली. "जोपर्यंत तुम्ही लोक माझ्या म्हणण्याला तयार होत नाही, तोपर्यंत मी परत येणार नाही. आणि फोन करायचा प्रयत्न करू नका!" तिने माझ्याकडे आणि मग माईकडे एक शेवटचा जळजळीत कटाक्ष टाकला आणि दार आपटून ती निघून गेली.
घरात फक्त मी आणि माई उरलो. आणि एक प्रचंड मोठी, कधीही न भरून येणारी पोकळी. माझा संसार... माझं प्रेम... सगळं एका क्षणात उद्ध्वस्त झालं होतं. मी वेड्यासारखा तिला फोन लावत होतो, पण तिचा फोन बंद येत होता. दिवस आठवड्यात बदलले, आठवडे महिन्यात. तिचा काहीच पत्ता नव्हता. मी कामावर जाणं सोडलं होतं, खाणंपिणं सुटलं होतं. मी एका जिवंत प्रेतासारखा घरात फिरत होतो. माझी अवस्था बघून माईच्या जीवाला घोर लागला होता.
ती माझ्यासाठी जेवण बनवायची, माझ्या ताटाजवळ आणून ठेवायची, पण माझ्या घशाखाली घास उतरत नव्हता. ती माझ्याशी बोलायचा प्रयत्न करायची, धीर द्यायची, "सगळं ठीक होईल बाळा," म्हणायची, पण तिच्या स्वतःच्याच डोळ्यांतली चिंता लपत नव्हती. रात्री तिलाही झोप लागत नसावी. अनेकदा मला तिच्या खोलीतून तिचे दाबलेले हुंदके ऐकू यायचे. ती काय विचार करत असेल? माझ्या मोडलेल्या संसाराला ती स्वतःला जबाबदार धरत होती का? तिच्या मनात काय द्वंद्व सुरू होतं?
माझी खात्री होती, ती कधीही त्या अघोरी प्रस्तावाला तयार होणार नाही. पण दिवसेंदिवस माझी अवस्था बिकट होत चालली होती. मी खंगत चाललो होतो. माझा संसार, माझं भविष्य डोळ्यादेखत नष्ट होत होतं. आणि हे सगळं माई पाहत होती, अनुभवत होती. तिच्या मातृत्वाची खरी कसोटी लागत होती.​
 
Last edited:

