Incest माई सिझन 2
- Thread starter love2025
- Start date
- 2,200
Welcome to xforum
Click anywhere to continue browsing...
- 36
- 87
- 19
S02E01
त्या रात्रीच्या माझ्या पश्चात्तापाच्या अश्रूंनी आणि माईच्या त्या वात्सल्यपूर्ण (आणि कदाचित माझ्यासाठी स्वतःच्या भावनांना दाबून टाकणाऱ्या) कृतीने आमच्या नात्यावरचा एक जाड पडदा खरंच दूर सारला होता. त्या घटनेला आता बरीच वर्षे लोटली होती. माझ्या मनात तिच्याविषयी कोणतीही किल्मिष भावना उरली नव्हती; ते पूर्णपणे स्वच्छ, नितळ झालं होतं. मी तिला फक्त आणि फक्त 'आई' म्हणूनच पाहत होतो, त्याच आदराने, त्याच कर्तव्याने वागवत होतो. तिच्या निःस्वार्थ वात्सल्याची, तिच्या त्यागाची खरी किंमत मला त्या रात्री खऱ्या अर्थाने कळून चुकली होती. तिनेही माझ्या वागण्यातला हा बदल सहजपणे स्वीकारला होता, आणि आमच्यात एक अत्यंत सुंदर, निरपेक्ष आणि शब्दांपलीकडचं घट्ट नातं तयार झालं होतं.
ह्या वर्षांमध्ये माझ्या आयुष्यातही बरेच बदल झाले. मला एक चांगली, प्रतिष्ठित नोकरी लागली. मी शहरात स्थायिक झालो. माई तिच्या गावीच राहत होती, पण मी नियमितपणे तिच्यासाठी, तिच्या भेटीसाठी गावाकडे येत-जात राहिलो. तिच्या तब्येतीची, तिच्या गरजांची सगळी काळजी मी घेत होतो. काही वर्षांनी माझं लग्न झालं. सुमी, माझी बायको, खूप समजूतदार आणि प्रेमळ होती.
माझ्या लग्नात माई माहेरच्या आईच्या हक्काने वावरली होती. प्रत्येक गोष्टीत तिचा सल्ला घेतला जात होता, प्रत्येक निर्णयात तिचा सहभाग होता. तिने सुनेला, सुमीला, अगदी पोटच्या मुलीप्रमाणे माया लावली. सुमीलाही तिने इतक्या वर्षात कधी आईची उणीव भासू दिली नाही. आमच्या लहानशा संसारात माई खरंच एक प्रेमळ आधारस्तंभ बनली होती.
अशाच एका रविवारी सकाळची वेळ होती. माई आमच्याकडे राहायला आली होती त्याला आता आठवडा झाला होता. मी आणि सुमी हॉलमध्ये बसून सकाळचा चहा घेत होतो. माई देवपूजा करून नुकतीच बाहेर आली होती, तिच्या चेहऱ्यावर एक शांत, प्रसन्न भाव होता.
"माई, बसा ना," सुमीने म्हटलं.
"नको गं बाळा, तुम्ही घ्या चहा. मी जरा बाल्कनीत बसते, ऊन छान पडलंय," असं म्हणून माई बाल्कनीतील तिच्या आवडीच्या खुर्चीत जाऊन बसली.
मी तिच्याकडे पाहिलं. तिच्या चेहऱ्यावर आता पूर्वीचा तो थकवा किंवा चिंता नव्हती. एक शांत समाधान होतं. तिने माझ्याकडे पाहिलं आणि एक अत्यंत मायाळू स्मित दिलं. माझ्या मनात आलं, किती वेगळे होते ते दिवस आणि किती वेगळा आहे हा क्षण!
"काय रे, काय बघतोयस आईकडे असं?" सुमीने माझ्या हातावर हलकेच थोपटत विचारलं.
"काही नाही," मी म्हणालो. "नुसतंच... किती शांत वाटतं नाही का घरात त्या असल्या की?"
"हो खरंच," सुमी म्हणाली. "त्यांच्यामुळे घराला घरपण येतं. आणि मला तर त्या आईपेक्षाही जास्त जवळच्या वाटतात."
तिचे शब्द ऐकून मला खूप बरं वाटलं. माईने आमच्या दोघांच्याही मनात एक खास जागा निर्माण केली होती.
थोड्या वेळाने मी चहाचा कप घेऊन बाल्कनीत माईजवळ गेलो. ती डोळे मिटून शांतपणे ऊन घेत होती.
