- 318
- 1,530
- 124
ਅਪਡੇਟ 06
ਦੋਵੇਂ ਹਰਨਾਮ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹਰਨਾਮ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਹਰਨਾਮ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਰਸੋਈ ਦੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਵਿਹਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਰਮਨ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ, ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਥੈਂਕਯੂ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਜ ਲਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪਿਛਲੇ 10 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦਿਨ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਬਿਤਾਇਆ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਹੈਗਾ ਨਾ, ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਦਿਨ ਸੀ ਪਰ ਆਖਰੀ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ।
ਰਮਨ: ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰਨਾਮ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਦਾਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਅੱਜ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਖਿੱਚੀ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੈ। ਉਹ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਉਸਦੇ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਮਨਪਸੰਦ ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਲਈ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਿੰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ। ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਵੀ ਇਹੀ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਮਨ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ 5 ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਕਾਲਜ ਟੂਰ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ
ਰਮਨ: ਇੱਕ ਟੂਰ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਪਰ ਅਚਾਨਕ।
ਰਮਨ: ਅਚਾਨਕ ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਦੇਰ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਜ਼ਿੱਦ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪੁੱਛੇ ਬਿਨਾਂ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਰਜਿਸਟਰ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ।
ਪਰ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਹੇ। ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਸੋਮਵਾਰ ਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਰਮਨ ਸਵੇਰੇ 6 ਵਜੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਰੱਖ ਲਿਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਚਲਦਾ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਬੜੀ ਜਲਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਮੈਨੂੰ 6:30 ਵਜੇ ਪਹੁੰਚਣਾ ਪੈਣਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਟ੍ਰੇਨ ਛੁੱਟ ਜਾਵੇਗੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਾ।
ਰਮਨ: ਬਾਏ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਾਏ ਪੁੱਤ, ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖੀ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਖਾਲੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਰਮਨ ਗਿਆ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਹਰਨਾਮ। ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਮਨ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਕਾਲਜ ਟੂਰ ਤੇ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅੱਜ ਵਾਂਗ ਕਦੇ ਮਿਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੈਲੋ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ, ਟ੍ਰੇਨ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਅਤੇ ਫਿਰ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਦੱਸੋ ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਫ਼ੋਨ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਬੱਸ ਪੁਛਣ ਲਈ। ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਇੰਨਜੋਏ ਕਰੋ ਬਾਏ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਬਾਏ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਕਾਲ ਡਿਸਕਨੈਕਟ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਕਾਲਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ 5 ਜਾਂ 6 ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਗਏ ਹੋਏ ਇਕ ਘੰਟਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਣ ਅਤੇ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਸਨੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਵਾਰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਪਰ ਨੈੱਟਵਰਕ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਕਾਰਨ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
ਦੋਵੇਂ ਹਰਨਾਮ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹਰਨਾਮ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਹਰਨਾਮ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਰਸੋਈ ਦੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਵਿਹਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਰਮਨ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ, ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਥੈਂਕਯੂ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਜ ਲਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪਿਛਲੇ 10 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦਿਨ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਬਿਤਾਇਆ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਹੈਗਾ ਨਾ, ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਦਿਨ ਸੀ ਪਰ ਆਖਰੀ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ।
ਰਮਨ: ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰਨਾਮ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਦਾਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਅੱਜ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਖਿੱਚੀ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੈ। ਉਹ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਉਸਦੇ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਮਨਪਸੰਦ ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਲਈ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਿੰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ। ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਵੀ ਇਹੀ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਮਨ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ 5 ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਕਾਲਜ ਟੂਰ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ
ਰਮਨ: ਇੱਕ ਟੂਰ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਪਰ ਅਚਾਨਕ।
ਰਮਨ: ਅਚਾਨਕ ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਦੇਰ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਜ਼ਿੱਦ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪੁੱਛੇ ਬਿਨਾਂ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਰਜਿਸਟਰ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ।
ਪਰ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਹੇ। ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਸੋਮਵਾਰ ਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਰਮਨ ਸਵੇਰੇ 6 ਵਜੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਰੱਖ ਲਿਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਚਲਦਾ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਬੜੀ ਜਲਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਮੈਨੂੰ 6:30 ਵਜੇ ਪਹੁੰਚਣਾ ਪੈਣਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਟ੍ਰੇਨ ਛੁੱਟ ਜਾਵੇਗੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਾ।
ਰਮਨ: ਬਾਏ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਾਏ ਪੁੱਤ, ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖੀ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਖਾਲੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਰਮਨ ਗਿਆ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਹਰਨਾਮ। ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਮਨ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਕਾਲਜ ਟੂਰ ਤੇ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅੱਜ ਵਾਂਗ ਕਦੇ ਮਿਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੈਲੋ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ, ਟ੍ਰੇਨ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ।
ਅਤੇ ਫਿਰ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਦੱਸੋ ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਫ਼ੋਨ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਬੱਸ ਪੁਛਣ ਲਈ। ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਹਾਂਜੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਇੰਨਜੋਏ ਕਰੋ ਬਾਏ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਬਾਏ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਕਾਲ ਡਿਸਕਨੈਕਟ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਕਾਲਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ 5 ਜਾਂ 6 ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਗਏ ਹੋਏ ਇਕ ਘੰਟਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਣ ਅਤੇ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਸਨੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਵਾਰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਪਰ ਨੈੱਟਵਰਕ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਕਾਰਨ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