love2025

New Member
43
89
19
S02S05

आणि मग एके दिवशी, तिने तो निर्णय घेतला असावा. मला आठवतंय, ती रात्रभर तिच्या खोलीत जागी होती. मला तिच्या येरझारा घालण्याचा आवाज येत होता. सकाळी ती बाहेर आली, तेव्हा तिचा चेहरा उतरलेला होता, डोळे सुजलेले होते, पण चेहऱ्यावर एक थकलेला पण अंतिम निर्धार होता.
मी हॉलमध्येच ग्लानी आल्यासारखा बसलो होतो. ती माझ्याकडे आली नाही. ती थेट फोनजवळ गेली. तिचा हात थरथरत होता. तिने नंबर फिरवला. पलीकडून फोन उचलला गेला असावा.
"हॅलो..." माईचा आवाज खोल, दाबलेला आणि कमालीचा गंभीर होता. "...मी बोलतेय गं... ऐक माझं नीट... तू... तू जे म्हणाली होतीस त्या दिवशी... बाळाबद्दल..." ती क्षणभर थांबली, एक खोल श्वास घेतला, जणू काही स्वतःला शेवटची शक्ती देत होती. "...मी... मी तयार आहे."
तिच्या त्या दोन शब्दांनी माझ्या शरीरातील उरलीसुरली शक्तीही निघून गेली. मी जागेवरच कोसळणार होतो. मी तिच्याकडे अविश्वासाने, भयाने आणि एका विचित्र आदराने पाहत होतो.
"हो... पण माझी अट लक्षात ठेव..." ती पुढे बोलत होती, तिच्या आवाजात आता फक्त थकवा होता. "...हे कोणालाही कळता कामा नये... आणि हे फक्त... फक्त माझ्या ह्याच्यासाठी... माझ्या बाळाचा संसार तुटू नये म्हणून... फक्त त्याच्यासाठी..." तिने फोन ठेवून दिला. ती इतकी दमली होती की फोन ठेवताना तिचा हात गळून पडला.
ती हळूच माझ्याकडे वळली. तिच्या डोळ्यात आता पाणी नव्हतं, एक अथांग शून्यता होती.
मी... मी काय बोलणार होतो? माझ्या पायाखालची जमीन सरकली होती. आश्चर्य वाटलं होतं? हो! नक्कीच! इतका मोठा त्याग? इतकी टोकाची भूमिका? पण... पण नाही! मला आश्चर्य वाटलंही नव्हतं! कारण ही माझी माई होती! ही तीच स्त्री होती जिने माझ्या जन्मानंतर, माझ्या आईच्या असहाय्यतेत मला पदराखाली घेतलं होतं, तिच्या शरीरातील दुधाने माझं पोषण केलं होतं, समाजाची पर्वा न करता! ही तीच माई होती जिने माझ्या तारुण्यातल्या वासनेच्या आगीवर स्वतःच्या ममतेचं पांघरूण घातलं होतं, स्वतःच्या मर्यादा ओलांडल्या होत्या, फक्त मला सांभाळण्यासाठी (ज्याला मी तेव्हा प्रेम समजत होतो)! ही तीच होती जी माझ्या प्रत्येक संकटात, प्रत्येक अडचणीत माझ्या पुढे येऊन उभी राहिली होती, स्वतःच्या सुखाचा, स्वतःच्या इच्छेचा विचार न करता! ती खरंच वात्सल्यमूर्ती होती... त्यागाची मूर्ती होती! आणि आजही, तिने हा निर्णय... हा भयावह निर्णय... केवळ माझ्यासाठी घेतला होता! माझा मोडका संसार वाचवण्यासाठी तिने स्वतःलाच पणाला लावलं होतं!
माझ्या डोळ्यांतून आता अश्रू वाहत होते. पण ते कृतज्ञतेचे होते की तिच्या त्यागाच्या भव्यतेखाली चिरडल्या गेलेल्या माझ्या अपराधीपणाचे होते, मला कळत नव्हतं. मी उठलो, तिच्याजवळ गेलो आणि एका लहान मुलाने आईच्या पायावर डोकं ठेवावं, तसं तिच्या पायांशी बसलो. माझ्या तोंडून शब्द फुटत नव्हते, फक्त अस्पष्ट हुंदके होते. तिच्या त्यागाच्या डोंगरापुढे मी एका धुळीच्या कणाएवढाही नव्हतो. तिने माझ्या डोक्यावर हात ठेवला, त्यात कंप होता... पण आधारही होता. आमच्या दोघांमध्ये एक निःशब्द करार झाला होता, एका नव्या, अत्यंत गुंतागुंतीच्या आणि कदाचित वेदनादायी प्रवासाचा.
त्यानंतर एके दिवशी माईच्या त्यागापुढे आणि माझ्या अपराधीपणाच्या भाराखाली मी तिच्या पायांशी बसून हुंदके देत असतानाच दारावरची बेल वाजली होती. काळाने जणू आमच्या भावनांना गोठवून टाकलं होतं. आम्ही दोघांनीही एकमेकांकडे पाहिलं - माझ्या डोळ्यात अपराधीपणाचे अश्रू होते, तर माईच्या डोळ्यात एक थकलेलं, स्वतःला वाहून घेतलेलं समर्पण. कोण आलंय हे आम्हाला माहीत होतं.
मी कसाबसा स्वतःला सावरलं, डोळे पुसले आणि दार उघडलं. समोर माझी बायको उभी होती. तिच्या डोळ्यात रात्रीची झोप नव्हती, पण थकवाही नव्हता. तिथे एक विलक्षण चमक होती, जणू काही तिने एखादी अशक्य गोष्ट शक्य करून दाखवली होती. तिच्या चेहऱ्यावरचा तो विजयी भाव पाहून माझ्या पोटात खड्डा पडला. ती आत आली, तिची नजर सरळ माईकडे गेली. तिच्या चेहऱ्यावर आता राग नव्हता, तर एका मोठ्या योजनेकडे पाहण्याचा आत्मविश्वास होता.
"माई..." ती माईजवळ गेली. तिचा आवाज आता आर्जवी नव्हता, त्यात एक प्रकारचा हक्क होता. तिने माईचे हात हातात घेतले. "तुम्ही... तुम्ही हो म्हणालात! मला खरंच विश्वास बसत नाहीये! थँक्यू माई! तुम्ही आमचं आयुष्य वाचवलंत!" ती भरभरून बोलत होती. माईने फक्त एक थकलेलं स्मित केलं, तिच्या डोळ्यातली वेदना लपत नव्हती. बायकोने तिला घट्ट मिठी मारली. त्या मिठीत कृतज्ञता होती, पण त्याचबरोबर एका मोठ्या, अवघड जबाबदारीची मालकीही होती. माई त्या मिठीत एखाद्या निर्जीव पुतळ्यासारखी उभी होती.​
 
