ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਹੈ ਅਤਿ ਮੈਂ ਉੱਤਰਾਖੰਡ ਜਮੋਲੀ ਜਿਲ੍ਹਾ ਦੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਹਾਂ ! ਅੱਜ ਜੋ ਕਹਾਣੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸੱਚੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਪਾਤਰ ਨੰਬਰ ਇੱਕ{ ਥਾਣੇਦਾਰ ਸਤਬੀਰ ਕੌਰ } ਉਮਰ ਤਕਰੀਬਨ 40 ਸਾਲ ਅਤੇ { ਪਰਮੋਦ ਯਾਦਵ } ਉਮਰ ਤਕਰੀਬਨ 54 ਸਾਲ ! ਸਤਵੀਰ ਕੌਰ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬਣ ਔਰਤ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਫੈਮਿਲੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ਸਤਬੀਰ ਕੌਰ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਾ ਪਿਛਲੇ ਛੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਆਸਟਰੇਲੀਆ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਕੌਰ ਖੁਦ ਉੱਤਰਾਖੰਡ ਪੁਲਿਸ ਵਿੱਚ ਬਤੌਰ ਥਾਣੇਦਾਰ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ ! ਸਤਵੀਰ ਦਾ ਛੇ ਫੁੱਟ ਲੰਬਾ ਕੱਦ ਅਤੇ ਪਹਿਲਵਾਨਾਂ ਵਰਗਾ ਸਰੀਰ ਜੋ ਕਿ ਬੁੱਢੇ ਜਵਾਨ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕੀ ਬੁੱਢੇ ਕੀ ਜਵਾਨ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਖੜ ਖੜ ਦੇਖਦੇ ਸਨ ਪਰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਤਵੀਰ ਨੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਬੇਗਾਨੇ ਮਰਦ ਕੰਨੀ ਅੱਖ ਚੱਕ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ! ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਆਂਡੀਆਂ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੰਗੇ ਸਬੰਧ ਸਨ ਸਾਰੇ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਇੱਜਤ ਤੇ ਰਿਸਪੈਕਟ ਕਰਦੇ ਸਨ ਪੁਲਿਸ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਥੋੜਾ ਅੜਬ ਸੀ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਫਾਲਤੂ ਗੱਲ ਤੇ ਬੁਲਾਉਣਾ ਹਰੇਕ ਹੀ ਪਾਸਾ ਵੱਟਦਾ ਸੀ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਇਸ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ 10 ਸਾਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵਰਗਾ ਮਾਹੌਲ ਸੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਡੇਢ ਸੌ ਘਰ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਖਾਲੀ ਪਏ ਮਕਾਨ ਸਨ ! ਪਏ ਮਕਾਨ ਸਨ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਇੱਕ ਮੇਨ ਗੇਟ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਕਿ ਇੱਕ 54 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਪਤਲੇ ਸਰੀਰ ਵਾਲਾ ਪਰਮੋਦ ਯਾਦਵ ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਬਿਹਾਰੀ ਵਾਚਮੈਨ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ! ਪਰਮੋਦ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਆਦਮੀ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਚਾਰ ਸਾਲ ਤੋਂ ਇਸ ਸੋਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਬਾਦ ਚ ਮੈਂ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਇੱਕ ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦਾ ਕੀ ਸਾਰੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਲੋਕ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਸਨ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਸੋਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਜੀਤੂ ਕਾਕਾ ਬੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰਮੋਦ ਯਾਦਵ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਮੈਡਮ ਸ਼ਬਦ ਨਾਲ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਸੁਬਹਾ ਅੜਬ ਅਤੇ ਥੋੜਾ ਰੁੱਖਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਦੇ ਵੀ ਫਾਲਤੂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਝਿਜਕਦਾ ਸੀ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਗਾਡਰ ਸਰੀਰ ਉੱਪਰ ਬਹੁਤ ਮਰਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸੁਖਬੀਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਤੋਂ ਲੰਘਦੀ ਤਾਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਆਪਣੀਆਂ ਭੁੱਖੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਪਰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਆਭਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ ! ਜਦੋਂ ਵੀ ਸਤਬੀਰ ਜੀਨ ਪਾ ਕੇ ਗੇਟ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਆ ਪ੍ਰਮੋਦ ਉਸਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਵਰਗੇ ਚਿੱਤੜ ਦੇਖ ਸਿਸਕੀਆਂ ਆ ਭਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ! ਪ੍ਰਮੋਦ ਭਾਵੇਂ ਹੀ ਪਤਲੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਅਤੇ ਦਰਮਿਆਨੇ ਕੱਦ ਦਾ ਆਦਮੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਨੌ ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਕਾਲਾ ਮੋਟਾ ਲਨ ਸੀ !
ਉਸ ਨੂੰ ਜਨਾਨੀਆਂ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ ! ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਵੱਡੀ ਬੁੰਡ ਵਾਲੀ ਜਨਾਨੀ ਉਸਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਸੀ ! ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਛੇ ਫੁੱਟ ਲੰਬਾ ਕੱਦ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਕਾਫੀ ਜਿਆਦਾ ਵੱਡੀ ਸੀ ! ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਿ ਹਰ ਇੱਕ ਦੇਖਦਾ ਸੀ ! ਸਤਬੀਰ ਇੱਕ ਸਿਰੇ ਦੀ ਰੰਨ ਸੀ ! ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਦਾ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ! ਜਦੋਂ ਵੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਛੋਟਾ ਮੋਟਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸਤਬੀਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪ੍ਰਮੂਦ ਮੂਹੀ ਸਾਬੀ ਬਲਾਉਂਦੀ ਅਤੇ ਪਰਮੋਰ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸ ਮੌਕੇ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ !
ਇੱਕ ਦਿਨ = ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਤਵੀਰ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ! ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਸਵਾਰ ਰਹੀ ਸੀ ! ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਇੱਕ ਪਾਈਪ ਲੀਕਜ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ! ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਉਠਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਪਲੰਬਰ ਦਾ ਨੰਬਰ ਦੇਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ ਵਿੱਚੋਂ ਨੰਬਰ ਨਹੀਂ ਲੱਭਿਆ ! ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਤਵੀਰ ਨੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੀ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਅਤੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਲੋਅਰ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦਾ ਹੁਸਨ ਕਹਿਰ ਢਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਲੋਅਰ ਫਿੱਟ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦੀ ਵੱਡੀ ਬੁੰਡ ਕਹਿਰ ਮਚਾ ਰਹੀ ਸੀ ! ਸਤਵੀਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ! ਪੈਸਾ ਖੁੱਲਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਵੀ ਉਹ ਐਸ਼ ਪ੍ਰਸਤੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸੀ ! ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮਹਿੰਗੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ! ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਲੰਬਰ ਦਾ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਵਿੱਚ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਬਾਲਕ ਨੇ ਬੱਚਾ ਖੜ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਲਗਾਈ !
ਸਤਵੀਰ ----- ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ,ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋਗੇ
ਪਰਮੋਦ ---- ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ, ਬਸ ਇੱਕੋ ਮਿੰਟ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਜੀ
ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਚਾਅ ਚੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਵੱਧਦਾ ਹੈ ! ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲੱਡੂ ਫੁੱਟਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਮੋਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲੱਭਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਜਲਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੈ ! ਅੱਗੋਂ ਸਤਬੀਰ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੰਤਰ ਮੁਗਧ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਤਬੀਰ ਅੱਜ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਗੌਰ ਨਾਲ ਨੋਟ ਕਰਦੀ ਹੈ !
ਪ੍ਰਮੋਦ -----------ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ,ਕੀ ਹੁਕਮ ਹੈ ਜੀ { ਹਵਸ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ }
ਸਤਬੀਰ ------- ਅੰਦਰ ਆ ਜੋ ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ
ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਬੋਲਣ ਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਸਤਵੀਰ --------- ਮੇਰੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਪੈਰ ਲੀਕ ਹ ਕਿਸੇ ਲੰਬਰ ਨੂੰ ਸਦਕੇ ਉਸਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਦੋ !
ਪ੍ਰਮੋਦ------ ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ , ਚੈਕ ਕਰ ਲੈਦੇ ਜੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਇਸਨੂੰ ਮੈਂ ਠੀਕ ਕਰ ਦੇਵਾਂ ਪਰ ਜੇਕਰ ਫਿਰ ਵੀ ਦਿੱਕਤ ਜਿਆਦਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਲੰਬਰ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਦੇਣਾ ਮੈਡਮ
ਸਤਰੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਓਕੇ ਕਹਿ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਪਾਸ ਵੱਲ ਤੁਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਸਿੱਧੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕੈਟ ਹੁੰਦੀ ਬਾਰਡਰ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਪਰਮੋਦ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕੀ ਕਾਸ਼ ਇਸ ਰਨ ਦੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਹ ਗਾਂਡ ਚੋਦਨ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਵੇ !
ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਹਿਲਦੇ ਚਿੱਤੜ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਨੌ ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਕਾਲਾ ਨਾਗ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਬਾਥਰੂਮ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਖੜ ਸਤਵੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਲੀਕ ਪਾਈਪ ਦਿਖਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਡਰਦਾ ਮਾਰਾ ਆਪਣੇ ਖੜੇ ਲਨ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ! ਜਦੋਂ ਸਤਵੀਰ ਕੋਡੀ ਹੋ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਲੀਕ ਪਾਈਪ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਕੋਡੀ ਹੋਇਆ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਹਾਏ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਸਤਵੀਰ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਪ੍ਰਮੋਦ ਵੱਲ ਵੇਖਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਇਕਦਮ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਅਚਨਚੇਤ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਪੈਂਟ ਉੱਪਰ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਨੌ ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਮੋਟਾ ਲਨ ਰਾੜ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਖ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਇਕ ਮਿੰਟ ਲਈ ਐਡਾ ਤਕੜਾ ਸੰਦ ਦੇਖ ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਮੰਤਰ ਮੁਗਦ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਫਿਰ ਸਤਬੀਰ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਇਗਨੋਰ ਕਰ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਆਖਦੀ ਹੈ !
ਸਤਬੀਰ ------ ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ ,ਲੀਕਜ ਬਾਰੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ
ਪ੍ਰਮੋਦ -------- ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨਾਲ } ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਵੇਟ ਕਰੋ ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਪਲੰਬਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ
ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੋਇਆ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਸੋਫੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਹੁਣ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮੋਦ ਉਸ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਹਵਸ ਭਰੀ ਨਿਗਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ! ਇਹ ਸੋਚ ਸੁਖਬੀਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣੇ ਹੀ ਜਾ ਕੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਸੋਸਾਇਟੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦੇਵਾਂ ! ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਅਧੇੜ ਉਮਰ ਦਾ ਕਾਲਾ ਕਲੂਟਾ ਆਦਮੀ ਮੇਰੇ ਉੱਪਰ ਬੁਰੀ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ! ਪਰ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਉੱਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਨੌ ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਰਾੜ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਲਨ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਇਹ ਸੋਚ ਬੜੀ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਅਤੇ ਉਮਰ ਦੇ ਪਤਲੇ ਜਿਹੇ ਸਰੀਰ ਵਾਲੇ ਆਦਮੀ ਦਾ ਸੰਦ ਇਨਾ ਤਕੜਾ ਤੇ ਵੱਡਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਵੱਡਾ ਲਨ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ! ਪਰਮੋਦ ਇਸ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਡਰ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਤਵੀਰ ਮੈਡਮ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰੇਗੀ ਅਤੇ ਉਹ ਪਲੰਬਰ ਨੂੰ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪ ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ 10 ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਹਸਬੈਂਡ ਨਾਲ ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕਰ ਸੌਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਦਿਨ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਲੰਨ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬਗਾਨਿਆਂ ਆਦਮੀ ਦਾ ਲਾਨਾ ਤੰਗ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਪੱਕ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਕੱਪੜਾ ਲਾ ਸੁੱਟਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਵੀਰ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਚਿੱਟੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬਲਬ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਗੋਰੇ ਚਿੱਟੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਪਿੰਡੇ ਉੱਪਰ ਪਏ ਰਹੀ ਕਹਿਰ ਬਰਪਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਗੋਰੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਰਗੜ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਲ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਸਪਣੀ ਚੰਦਨ ਨੂੰ ਲਿਪਟਨ ਦੇ ਲਈ ਤਰਸ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ! ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਭ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਗੈਰ ਮਰਦ ਦੇ ਲੰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਫੁੱਦੀ ਰਗੜ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਸਵਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ! ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਸਤਬੀਰ ਨੰਗੀ ਹੀ ਲੇਟੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਪਰ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹਸਬੈਂਡ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਇੱਜਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਭੁੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ! ਦੂਸਰਾ ਦਿਨ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਜਾ ਕੇ ਡਿਊਟੀ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਵੀ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਉਪਰ ਤਨਾਤ ਖੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਲੋਕ ਕਰ ਥੱਲੇ ਆਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪ੍ਰਮੂਦ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਤਬੀਰ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਬੋਲੂਗੀ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚਰਾਉਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਅੱਗ ਦੀ ਲਾਟ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਤੋਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਬਿਨਾਂ ਦੇਖੇ ਗੇਟ ਤੋਂ ਪਾਰ ਲੰਘ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਲੰਘਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਸਿੱਧੀ ਨਿਗਾ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਗੋਲ ਮਟੋਲ ਵੱਡੇ ਚਿੱਤੜ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕਾਰ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਸ਼ਰਾਰਤ ਦੇ ਨਾਲ ਕੋਡੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਾਰਜ ਖੁੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅੱਜ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ! ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਹੀ ਇਹ ਘਟਨਾ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਉਸ ਨੂੰ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ! ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਬੀਤ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ! ਪ੍ਰਮੂਦ ਦੀ ਤਾਂ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ ! ਇਹ ਗੱਲ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਤਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮੋਦ ਡਰ ਦਾ ਮਾਰਾ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਏਗਾ ! ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਦੇ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਬਣੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਆਪਣੇ ਡਿਊਟੀ ਨਿਭਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਵੀਰ ਵੀ ਅੱਜ ਦਫਤਰ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਾਰ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ ਨੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਡਰਾ ਰੱਖਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਪਾਰਕ ਕਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਤੇ ਬਣੀ ਬਾਚਮੈਨ ਦੀ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਿਖ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿਉਂ ਅੱਜ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਖਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਬੇਝਿਜਕ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦੀ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਥੋੜਾ ਘਬਰਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ !
ਸਤਵੀਰ -------- ਹਾਂ ਬਾਈ , ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ ਕੀ ਹਾਲ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਠੀਕ ਹੋ
ਪਰਮੋਦ --------- ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ ਬਿਲਕੁਲ ਅੱਛਾ ਹੈ ਜੀ ਆਪ ਬਤਾਈਏ ਠੀਕ ਹੋ ! (ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨਾਲ ਬੋਲਦਾ ਹੈ )
ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਡਰੇ ਹੋਏ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਂਪ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਅੱਗੇ ਵੱਲ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਮੋਰਨੀ ਵਰਗੀ ਚਾਲ ਦੇਖ ਸਿਸਕੀਆਂ ਭਰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਪਣੇ ਸੰਦ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਹੈ ! ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨਾਲ ਹੋਈ ਘਟਨਾ ਉਸ ਤੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹੀ ਘਟਨਾ ਅੱਜ ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਅੱਗ ਭੜਕਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਇਕੱਲਾ ਇਕੱਲਾ ਪਾਸੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਗਣ ਹੋ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਫੁਦੀ ਰਗੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਲਨ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਬਲਵ ਦੀ ਮੱਧਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਚਿੱਟਾ ਨੰਗਾ ਸਰੀਰ ਕਹਿਰ ਢਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ! ਅੱਜ ਫੇਰ ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸੱਪ ਵਾਂਗ ਮੇਲ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਾਮ ਵਾਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਬਿਲਕੁਲ ਸਿਖਰ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਆਪਣੀ ਕਾਮਵਾਸਨਾ ਅੱਗੇ ਬੇਵਸ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਕੁਝ ਹਫ਼ਤੇ ਹੋਰ ਬੀਤ ਗਏ। ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਖਤ ਗੱਲ ਨਾਲ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਸੀਮਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਹੁਣ ਹੋਰ ਵੀ ਸਾਵਧਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹਰ ਪਲ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸਤਬੀਰ ਵੀ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਨਿਯੰਤਰਣ ਨੂੰ ਮਹੱਤਵ ਦਿੰਦੀ ਸੀ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਸਮੱਸਿਆ ਵਾਪਰ ਗਈ। ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਖੰਭਾ ਅਚਾਨਕ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਗੇਟ ਦੀ ਲਾਈਟ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ। ਅੰਧੇਰੇ ਕਾਰਨ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਕੁਝ ਵਸਨੀਕ ਚਿੰਤਤ ਸਨ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਪਰਮੋਦ, ਭਾਵੇਂ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਮਾਹਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਸੀਮਤ ਸਮਝ ਨਾਲ ਖੰਭੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਟਾਰਚ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਸਤਬੀਰ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਈ ਸੀ, ਨੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਵੱਲ ਅੰਧੇਰਾ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੀ ਸੁਭਾਅ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਜਾਇਜ਼ਾ ਲੈਣ ਲਈ ਗੇਟ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਖੰਭੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਪੌੜੀ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ, ਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਟਾਰਚ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸਤਬੀਰ: "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ?" ਪਰਮੋਦ (ਘਬਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ): "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਖੰਭਾ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਬੱਸ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੋਨ ਦੀ ਫਲੈਸ਼ਲਾਈਟ ਜਗਾਈ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇਣ ਲਈ ਨੇੜੇ ਆਈ। ਪਰਮੋਦ, ਪੌੜੀ 'ਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ, ਅਚਾਨਕ ਲੜਖੜਾ ਗਿਆ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਅੱਗੇ ਵਧ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ, ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਹੱਥ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਮਰ 'ਤੇ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਮਰ ਦੀ ਨਰਮ ਚਮੜੀ ਨੂੰ ਛੂਹ ਗਈਆਂ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਦੋਵੇਂ ਸਥਿਰ ਹੋ ਗਏ।
ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈਆਂ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਖਤ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਸੰਭਲ ਕੇ! ਇਹ ਕੀ ਸੀ?" ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡਰ ਦੀ ਮਾਰ ਸੀ, ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਡਿੱਗਦੇ-ਡਿੱਗਦੇ ਬਚਿਆ। "ਮੈਡਮ, ਮੁਆਫੀ... ਮੁਆਫੀ! ਮੈਂ... ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਲੜਖੜਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਨਹੀਂ..." ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਸਾਹ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਗੁੱਸਾ, ਸ਼ਰਮ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਛੋਹ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਿਜਲੀ ਵਰਗੀ ਸਨਸਨੀ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨਾਲ ਜੂਝਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਹੋਵੇ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਸੋਚ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਜਾਓ, ਬਿਜਲੀ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸੱਦੋ। ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਬਸ ਦਾ ਨਹੀਂ।"
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ "ਜੀ ਮੈਡਮ" ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਉੱਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਮੁੜੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕਮਰ 'ਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਛੋਹ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਅਜੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ, "ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਹਾਦਸਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੋਚਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ।" ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸ ਰਾਤ, ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਗਲਾਸ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਛੋਹ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਉਲਝਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ, "ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਔਰਤ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?" ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ, ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਗਲਾਸ ਨੂੰ ਟੇਬਲ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਬੱਤੀਆਂ ਬੁਝਾ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗਾ। ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਛੋਹ ਦੀ ਯਾਦ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਭੜਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹੋਰ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਸ਼ਰਮ ਵੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਦੂਰੀ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖੇਗੀ। ਉਹ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਵੱਲੋਂ ਲੰਘੀ, ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਪੋਸਟ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਠੰਢੀ ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ ਨੋਟਿਸ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ, ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਕਮੇਟੀ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਉਮੀਦ ਵੀ ਸੀ—ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਛੋਹ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ, ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਜੀ। ਤੁਸੀਂ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅਗਲੇ ਪੜਾਅ ਲਈ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਬਦਲਾਅ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਇਸ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਉਥਲ-ਪੁਥਲ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਪਰ ਸੀਮਤ ਗੱਲਬਾਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਕਰਾਂਗੀ ਕਿ ਕਹਾਣੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਗਹਿਰਾਈ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧੇ, ਜਦਕਿ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਦੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰਤਾ ਨੂੰ ਵੀ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ।
ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅਗਲਾ ਹਿੱਸਾ
ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਸਨ, ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂ ਦੀ ਤਿਉਂ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ—ਡਿਊਟੀ, ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਫੋਨ 'ਤੇ ਗੱਲਬਾਤ—ਪਰ ਹਰ ਰਾਤ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਦੀ ਇਕੱਲਤਾ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਛੋਹ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦੀ। ਇਹ ਉਹ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੇ ਦੋਰਾਹੇ 'ਤੇ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ—ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਖਸੀਅਤ, ਜੋ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ ਨੂੰ ਮਹੱਤਵ ਦਿੰਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਇੱਛਾ, ਜੋ ਹੁਣ ਉਸ ਦੇ ਕੰਟਰੋਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਵਾਪਸ ਆਈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਉਤਾਰੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਦੀ ਸਲਵਾਰ-ਕੁਰਤੀ ਪਾਈ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਅਤੇ ਸੁਡੌਲ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਨਿਖਾਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਾਲਕਨੀ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੋਈ। ਪਰਮੋਦ ਆਪਣੀ ਪੋਸਟ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਡਿਊਟੀ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ। ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਅਚਾਨਕ ਉਸ 'ਤੇ ਪਈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਹਲਚਲ ਹੋਈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, "ਮੈਂ ਇੱਕ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸੋਚ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?" ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਇੱਛਾ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਅਚਾਨਕ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ ਅਤੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਸੀ—ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਬੇਚੈਨੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਪੋਸਟ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਕੁਝ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਚਮਕ ਆਈ, ਪਰ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਡਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਸਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ। ਕੀ ਹੁਕਮ ਹੈ?"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਖਤ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਨਰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਬੱਸ ਇੰਜ ਹੀ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਜਾਇਜ਼ਾ ਲੈਣ ਆਈ ਸੀ। ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ ਨਾ?" ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਨਰਮੀ ਸੀ, ਜੋ ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਨੋਟਿਸ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਅਜਿਹੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਿਉਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਉਮੀਦ ਜਾਗ ਉੱਠੀ।
"ਹਾਂ ਜੀ, ਮੈਡਮ। ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ। ਬਸ... ਉਹ ਬਿਜਲੀ ਵਾਲਾ ਮਸਲਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਹੁਣ ਸੁਲਝ ਗਿਆ ਹੈ," ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਥੋੜੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਟਿਕੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਗਲਤ ਨਾ ਲੱਗੇ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਚੁੱਪ ਸਾਧ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ, "ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਨ ਵਾਚਮੈਨ ਨਾਲ ਇੰਜ ਕਿਉਂ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ? ਪਰ... ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਤਾਂ ਹੈ, ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ।" ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਚੰਗਾ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਦੱਸਣਾ। ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੀ ਹੈ।"
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਜ਼ਰੂਰ" ਕਿਹਾ। ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਇਸ ਨਰਮੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦਿੱਤੀ—ਇੱਕ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਬੇਚੈਨੀ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ—ਅਤੇ ਫਿਰ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਈ।