"माई," मी हळूच आवाज दिला.
तिने डोळे उघडले. "ये बाळा, बस."
मी तिच्या शेजारी दुसऱ्या खुर्चीत बसलो.
"घेतलास का चहा?"
"हो, आताच घेतला."
"सुमी काय म्हणत होती?"
"काही नाही, तुमच्याबद्दलच बोलत होती. म्हणत होती, तुमच्यामुळे घराला घरपण येतं."
माझे शब्द ऐकून तिच्या चेहऱ्यावर एक अत्यंत समाधानी हास्य पसरलं. "वेडी आहे ती," ती म्हणाली. "तुम्ही दोघं खूश आहात, हेच माझ्यासाठी महत्त्वाचं आहे."
आम्ही काही वेळ शांतपणे बसून राहिलो. बाल्कनीतून बाहेरचं दृश्य दिसत होतं. सकाळची कोवळी उन्हं आणि वाऱ्याची मंद झुळूक... वातावरण खूप आल्हाददायक होतं.
"गावी कधी जायचं म्हणताय परत?" मी विचारलं.
"बघूया," ती म्हणाली. "आता तुम्ही म्हणाल तेव्हा. इथेही मन रमतं माझं तुमच्यासोबत."
"तुम्ही इथेच राहा ना कायम आमच्यासोबत," मी सहज बोलून गेलो.
तिने माझ्याकडे पाहिलं, तिच्या डोळ्यांत पुन्हा तीच माया दाटून आली. "अरे बाळा, माझं गाव, माझं घर तिकडे आहे. तिथेही लक्ष द्यायला लागतं. पण हो, मी येत जाईन नेहमी. तुम्ही बोलवल्यावर धावत येईन."
तिच्या त्या बोलण्याने मला खूप आधार वाटला. आमच्यातील नातं आता किती सहज आणि सुंदर झालं होतं! कोणताही ताण नव्हता, कोणतीही भीती नव्हती, फक्त निरपेक्ष प्रेम आणि आदर होता. त्या रात्रीच्या त्या भयंकर सत्याने आणि माझ्या पश्चात्तापाने खरंच आमच्या नात्याला एका नव्या, पवित्र उंचीवर नेऊन ठेवलं होतं.
त्या रात्रीच्या माझ्या पश्चात्तापाच्या अश्रूंनी आणि माईच्या त्या वात्सल्यपूर्ण (आणि कदाचित माझ्यासाठी स्वतःच्या भावनांना दाबून टाकणाऱ्या) कृतीने आमच्या नात्यावरचा एक जाड पडदा खरंच दूर सारला होता. त्या घटनेला आता बरीच वर्षे लोटली होती. माझ्या मनात तिच्याविषयी कोणतीही किल्मिष भावना उरली नव्हती; ते पूर्णपणे स्वच्छ, नितळ झालं होतं. मी तिला फक्त आणि फक्त 'आई' म्हणूनच पाहत होतो, त्याच आदराने, त्याच कर्तव्याने वागवत होतो. तिच्या निःस्वार्थ वात्सल्याची, तिच्या त्यागाची खरी किंमत मला त्या रात्री खऱ्या अर्थाने कळून चुकली होती. तिनेही माझ्या वागण्यातला हा बदल सहजपणे स्वीकारला होता, आणि आमच्यात एक अत्यंत सुंदर, निरपेक्ष आणि शब्दांपलीकडचं घट्ट नातं तयार झालं होतं.
ह्या वर्षांमध्ये माझ्या आयुष्यातही बरेच बदल झाले. मला एक चांगली, प्रतिष्ठित नोकरी लागली. मी शहरात स्थायिक झालो. माई तिच्या गावीच राहत होती, पण मी नियमितपणे तिच्यासाठी, तिच्या भेटीसाठी गावाकडे येत-जात राहिलो. तिच्या तब्येतीची, तिच्या गरजांची सगळी काळजी मी घेत होतो. काही वर्षांनी माझं लग्न झालं. सुमी, माझी बायको, खूप समजूतदार आणि प्रेमळ होती.
माझ्या लग्नात माई माहेरच्या आईच्या हक्काने वावरली होती. प्रत्येक गोष्टीत तिचा सल्ला घेतला जात होता, प्रत्येक निर्णयात तिचा सहभाग होता. तिने सुनेला, सुमीला, अगदी पोटच्या मुलीप्रमाणे माया लावली. सुमीलाही तिने इतक्या वर्षात कधी आईची उणीव भासू दिली नाही. आमच्या लहानशा संसारात माई खरंच एक प्रेमळ आधारस्तंभ बनली होती.