Last edited:

love2025

New Member
43
89
19
S02E06
त्या दिवसापासून घरातलं वातावरण पूर्णपणे बदललं. माझी बायको जणू एका वेगळ्याच विश्वात वावरत होती. ती सकाळी लवकर उठायची, घरात प्रसन्न वातावरण ठेवण्याचा प्रयत्न करायची. ती सतत हसतमुख असायची, गुणगुणत असायची. तिने घराला नवा रंग देण्याबद्दल, नवीन फर्निचर घेण्याबद्दल बोलायला सुरुवात केली. जणू काही घरात लवकरच पाळणा हलणार होता आणि त्याची ती पूर्वतयारी करत होती. ती माझ्याशी अत्यंत प्रेमाने वागत होती, माझी खूप काळजी घेत होती. रात्री मला बिलगून झोपताना ती बाळाच्या नावांबद्दल, त्याच्या भविष्याबद्दल बोलायची. तिचा तो उत्साह, तिची ती स्वप्नं पाहताना माझं मन दुभंगत होतं. एका बाजूला, तिला इतक्या वर्षांनी आनंदी पाहताना समाधान वाटत होतं, तिच्या डोळ्यांतली निराशा दूर झालेली पाहून हायसं वाटत होतं; पण दुसऱ्या बाजूला, ह्या आनंदाचा पाया काय होता, ह्याची जाणीव मला आतून पोखरत होती.
माईची ती अक्षरशः पूजा करत होती. तिच्यासाठी पौष्टिक जेवण बनवणं, तिला फळं आणून देणं, तिला आराम करायला लावणं, तिच्या प्रत्येक शब्दाला मान देणं... हे सगळं ती करत होती. पण त्या सेवेमध्ये जिव्हाळा नव्हता, तर एका मौल्यवान वस्तूची जपणूक करण्याची भावना होती. ती माईला सतत आठवण करून द्यायची की तिने किती पौष्टिक खायला हवं, किती आराम करायला हवा – 'बाळासाठी'. प्रत्येक गोष्ट बाळाशी जोडली जात होती.
कधीकधी, तिच्या ह्या उत्साहाच्या भरात, मला तिच्या डोळ्यांच्या कोपऱ्यात एक क्षणिक भीतीची, एका असुरक्षिततेची झलक दिसायची. जणू तिला स्वतःलाच विश्वास बसत नव्हता की हे स्वप्न खरं होणार आहे. तिने इतके दुःख सोसले होते, इतक्या वेळा तिच्या आशांवर पाणी फेरलं गेलं होतं की, आता ह्या शेवटच्या, अविश्वसनीय वाटेवर चालतानाही ती आतून घाबरलेली होती. तिचं ते हासणं, बागडणं म्हणजे कदाचित त्या भीतीवर मात करण्याचा तिचा एक प्रयत्न होता. ती स्वतःला आणि आम्हाला पटवून देऊ इच्छित होती की आता सगळं ठीक होणार आहे. पण तिची ही धडपड पाहताना मला अधिकच त्रास व्हायचा. तिला ‘विलन’ कसं म्हणावं? ती तर परिस्थितीची शिकार होती, तिच्या नशिबाने तिला इतकं छळलं होतं की तिने हा वाकडा मार्ग निवडला होता.
आणि आम्ही दोघे... मी आणि माई... आम्ही एका वेगळ्याच जगात जगत होतो. आमच्यात आता पूर्वीसारखा संवाद नव्हता. गरजेशिवाय आम्ही बोलत नव्हतो. नजरानजर झाली, तरी ती क्षणभरासाठीच. तिच्या डोळ्यात मला माझ्या अपराधाची प्रतिमा दिसायची आणि माझ्या डोळ्यात तिला तिच्या त्यागाची वेदना दिसत असावी. आम्ही एकाच घरात राहूनही एकमेकांपासून कोसो दूर होतो. रात्री मी तिच्या खोलीत जात नव्हतो. अपराधीपणाची एक अदृश्य भिंत आमच्यामध्ये उभी राहिली होती. घरात माझी बायको आनंदाने वावरत असताना, आम्ही दोघे मात्र एका न बोललेल्या दुःखाच्या छायेत जगत होतो. माई आता अधिक शांत झाली होती, अधिक स्वतःत रमलेली असायची. ती जास्त वेळ देवपूजा करायची किंवा खिडकीबाहेर शून्य नजरेने पाहत बसायची. तिच्या चेहऱ्यावरचा थकवा वाढत होता, खांदे झुकल्यासारखे वाटत होते. तिला पाहिलं की माझ्या काळजाचं पाणी पाणी व्हायचं.