ਉਸ ਰਾਤ, ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਹਿਸਾਸ ਜਾਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਬੇਚੈਨੀ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਅੱਗ ਵੀ ਭੜਕ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ, ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਗਲਾਸ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ, ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ। "ਕੀ ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ? ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ, ਮੇਰੀ ਇੱਜ਼ਤ—ਕੀ ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਦਾਅ 'ਤੇ ਲਗਾ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?" ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਠਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੇ ਅਤੇ ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਵਾਰ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹੋਰ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ—ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਉਸ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਛੋਹ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਮਿਲੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਉਲਝਣ ਵੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੀਮਤ ਪਰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰੇਗੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਨ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਇਸ ਅਹਿਸਾਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਵਸਨੀਕ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਸਤਬੀਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਗਈ। ਇਸ ਵਾਰ, ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਫਿੱਟ ਜੀਨ ਅਤੇ ਟੀ-ਸ਼ਰਟ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸੁਡੌਲਤਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਉਜਾਗਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
"ਪਰਮੋਦ ਜੀ," ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਨਰਮ ਪਰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ।" ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਸਤਬੀਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਤੋਂ ਕੱਢਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਕੀ... ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ? ਮੈਂ... ਮੈਂ ਕੁਝ ਗਲਤੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ?"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਨਹੀਂ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਗਲਤੀ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਬੱਸ... ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਾਰੇ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਥੋੜ੍ਹੀ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਸਕਦੇ ਹੋ? ਕੁਝ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੁਝਾਅ ਦੇਣੇ ਹਨ।"
ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਫੈਲ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਮੈਡਮ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਜੀ... ਜੀ ਮੈਡਮ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵਾਂਗਾ।" ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਈ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਅਤੇ ਡਰ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਖਤਰਨਾਕ ਰਾਹ 'ਤੇ ਪੈਰ ਰੱਖ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੂੰ ਜਨਾਨੀਆਂ ਦੀ ਬੁੰਡ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ ! ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਵੱਡੀ ਬੁੰਡ ਵਾਲੀ ਜਨਾਨੀ ਉਸਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਸੀ ! ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਛੇ ਫੁੱਟ ਲੰਬਾ ਕੱਦ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਕਾਫੀ ਜਿਆਦਾ ਵੱਡੀ ਸੀ ! ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਿ ਹਰ ਇੱਕ ਦੇਖਦਾ ਸੀ ! ਸਤਬੀਰ ਇੱਕ ਸਿਰੇ ਦੀ ਰੰਨ ਸੀ ! ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਦਾ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ! ਜਦੋਂ ਵੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਛੋਟਾ ਮੋਟਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸਤਬੀਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪ੍ਰਮੂਦ ਮੂਹੀ ਸਾਬੀ ਬਲਾਉਂਦੀ ਅਤੇ ਪਰਮੋਰ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸ ਮੌਕੇ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ !
ਇੱਕ ਦਿਨ = ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਤਵੀਰ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ! ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਸਵਾਰ ਰਹੀ ਸੀ ! ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਇੱਕ ਪਾਈਪ ਲੀਕਜ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ! ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਉਠਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਪਲੰਬਰ ਦਾ ਨੰਬਰ ਦੇਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ ਵਿੱਚੋਂ ਨੰਬਰ ਨਹੀਂ ਲੱਭਿਆ ! ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਤਵੀਰ ਨੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੀ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਅਤੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਲੋਅਰ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦਾ ਹੁਸਨ ਕਹਿਰ ਢਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਲੋਅਰ ਫਿੱਟ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦੀ ਵੱਡੀ ਬੁੰਡ ਕਹਿਰ ਮਚਾ ਰਹੀ ਸੀ ! ਸਤਵੀਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ! ਪੈਸਾ ਖੁੱਲਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਵੀ ਉਹ ਐਸ਼ ਪ੍ਰਸਤੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸੀ ! ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮਹਿੰਗੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ! ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਲੰਬਰ ਦਾ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਵਿੱਚ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਬਾਲਕ ਨੇ ਬੱਚਾ ਖੜ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਲਗਾਈ !
ਸਤਵੀਰ ----- ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ,ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋਗੇ
ਪਰਮੋਦ ---- ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ, ਬਸ ਇੱਕੋ ਮਿੰਟ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਜੀ
ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਚਾਅ ਚੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਵੱਧਦਾ ਹੈ ! ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲੱਡੂ ਫੁੱਟਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਮੋਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲੱਭਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਜਲਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੈ ! ਅੱਗੋਂ ਸਤਬੀਰ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੰਤਰ ਮੁਗਧ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਤਬੀਰ ਅੱਜ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਗੌਰ ਨਾਲ ਨੋਟ ਕਰਦੀ ਹੈ !
ਪ੍ਰਮੋਦ -----------ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ,ਕੀ ਹੁਕਮ ਹੈ ਜੀ { ਹਵਸ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਤਬੀਰ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ }
ਸਤਬੀਰ ------- ਅੰਦਰ ਆ ਜੋ ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ
ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਬੋਲਣ ਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਸਤਵੀਰ --------- ਮੇਰੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਪੈਰ ਲੀਕ ਹ ਕਿਸੇ ਲੰਬਰ ਨੂੰ ਸਦਕੇ ਉਸਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਦੋ !
ਪ੍ਰਮੋਦ------ ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ , ਚੈਕ ਕਰ ਲੈਦੇ ਜੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਇਸਨੂੰ ਮੈਂ ਠੀਕ ਕਰ ਦੇਵਾਂ ਪਰ ਜੇਕਰ ਫਿਰ ਵੀ ਦਿੱਕਤ ਜਿਆਦਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਲੰਬਰ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਦੇਣਾ ਮੈਡਮ
ਸਤਰੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਓਕੇ ਕਹਿ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਹੀ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਪਾਸ ਵੱਲ ਤੁਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਸਿੱਧੀ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕੈਟ ਹੁੰਦੀ ਬਾਰਡਰ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਪਰਮੋਦ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕੀ ਕਾਸ਼ ਇਸ ਰਨ ਦੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਹ ਗਾਂਡ ਚੋਦਨ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਵੇ !
ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਹਿਲਦੇ ਚਿੱਤੜ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਨੌ ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਕਾਲਾ ਨਾਗ ਫੁਫਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਬਾਥਰੂਮ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਖੜ ਸਤਵੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਲੀਕ ਪਾਈਪ ਦਿਖਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਡਰਦਾ ਮਾਰਾ ਆਪਣੇ ਖੜੇ ਲਨ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ! ਜਦੋਂ ਸਤਵੀਰ ਕੋਡੀ ਹੋ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਲੀਕ ਪਾਈਪ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਕੋਡੀ ਹੋਇਆ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਹਾਏ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਸਤਵੀਰ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਪ੍ਰਮੋਦ ਵੱਲ ਵੇਖਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਇਕਦਮ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਅਚਨਚੇਤ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਪੈਂਟ ਉੱਪਰ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਨੌ ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਮੋਟਾ ਲਨ ਰਾੜ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਖ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਇਕ ਮਿੰਟ ਲਈ ਐਡਾ ਤਕੜਾ ਸੰਦ ਦੇਖ ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਮੰਤਰ ਮੁਗਦ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਫਿਰ ਸਤਬੀਰ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਇਗਨੋਰ ਕਰ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਆਖਦੀ ਹੈ !
ਸਤਬੀਰ ------ ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ ,ਲੀਕਜ ਬਾਰੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ
ਪ੍ਰਮੋਦ -------- ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨਾਲ } ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਵੇਟ ਕਰੋ ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਪਲੰਬਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ
ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੋਇਆ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਸੋਫੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਹੁਣ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮੋਦ ਉਸ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਹਵਸ ਭਰੀ ਨਿਗਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ! ਇਹ ਸੋਚ ਸੁਖਬੀਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣੇ ਹੀ ਜਾ ਕੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਸੋਸਾਇਟੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦੇਵਾਂ ! ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਅਧੇੜ ਉਮਰ ਦਾ ਕਾਲਾ ਕਲੂਟਾ ਆਦਮੀ ਮੇਰੇ ਉੱਪਰ ਬੁਰੀ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ! ਪਰ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਉੱਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਨੌ ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਰਾੜ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਲਨ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਇਹ ਸੋਚ ਬੜੀ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਅਤੇ ਉਮਰ ਦੇ ਪਤਲੇ ਜਿਹੇ ਸਰੀਰ ਵਾਲੇ ਆਦਮੀ ਦਾ ਸੰਦ ਇਨਾ ਤਕੜਾ ਤੇ ਵੱਡਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਵੱਡਾ ਲਨ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ! ਪਰਮੋਦ ਇਸ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਡਰ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਤਵੀਰ ਮੈਡਮ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰੇਗੀ ਅਤੇ ਉਹ ਪਲੰਬਰ ਨੂੰ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪ ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ 10 ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਹਸਬੈਂਡ ਨਾਲ ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕਰ ਸੌਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਦਿਨ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਲੰਨ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬਗਾਨਿਆਂ ਆਦਮੀ ਦਾ ਲਾਨਾ ਤੰਗ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਪੱਕ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਕੱਪੜਾ ਲਾ ਸੁੱਟਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਵੀਰ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਚਿੱਟੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬਲਬ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਗੋਰੇ ਚਿੱਟੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਪਿੰਡੇ ਉੱਪਰ ਪਏ ਰਹੀ ਕਹਿਰ ਬਰਪਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਗੋਰੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਆਪਣੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਰਗੜ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਲ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਸਪਣੀ ਚੰਦਨ ਨੂੰ ਲਿਪਟਨ ਦੇ ਲਈ ਤਰਸ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ! ਉਸ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਭ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਗੈਰ ਮਰਦ ਦੇ ਲੰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਫੁੱਦੀ ਰਗੜ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਸਵਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ! ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਸਤਬੀਰ ਨੰਗੀ ਹੀ ਲੇਟੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਪਰ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹਸਬੈਂਡ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਇੱਜਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਭੁੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ! ਦੂਸਰਾ ਦਿਨ ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਜਾ ਕੇ ਡਿਊਟੀ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਵੀ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਉਪਰ ਤਨਾਤ ਖੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਲੋਕ ਕਰ ਥੱਲੇ ਆਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪ੍ਰਮੂਦ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਤਬੀਰ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਬੋਲੂਗੀ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚਰਾਉਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਅੱਗ ਦੀ ਲਾਟ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਤੋਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਬਿਨਾਂ ਦੇਖੇ ਗੇਟ ਤੋਂ ਪਾਰ ਲੰਘ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਲੰਘਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਸਿੱਧੀ ਨਿਗਾ ਸਤਵੀਰ ਦੇ ਗੋਲ ਮਟੋਲ ਵੱਡੇ ਚਿੱਤੜ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕਾਰ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਸ਼ਰਾਰਤ ਦੇ ਨਾਲ ਕੋਡੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਾਰਜ ਖੁੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅੱਜ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਾ ਉਸ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ! ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਹੀ ਇਹ ਘਟਨਾ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਉਸ ਨੂੰ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ! ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਬੀਤ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ! ਪ੍ਰਮੂਦ ਦੀ ਤਾਂ ਸਤਵੀਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ ! ਇਹ ਗੱਲ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਤਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮੋਦ ਡਰ ਦਾ ਮਾਰਾ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਏਗਾ ! ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਦੇ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਬਣੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਆਪਣੇ ਡਿਊਟੀ ਨਿਭਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਵੀਰ ਵੀ ਅੱਜ ਦਫਤਰ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਾਰ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ ਨੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਡਰਾ ਰੱਖਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਪਾਰਕ ਕਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਤੇ ਬਣੀ ਬਾਚਮੈਨ ਦੀ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦਿਖ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ! ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿਉਂ ਅੱਜ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਖਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਬੇਝਿਜਕ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦੀ ਦੇਖ ਪ੍ਰਮੋਦ ਥੋੜਾ ਘਬਰਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ !
ਸਤਵੀਰ -------- ਹਾਂ ਬਾਈ , ਪ੍ਰਮੋਦ ਜੀ ਕੀ ਹਾਲ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਠੀਕ ਹੋ
ਪਰਮੋਦ --------- ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ ਬਿਲਕੁਲ ਅੱਛਾ ਹੈ ਜੀ ਆਪ ਬਤਾਈਏ ਠੀਕ ਹੋ ! (ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨਾਲ ਬੋਲਦਾ ਹੈ )
ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਡਰੇ ਹੋਏ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਂਪ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਅੱਗੇ ਵੱਲ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਮੋਰਨੀ ਵਰਗੀ ਚਾਲ ਦੇਖ ਸਿਸਕੀਆਂ ਭਰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਪਣੇ ਸੰਦ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਹੈ ! ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨਾਲ ਹੋਈ ਘਟਨਾ ਉਸ ਤੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹੀ ਘਟਨਾ ਅੱਜ ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਅੱਗ ਭੜਕਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਇਕੱਲਾ ਇਕੱਲਾ ਪਾਸੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨਗਣ ਹੋ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਫੁਦੀ ਰਗੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮੋਦ ਦੀ ਲਨ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਬਲਵ ਦੀ ਮੱਧਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦਾ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਚਿੱਟਾ ਨੰਗਾ ਸਰੀਰ ਕਹਿਰ ਢਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ! ਅੱਜ ਫੇਰ ਸਤਵੀਰ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸੱਪ ਵਾਂਗ ਮੇਲ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਾਮ ਵਾਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਬਿਲਕੁਲ ਸਿਖਰ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਅਤੇ ਸਤਬੀਰ ਪ੍ਰਮੋਦ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ! ਸਤਬੀਰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਆਪਣੀ ਕਾਮਵਾਸਨਾ ਅੱਗੇ ਬੇਵਸ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ! ਕੁਝ ਹਫ਼ਤੇ ਹੋਰ ਬੀਤ ਗਏ। ਸਤਬੀਰ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਖਤ ਗੱਲ ਨਾਲ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਸੀਮਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਹੁਣ ਹੋਰ ਵੀ ਸਾਵਧਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹਰ ਪਲ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸਤਬੀਰ ਵੀ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਨਿਯੰਤਰਣ ਨੂੰ ਮਹੱਤਵ ਦਿੰਦੀ ਸੀ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਸਮੱਸਿਆ ਵਾਪਰ ਗਈ। ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਖੰਭਾ ਅਚਾਨਕ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਗੇਟ ਦੀ ਲਾਈਟ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ। ਅੰਧੇਰੇ ਕਾਰਨ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਕੁਝ ਵਸਨੀਕ ਚਿੰਤਤ ਸਨ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਪਰਮੋਦ, ਭਾਵੇਂ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਮਾਹਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਸੀਮਤ ਸਮਝ ਨਾਲ ਖੰਭੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਟਾਰਚ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਸਤਬੀਰ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਈ ਸੀ, ਨੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਵੱਲ ਅੰਧੇਰਾ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੀ ਸੁਭਾਅ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਜਾਇਜ਼ਾ ਲੈਣ ਲਈ ਗੇਟ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਖੰਭੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਪੌੜੀ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ, ਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਟਾਰਚ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸਤਬੀਰ: "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ?" ਪਰਮੋਦ (ਘਬਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ): "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਖੰਭਾ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਬੱਸ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੋਨ ਦੀ ਫਲੈਸ਼ਲਾਈਟ ਜਗਾਈ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇਣ ਲਈ ਨੇੜੇ ਆਈ। ਪਰਮੋਦ, ਪੌੜੀ 'ਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ, ਅਚਾਨਕ ਲੜਖੜਾ ਗਿਆ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਅੱਗੇ ਵਧ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ, ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਹੱਥ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਮਰ 'ਤੇ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਕਮਰ ਦੀ ਨਰਮ ਚਮੜੀ ਨੂੰ ਛੂਹ ਗਈਆਂ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਦੋਵੇਂ ਸਥਿਰ ਹੋ ਗਏ।
ਸਤਬੀਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈਆਂ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਖਤ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਸੰਭਲ ਕੇ! ਇਹ ਕੀ ਸੀ?" ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡਰ ਦੀ ਮਾਰ ਸੀ, ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਡਿੱਗਦੇ-ਡਿੱਗਦੇ ਬਚਿਆ। "ਮੈਡਮ, ਮੁਆਫੀ... ਮੁਆਫੀ! ਮੈਂ... ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਲੜਖੜਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਨਹੀਂ..." ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਸਾਹ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਗੁੱਸਾ, ਸ਼ਰਮ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਛੋਹ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਿਜਲੀ ਵਰਗੀ ਸਨਸਨੀ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨਾਲ ਜੂਝਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਹੋਵੇ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਸੋਚ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਜਾਓ, ਬਿਜਲੀ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸੱਦੋ। ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਬਸ ਦਾ ਨਹੀਂ।"
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ "ਜੀ ਮੈਡਮ" ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਉੱਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਮੁੜੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕਮਰ 'ਤੇ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਛੋਹ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਅਜੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ, "ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਹਾਦਸਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੋਚਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ।" ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸ ਰਾਤ, ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਗਲਾਸ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਛੋਹ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਉਲਝਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ, "ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਔਰਤ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?" ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ, ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਗਲਾਸ ਨੂੰ ਟੇਬਲ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਬੱਤੀਆਂ ਬੁਝਾ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗਾ। ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਛੋਹ ਦੀ ਯਾਦ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਭੜਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹੋਰ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਸ਼ਰਮ ਵੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਦੂਰੀ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖੇਗੀ। ਉਹ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਗੇਟ ਵੱਲੋਂ ਲੰਘੀ, ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਪੋਸਟ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਠੰਢੀ ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ ਨੋਟਿਸ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ, ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਕਮੇਟੀ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਉਮੀਦ ਵੀ ਸੀ—ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਛੋਹ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ, ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਜੀ। ਤੁਸੀਂ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅਗਲੇ ਪੜਾਅ ਲਈ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਬਦਲਾਅ ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਇਸ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਉਥਲ-ਪੁਥਲ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ, ਅਤੇ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਪਰ ਸੀਮਤ ਗੱਲਬਾਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਕਰਾਂਗੀ ਕਿ ਕਹਾਣੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਗਹਿਰਾਈ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧੇ, ਜਦਕਿ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਦੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰਤਾ ਨੂੰ ਵੀ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ।
ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਸਨ, ਪਰ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂ ਦੀ ਤਿਉਂ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ—ਡਿਊਟੀ, ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਫੋਨ 'ਤੇ ਗੱਲਬਾਤ—ਪਰ ਹਰ ਰਾਤ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਦੀ ਇਕੱਲਤਾ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਛੋਹ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦੀ। ਇਹ ਉਹ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੇ ਦੋਰਾਹੇ 'ਤੇ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ—ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਖਸੀਅਤ, ਜੋ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ ਨੂੰ ਮਹੱਤਵ ਦਿੰਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਇੱਛਾ, ਜੋ ਹੁਣ ਉਸ ਦੇ ਕੰਟਰੋਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਸਤਬੀਰ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਵਾਪਸ ਆਈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਉਤਾਰੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਦੀ ਸਲਵਾਰ-ਕੁਰਤੀ ਪਾਈ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਅਤੇ ਸੁਡੌਲ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਨਿਖਾਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਾਲਕਨੀ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੋਈ। ਪਰਮੋਦ ਆਪਣੀ ਪੋਸਟ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਡਿਊਟੀ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ। ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਅਚਾਨਕ ਉਸ 'ਤੇ ਪਈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਹਲਚਲ ਹੋਈ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, "ਮੈਂ ਇੱਕ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸੋਚ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?" ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਇੱਛਾ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਅਚਾਨਕ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ ਅਤੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਵਧੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਸੀ—ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਬੇਚੈਨੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰਮੋਦ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਪੋਸਟ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਕੁਝ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਨੇ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਚਮਕ ਆਈ, ਪਰ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਡਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਸਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ। ਕੀ ਹੁਕਮ ਹੈ?"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਖਤ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਨਰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਪਰਮੋਦ ਜੀ, ਬੱਸ ਇੰਜ ਹੀ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਜਾਇਜ਼ਾ ਲੈਣ ਆਈ ਸੀ। ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ ਨਾ?" ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਨਰਮੀ ਸੀ, ਜੋ ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਨੋਟਿਸ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਅਜਿਹੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਿਉਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਉਮੀਦ ਜਾਗ ਉੱਠੀ।
"ਹਾਂ ਜੀ, ਮੈਡਮ। ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ। ਬਸ... ਉਹ ਬਿਜਲੀ ਵਾਲਾ ਮਸਲਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਹੁਣ ਸੁਲਝ ਗਿਆ ਹੈ," ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਥੋੜੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਟਿਕੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਸਤਬੀਰ ਨੂੰ ਗਲਤ ਨਾ ਲੱਗੇ।
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਚੁੱਪ ਸਾਧ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ, "ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਨ ਵਾਚਮੈਨ ਨਾਲ ਇੰਜ ਕਿਉਂ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ? ਪਰ... ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਤਾਂ ਹੈ, ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ।" ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਚੰਗਾ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਦੱਸਣਾ। ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੀ ਹੈ।"
ਪਰਮੋਦ ਨੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਜ਼ਰੂਰ" ਕਿਹਾ। ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਸਤਬੀਰ ਦੀ ਇਸ ਨਰਮੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦਿੱਤੀ—ਇੱਕ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਬੇਚੈਨੀ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ—ਅਤੇ ਫਿਰ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਈ।
ਉਸ ਰਾਤ, ਸਤਬੀਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਹਿਸਾਸ ਜਾਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਬੇਚੈਨੀ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਅੱਗ ਵੀ ਭੜਕ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ, ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਗਲਾਸ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ, ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ। "ਕੀ ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ? ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ, ਮੇਰੀ ਇੱਜ਼ਤ—ਕੀ ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਦਾਅ 'ਤੇ ਲਗਾ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?" ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਠਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੇ ਅਤੇ ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਵਾਰ, ਪਰਮੋਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹੋਰ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ—ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਉਸ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਛੋਹ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਮਿਲੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਉਲਝਣ ਵੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਪਰਮੋਦ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੀਮਤ ਪਰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰੇਗੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਨ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਇਸ ਅਹਿਸਾਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਵਸਨੀਕ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਸਤਬੀਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੇਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਗਈ। ਇਸ ਵਾਰ, ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਫਿੱਟ ਜੀਨ ਅਤੇ ਟੀ-ਸ਼ਰਟ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸੁਡੌਲਤਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਉਜਾਗਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
"ਪਰਮੋਦ ਜੀ," ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਨਰਮ ਪਰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ।" ਪਰਮੋਦ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਸਤਬੀਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਤੋਂ ਕੱਢਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਜੀ ਮੈਡਮ, ਕੀ... ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ? ਮੈਂ... ਮੈਂ ਕੁਝ ਗਲਤੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ?"
ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਨਹੀਂ, ਪਰਮੋਦ ਜੀ। ਗਲਤੀ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਬੱਸ... ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਾਰੇ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਥੋੜ੍ਹੀ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਸਕਦੇ ਹੋ? ਕੁਝ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੁਝਾਅ ਦੇਣੇ ਹਨ।"
ਪਰਮੋਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਫੈਲ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿ ਸਤਬੀਰ ਮੈਡਮ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਜੀ... ਜੀ ਮੈਡਮ। ਮੈਂ... ਮੈਂ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵਾਂਗਾ।" ਸਤਬੀਰ ਨੇ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਈ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਅਤੇ ਡਰ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਖਤਰਨਾਕ ਰਾਹ 'ਤੇ ਪੈਰ ਰੱਖ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