अशाच एका रविवारी सकाळची वेळ होती. माई आमच्याकडे राहायला आली होती त्याला आता आठवडा झाला होता. मी आणि सुमी हॉलमध्ये बसून सकाळचा चहा घेत होतो. माई देवपूजा करून नुकतीच बाहेर आली होती, तिच्या चेहऱ्यावर एक शांत, प्रसन्न भाव होता.
"माई, बसा ना," सुमीने म्हटलं.
"नको गं बाळा, तुम्ही घ्या चहा. मी जरा बाल्कनीत बसते, ऊन छान पडलंय," असं म्हणून माई बाल्कनीतील तिच्या आवडीच्या खुर्चीत जाऊन बसली.
मी तिच्याकडे पाहिलं. तिच्या चेहऱ्यावर आता पूर्वीचा तो थकवा किंवा चिंता नव्हती. एक शांत समाधान होतं. तिने माझ्याकडे पाहिलं आणि एक अत्यंत मायाळू स्मित दिलं. माझ्या मनात आलं, किती वेगळे होते ते दिवस आणि किती वेगळा आहे हा क्षण!
"काय रे, काय बघतोयस आईकडे असं?" सुमीने माझ्या हातावर हलकेच थोपटत विचारलं.
"काही नाही," मी म्हणालो. "नुसतंच... किती शांत वाटतं नाही का घरात त्या असल्या की?"
"हो खरंच," सुमी म्हणाली. "त्यांच्यामुळे घराला घरपण येतं. आणि मला तर त्या आईपेक्षाही जास्त जवळच्या वाटतात."
तिचे शब्द ऐकून मला खूप बरं वाटलं. माईने आमच्या दोघांच्याही मनात एक खास जागा निर्माण केली होती.
थोड्या वेळाने मी चहाचा कप घेऊन बाल्कनीत माईजवळ गेलो. ती डोळे मिटून शांतपणे ऊन घेत होती.
"माई," मी हळूच आवाज दिला.
तिने डोळे उघडले. "ये बाळा, बस."
मी तिच्या शेजारी दुसऱ्या खुर्चीत बसलो.
"घेतलास का चहा?"
"हो, आताच घेतला."
"सुमी काय म्हणत होती?"
"काही नाही, तुमच्याबद्दलच बोलत होती. म्हणत होती, तुमच्यामुळे घराला घरपण येतं."
माझे शब्द ऐकून तिच्या चेहऱ्यावर एक अत्यंत समाधानी हास्य पसरलं. "वेडी आहे ती," ती म्हणाली. "तुम्ही दोघं खूश आहात, हेच माझ्यासाठी महत्त्वाचं आहे."
आम्ही काही वेळ शांतपणे बसून राहिलो. बाल्कनीतून बाहेरचं दृश्य दिसत होतं. सकाळची कोवळी उन्हं आणि वाऱ्याची मंद झुळूक... वातावरण खूप आल्हाददायक होतं.
"गावी कधी जायचं म्हणताय परत?" मी विचारलं.
"बघूया," ती म्हणाली. "आता तुम्ही म्हणाल तेव्हा. इथेही मन रमतं माझं तुमच्यासोबत."
"तुम्ही इथेच राहा ना कायम आमच्यासोबत," मी सहज बोलून गेलो.
तिने माझ्याकडे पाहिलं, तिच्या डोळ्यांत पुन्हा तीच माया दाटून आली. "अरे बाळा, माझं गाव, माझं घर तिकडे आहे. तिथेही लक्ष द्यायला लागतं. पण हो, मी येत जाईन नेहमी. तुम्ही बोलवल्यावर धावत येईन."
तिच्या त्या बोलण्याने मला खूप आधार वाटला. आमच्यातील नातं आता किती सहज आणि सुंदर झालं होतं! कोणताही ताण नव्हता, कोणतीही भीती नव्हती, फक्त निरपेक्ष प्रेम आणि आदर होता. त्या रात्रीच्या त्या भयंकर सत्याने आणि माझ्या पश्चात्तापाने खरंच आमच्या नात्याला एका नव्या, पवित्र उंचीवर नेऊन ठेवलं होतं.