एके दिवशी जेवणाच्या टेबलवर, माझी बायको पुन्हा उत्साहाने बोलू लागली. "ऐका ना, मी सगळा विचार केलाय पुढे काय करायचं त्याचा," ती म्हणाली. तिने कागदावर काहीतरी टिपणं काढली होती.
"तुमची बदली तर कन्फर्म आहे ना? छान! आपण मुद्दामहून दूरच्या ठिकाणी घेऊया, जिथे कोणीच ओळखणार नाही आपल्याला. नवीन सुरुवात करू!" तिचा आवाज स्वप्नाळू लागला होता.
"आणि महत्त्वाचं म्हणजे, इकडे गावी आणि नातेवाईकांना आपण लगेच सांगायला सुरुवात करू की 'मला' दिवस गेले आहेत. सुरुवातीला कोणाला संशय येणार नाही. मग नंतर दोन-चार महिन्यांनी मी पोट थोडं मोठं दिसावं म्हणून काहीतरी उपाय करेन. तोपर्यंत आपण बदलीच्या गावी गेलेलो असू. मग आपण नऊ-दहा महिने इकडे फिरकायचंच नाही. काहीतरी कारणं सांगायची."
ती माईकडे वळून म्हणाली, "आणि माई, तुमच्या डॉक्टर व्हिजिट्सचं काय करायचं तेही ठरवलंय मी. आपण तिकडे नवीन शहरात डॉक्टर बघू. मीच तुमच्यासोबत येईन प्रत्येक वेळी. बाहेर लोकांना वाटेल मी माझ्या चेकअपसाठी आलेय! कुणाला काडीचाही संशय येणार नाही."
तिच्या ह्या थंड नियोजनाने माझ्या अंगावर काटा आला. ती किती सहजपणे ह्या सगळ्या खोटेपणाची, फसवणुकीची आखणी करत होती!
"आणि मग... जेव्हा बाळ जन्माला येईल..." तिच्या डोळ्यात पुन्हा तीच स्वप्नाळू चमक आली, "...तेव्हा ते आपलं बाळ असेल! आपलं स्वतःचं! सगळे आपले अभिनंदन करतील! आपलं घरटं पूर्ण होईल!" तिने आनंदाने माझ्या हातावर हात ठेवला.
मी तिचा हात बाजूला केला नाही, पण तिच्या उत्साहाला प्रतिसादही देऊ शकलो नाही. मी फक्त माईकडे पाहिलं. माईचं लक्ष जेवणात होतं, पण तिचे खांदे अधिक झुकले होते, चेहरा अधिक निस्तेज झाला होता.
माझ्या बायकोला हे दिसत नव्हतं का? की तिला हे बघायचंच नव्हतं? ती तिच्या आई होण्याच्या स्वप्नात इतकी बुडाली होती, किंवा स्वतःच्या अपयशाच्या आणि दुःखाच्या गर्तेतून बाहेर पडण्यासाठी तिने ह्या स्वप्नाला इतकं घट्ट कवटाळलं होतं की, ह्या स्वप्नापलीकडच्या आमच्या दोघांच्या वेदना, माईचा त्याग, माझा अपराधबोध, आणि ह्या सगळ्याची नैतिक किंमत तिला दिसत नव्हती... किंवा त्याकडे पाहण्याचं धैर्य, ती क्षमता तिच्यात उरली नव्हती. ती फक्त एकाच दिशेने पाहत होती – बाळाच्या दिशेने. आणि त्या दिशेने जाताना ती आमच्या भावनांना नकळत तुडवत चालली होती. आमचा संसार वाचला होता, पण एका मोठ्या वादळाची ती फक्त सुरुवात होती, ह्याची मला आता स्पष्ट जाणीव झाली होती.​
 
Top