- 36
- 87
- 19
S02E02
आम्ही बाल्कनीतून उठून आत आलो. सकाळचा सूर्य आता चांगलाच वर आला होता. घरात एक प्रसन्न शांतता होती. सुमी किचनमध्ये नाश्त्याची तयारी करत होती, गुणगुणत होती. माईला आणि मला एकत्र बाल्कनीत बसलेलं पाहून तिच्या चेहऱ्यावर एक सहज स्मित आलं.
"काय गप्पा चालल्या होत्या मायलेकरांच्या?" तिने हसून विचारलं.
"काही नाही गं, सहजच," माई म्हणाली. "बाहेर ऊन खूप छान पडलं होतं."
सुमीने नाश्ता टेबलवर आणला. आम्ही तिघेही एकत्र बसून नाश्ता करू लागलो. ते वातावरण इतकं घरगुती, इतकं प्रेमळ होतं की मला अनेकदा आश्चर्य वाटायचं की आम्ही खरंच तो भयानक काळ मागे टाकला आहे का. पण हो, आम्ही तो मागे टाकला होता. माईच्या समजूतदारपणाने, तिच्या निःस्वार्थ वात्सल्याने आणि कदाचित माझ्या पश्चात्तापाने आणि बदललेल्या दृष्टिकोनाने ते शक्य झालं होतं.
"माई, आज संध्याकाळी आपण देवळात जाऊन येऊया का?" सुमीने विचारलं. "खूप दिवस झाले आपण गेलो नाही."
"हो चालेल की बाळा," माई म्हणाली. "मलाही जायचंच होतं."
"तुम्ही येणार का?" सुमीने माझ्याकडे पाहून विचारलं.
"हो, नक्की," मी म्हणालो.
आता आमच्यात असं काही लपवण्यासारखं किंवा टाळण्यासारखं उरलं नव्हतं. मी माईला आई मानत होतो, आणि सुमी तिला सासू म्हणून पूर्ण आदर देत होती. आणि माई? ती आमच्या दोघांवरही निरपेक्ष माया करत होती. ती आमच्या संसाराचा एक अविभाज्य भाग बनली होती.
कधीकधी मला ते जुने दिवस आठवायचे – माझं ते वेडं आकर्षण, तिच्याबद्दलच्या माझ्या चुकीच्या कल्पना, आणि मग ते सत्य कळल्यावरचा तो धक्का. पण आता त्या आठवणींनी त्रास होत नव्हता. उलट, त्या आठवणींमुळेच मला आजच्या ह्या नात्याची किंमत कळत होती. माईने माझ्यासाठी जो त्याग केला होता, जी माया दाखवली होती, ती जगावेगळी होती. तिने मला एका मुलाप्रमाणे वाढवलं होतं, सांभाळलं होतं, आणि मी मोठा झाल्यावरही तिचं ते वात्सल्य तसंच राहिलं होतं. मी कितीही चुकलो तरी, तिने मला नेहमीच माफ केलं होतं, मला आधार दिला होता.
आज तिच्याकडे पाहताना माझ्या मनात फक्त आणि फक्त आदर आणि कृतज्ञता होती. तिच्या चेहऱ्यावरच्या प्रत्येक सुरकुतीमध्ये मला तिचा अनुभव, तिची सोशिकता आणि तिची माया दिसायची. तिचे पांढरे झालेले केस, तिच्या हातावरच्या त्या रेषा... सगळं काही तिच्या त्यागमय आयुष्याची कहाणी सांगत होतं.
माई आता आमच्यासोबत शहरातच जास्त वेळ राहत होती. गावाकडची शेतीवाडी तिने भावाला सांभाळायला दिली होती. तिला आता फक्त आमची सोबत हवी होती, आणि आम्हाला तिची.
खऱ्या अर्थाने, त्या रात्रीच्या त्या पश्चात्तापाने आणि माईच्या त्या मातृत्वाच्या कबुलीजबाबाने (जी तिने थेट शब्दात कधी केली नसली तरी, तिच्या वागण्यातून, तिच्या डोळ्यांतून मला जाणवली होती) आमच्या नात्यावरचा एक जाड पडदा दूर सारला होता. आणि त्या पडद्याआड असलेलं सत्य खूप सुंदर, खूप पवित्र होतं. ते होतं एका आईचं आणि मुलाचं निरपेक्ष, निःस्वार्थ प्रेम. आणि तेच प्रेम आता आमच्या आयुष्याचा आधारस्तंभ बनलं होतं.
आम्ही बाल्कनीतून उठून आत आलो. सकाळचा सूर्य आता चांगलाच वर आला होता. घरात एक प्रसन्न शांतता होती. सुमी किचनमध्ये नाश्त्याची तयारी करत होती, गुणगुणत होती. माईला आणि मला एकत्र बाल्कनीत बसलेलं पाहून तिच्या चेहऱ्यावर एक सहज स्मित आलं.
"काय गप्पा चालल्या होत्या मायलेकरांच्या?" तिने हसून विचारलं.
"काही नाही गं, सहजच," माई म्हणाली. "बाहेर ऊन खूप छान पडलं होतं."
सुमीने नाश्ता टेबलवर आणला. आम्ही तिघेही एकत्र बसून नाश्ता करू लागलो. ते वातावरण इतकं घरगुती, इतकं प्रेमळ होतं की मला अनेकदा आश्चर्य वाटायचं की आम्ही खरंच तो भयानक काळ मागे टाकला आहे का. पण हो, आम्ही तो मागे टाकला होता. माईच्या समजूतदारपणाने, तिच्या निःस्वार्थ वात्सल्याने आणि कदाचित माझ्या पश्चात्तापाने आणि बदललेल्या दृष्टिकोनाने ते शक्य झालं होतं.
"माई, आज संध्याकाळी आपण देवळात जाऊन येऊया का?" सुमीने विचारलं. "खूप दिवस झाले आपण गेलो नाही."
"हो चालेल की बाळा," माई म्हणाली. "मलाही जायचंच होतं."
"तुम्ही येणार का?" सुमीने माझ्याकडे पाहून विचारलं.
"हो, नक्की," मी म्हणालो.
आता आमच्यात असं काही लपवण्यासारखं किंवा टाळण्यासारखं उरलं नव्हतं. मी माईला आई मानत होतो, आणि सुमी तिला सासू म्हणून पूर्ण आदर देत होती. आणि माई? ती आमच्या दोघांवरही निरपेक्ष माया करत होती. ती आमच्या संसाराचा एक अविभाज्य भाग बनली होती.
कधीकधी मला ते जुने दिवस आठवायचे – माझं ते वेडं आकर्षण, तिच्याबद्दलच्या माझ्या चुकीच्या कल्पना, आणि मग ते सत्य कळल्यावरचा तो धक्का. पण आता त्या आठवणींनी त्रास होत नव्हता. उलट, त्या आठवणींमुळेच मला आजच्या ह्या नात्याची किंमत कळत होती. माईने माझ्यासाठी जो त्याग केला होता, जी माया दाखवली होती, ती जगावेगळी होती. तिने मला एका मुलाप्रमाणे वाढवलं होतं, सांभाळलं होतं, आणि मी मोठा झाल्यावरही तिचं ते वात्सल्य तसंच राहिलं होतं. मी कितीही चुकलो तरी, तिने मला नेहमीच माफ केलं होतं, मला आधार दिला होता.
आज तिच्याकडे पाहताना माझ्या मनात फक्त आणि फक्त आदर आणि कृतज्ञता होती. तिच्या चेहऱ्यावरच्या प्रत्येक सुरकुतीमध्ये मला तिचा अनुभव, तिची सोशिकता आणि तिची माया दिसायची. तिचे पांढरे झालेले केस, तिच्या हातावरच्या त्या रेषा... सगळं काही तिच्या त्यागमय आयुष्याची कहाणी सांगत होतं.
माई आता आमच्यासोबत शहरातच जास्त वेळ राहत होती. गावाकडची शेतीवाडी तिने भावाला सांभाळायला दिली होती. तिला आता फक्त आमची सोबत हवी होती, आणि आम्हाला तिची.
खऱ्या अर्थाने, त्या रात्रीच्या त्या पश्चात्तापाने आणि माईच्या त्या मातृत्वाच्या कबुलीजबाबाने (जी तिने थेट शब्दात कधी केली नसली तरी, तिच्या वागण्यातून, तिच्या डोळ्यांतून मला जाणवली होती) आमच्या नात्यावरचा एक जाड पडदा दूर सारला होता. आणि त्या पडद्याआड असलेलं सत्य खूप सुंदर, खूप पवित्र होतं. ते होतं एका आईचं आणि मुलाचं निरपेक्ष, निःस्वार्थ प्रेम. आणि तेच प्रेम आता आमच्या आयुष्याचा आधारस्तंभ बनलं होतं.
Last edited: