ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਇਕ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੈ । ਜੋ ਕਿ ਬਿਲਕੁਲ ਸੱਚੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ। ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇਕ ਪਿੰਡ ਜਿਸ ਵਿਚ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਕੋਲ 32 ਕਿਲੇ ਪੈਲੀ ਅਤੇ ਅੱਤ ਦਾ ਅਮੀਰ ਪਰਿਵਾਰ । ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿਚ ਚੜ੍ਹਤ ਵਾਲਾ। ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰ
ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਉਮਰ 65 ਸਾਲ
ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਸੁਲਤਾਨਾ 62 ਸਾਲ
ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਲਾਲਾ 35 ਸਾਲ
ਅਤੇ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਦੀ ਪਤਨੀ ਰਜੀਆ 32 ਸਾਲ
ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਪਿਛਲੇ 6 ਸਾਲ ਤੋ ਦੁਬਈ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਜਿੱਥੇ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਬਿਜ਼ਨਸ ਸੀ । ਅਤੇ ਕਦੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਰਜੀਆ ਅੱਤ ਦੀ ਰੰਨ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੀ ਉੱਮਰ 32 ਸਾਲ ਲੰਬਾ। ਕੱਦ ਕਾਠ ਅਤੇ ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ ਰੰਨ । ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਨਿਕਲੀ ਬੁੰਡ ਅਤੇ ਮੂਮੇ ਕਹਿਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਹੀ ਰੰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਦੇਖ ਸੇਸਕੀਆ ਭਰਦਾ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਵੀ ਰਜੀਆ ਤੁਰਦੀ ਤੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਹਿਲਦੇ ਕਹਿਰ ਕਰਦੇ । ਏਨੀ ਸੋਹਣੀ ਰੰਨ ਤੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਅੱਖ ਸੀ । ਪਰ ਰਜੀਆ ਏਕ ਨੰਬਰ ਦੀ ਇਜ਼ਤਦਾਰ ਜਨਾਨੀ ਸੀ । ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਦੇ ਕੋਈ ਉਲਾਂਬਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸਦਾ ਪਿੰਡ ਵਿਚ । ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਵੀ ਰਜੀਆ ਤੇ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਰਜੀਆ ਸੀ ਤਾਂ ਇਕ ਜਨਾਨੀ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਰਜੀਆ ਤੇ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਬਹੁਤ ਸੈਕਸ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰਾ ਸੰਤੁਸਟ ਕਰਦਾ। ਰਜੀਆ ਵੀ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਪਿਛਲੇ 3 ਸਾਲ ਤੂੰ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਪਿੰਡ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕਾਮ ਚੜ੍ਹਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਦੀ। ਏਵੇਂ ਹੀ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਗਏ । ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਦੀ ਸਿਹਤ ਥੋੜੀ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ। ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਭਣ ਦਾ ਔਖਾ ਹੀ ਗਿਆ । ਕਿਉਂਕਿ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਖੇਤਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਹੀ ਦੇਖਦਾ ਸੀ । ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਜਿਆਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਵੀ ਖੇਤਾਂ ਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਘਰ ਅਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਸੰਭਾਲ ਦੀਆ ਸਨ। ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਟਾਈਮ ਸੀ ਰਜੀਆ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਤਾਂ ਉਹ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਅਵਾਜ ਮਾਰਦੀ ਏ।
ਸੱਸ-ਰਜੀਆ,ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ
ਰਜੀਆ,ਹਾਂਜੀ ਅਮੀ ਜੀ
ਸੱਸ, ਉਰੇ ਆ ਪੁੱਤ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ
ਰਜੀਆ, ਹਾਂਜੀ ਅਮੀ ਜੀ ,ਬੋਲੋ
ਸੱਸ- ਮੈ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਮੈ ਠੀਕ ਨੀ ਹੁੰਦੀ । ਆਪਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਰੱਖ ਲਾਈਆ ਤੂੰ ਇਕੱਲੀ ਔਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਵਗੀ ਪੁੱਤ
ਰਜੀਆ - ਨਹੀਂ ਅੰਮੀ ਏਦਾਂ ਦੀ ਗੱਲ । ਫੇਰ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਠੀਕ ਲੱਗੇ
ਸੱਸ - ਠੀਕ ਆ ਮੈ ਕੱਲ ਨੂੰ ਮੈ ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦੀ ਆ
ਫਾਤਿਮਾ ਏਕ ਗਰੀਬ ਘਰ ਦੀ ਔਰਤ ਸੀ। ਉਮਰ 50 ਕੁ ਸਾਲ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਜਿੰਨੇ ਚੌਧਰੀ ਸੀ ਸਾਰਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਵਧੀਆ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਸੀ । ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਿੰਡ ਦਾ ਚੌਧਰੀ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਦਿੰਦਾ। ਸਾਰਿਆ ਅਮੀਰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਪੂਰੇ ਵਧੀਆ ਸੰਬੰਧ ਸੀ ।
ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਘਰਵਾਲਾ ਸਦੀਕੀ ਸਿਰੇ ਦਾ ਨਿਕੰਮਾ ਅਤੇ ਨਸ਼ੇੜੀ ਸੀ
ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਕੋਈ ਉਲਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ 50 ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਣ ਦੇ ਵਾਬਜੂਦ ਉਸਨੂੰ ਚਦਾਉਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਚਸ ਸੀ । ਪਰ ਸਰੇਆਮ ਨਹੀਂ ਬਿਲਕੁਲ ਪਰਦੇ ਨਾਲ । ਬਸ ਜਦੋਂ ਵੀ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਅੱਗ ਮੱਚਦੀ ਤਾਂ। ਬਿਲਕੁਲ ਚੁੱਪਚਾਪ ਪਿੰਡ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਓਹਲੇ ਸਲੀਮ ਕੋਲ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ । ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਉਸਦੀ ਫੁਦੀ ਅਤੇ ਬੁੰਡ ਦੀ ਚੰਗੀ ਤਰਾ ਤਸੱਲੀ ਕਰਾ ਦਿੰਦਾ । ਸਲੀਮ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ।
ਸਲੀਮ ਇਕ 40 ਕ ਸਾਲ ਦਾ ਗਰੀਬੜਾ ਜਿਹਾ ਆਦਮੀ ਸੀ । ਜੋਂ ਕਿ ਪਿੰਡ ਤੂੰ ਬਾਹਰ ਬਣੇ ਬੰਦ ਪਏ ਭੱਠੇ ਉਪਰ ਬਣੇ ਛੋਟੇ ਜਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਦੇ ਕੋਈ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਿਲਕੁਲ ਇਕੱਲਾ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਘਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇਸ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤਰਸ ਖਾ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੰਦ ਪਏ ਭੱਠੇ ਉਪਰ ਉਸਨੂ ਏਕ ਕਮਰਾ ਪਾਂ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਸਲੀਮ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦਿਹਾੜੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਬੜਾ ਹੀ ਭੋਲਾ ਇਨਸਾਨ ਜੋਂ ਕਿ ਹਰ ਸਮੇਂ ਨੀਵੀਂ ਪਾਂ ਕੇ ਰੱਖਦਾ । ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਵੀ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਵਾਦ ਲਈ ਫਸਾਇਆ ਸੀ । ਸਲੀਮ ਦਾ ਸਰੀਰ ਬਿਲਕੁਲ ਪਤਲਾ ਸੀ ਪਰ ਲੰਨ 8 ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਅਤੇ ਮੋਟਾ ਸੀ । ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਹੀ ਫੁਦੀ ਲਈ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਦੇ ਲੰਨ ਦੀ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀਵਾਨੀ ਸੀ । ਪਰ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਪੂਰੀ ਇੱਜਤ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਦੇ ਸੁਨੇਹੇ ਉਪਰ ਫਾਤਿਮਾ ਉਨਾ ਦੇ ਘਰ ਦੌੜੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਸੁਲਤਾਨਾ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕੰਮ ਸਮਝਾ ਦਿੰਦੀ ਏ ਰਜੀਆ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਬਹੁਤ ਇੱਜਤ ਕਰਦੀ ਹੈ । ਏਵੇਂ ਹੀ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੋਨੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ। ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਬੜੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦੀ । ਅਤੇ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਕਿਆ ਬਾਕਮਾਲ ਰੰਨ ਏ। ਨਾ ਕੋਈ ਹੁਸਨ ਦੀ ਤੋੜ ਨਾ ਹੀ ਪੈਸੇ ਦੀ । ਪਰ ਵਿਚਾਰੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਬੇਕਾਰ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਏਂ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਏਡੀ ਸੋਹਣੀ ਰੰਨ ਛੱਡ ਕੇ ਪੈਸੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿਆ ਫਿਰਦਾ।
ਫਾਤਿਮਾ ਮਣ ਵਿਚ ਕਈ ਵਾਰੀ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਉਸ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ ਪਰ ਡਰਦੀ ਸੀ । ਕੀ ਛੋਟਾ ਮਹੂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਤੋਂ।
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਗਏ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੋਨੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਖੁਲਦੀਆ ਗਈਆ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਫਾਤਿਮਾ ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਲਏ ਕੇ ਮਜਾਕ ਕਰਦੀ । ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਉਸਦੇ ਮਜਾਕ ਨੂੰ ਹੱਸ ਕੇ ਟਾਲ ਦਿੰਦੀ। ਏਵੇਂ ਹੀ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ
ਇਕ ਦਿਨ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਹਲੀਆਂ ਬੈਠਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਰਜੀਆ ਪੁੱਤ ਹੋਰ ਦੱਸ ਕਿਵੇ ਚਲਦਾ ਸਭ
ਰਜੀਆ - ਖਾਲਾ ਵਧੀਆ ਬਸ ਟਾਈਮ ਨੰਗੀ ਜਾਂਦਾ
ਫਾਤਿਮਾ - ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਟਾਈਮ ਲਘਾਉਂਣ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਹਜੇ
ਰਜੀਆ - ਹੋਰ ਕੀਤਾ ਵੀ ਕਿ ਜਾਵੇ। ਖਾਲਾ ਪੁੱਤ ਤੇਰਾ ਬਾਹਰ ਏ ਬਸ ਹੁਣ ਤਾਂ ਟਾਈਮ ਲੰਘਾਉਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਮੈ ਇੱਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ ਗੁੱਸਾ ਤਾਂ ਨੀ ਕਰਦੀ ਪੁੱਤ।
ਰਜੀਆ - ਨਹੀਂ ਖਾਲਾ ਗੁੱਸਾ ਕਿਉ ਕਰਨਾ ਪੁੱਛ ਕਿ ਗੱਲ ਏ
ਫਾਤਿਮਾ - ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਦਸ ਵੀ ਪੁੱਤ ਤੁਸੀ ਔਲਾਦ ਕਿਉ ਨੀ ਲਈ ਹਜੇ ਤਕ ਤੇਰੇ ਨਿਕਾਹ ਨੂੰ ਵੀ ਸਤ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ।
ਰਜੀਆ - ਬੜੀ ਕੋਸਿਸ ਕੀਤੀ ਏ ਵੈਦ ਹਕੀਮ ਕੋਈ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਅਸੀ । ਪਰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਟੈਸਟ ਸਹੀ ਆਏ ਨੇ ਪਰ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਦਾ ਟੈਸਟ ਸਹੀ ਨੀ ਆਉਂਦਾ ਬੜੀ ਦਵਾਈ ਖਾਦੀ ਏ। ਪਰ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨੀ ਪਿਆ । ਫੇਰ ਅਸੀ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਮਰਜੀ ਜਾਣ ਸਭ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
(ਫਾਤਿਮਾ ਡਰਦੀ ਡਰਦੀ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੀ ਏਂ)
ਫਾਤਿਮਾ - ਫੇਰ ਤੇਰਾ (ਇਨਾ ਬੋਲ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਏ)
ਰਜੀਆ - ਬੋਲ ਖਾਲਾ ਜੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋ ਕਾਫੀ ਛੋਟੀ ਏ। ਪੁੱਛਣਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ।
ਪਰ ਇਕ ਔਰਤ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾ ਤੇ । ਮੈ ਇਹ ਗੱਲ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਦੀ ਆਂ। ਕੀ ਇਕ ਨੌਜਵਾਨ ਔਰਤ ਕਿਵੇ ਅਪਣਾ ਟਾਈਮ ਟਪਾ ਰਹੀ ਹੋਣੀਂ।(ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਫਾਤਿਮਾ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ)
ਰਜੀਆ - ਬਸ ਖਾਲਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਜਾਣਦਾ
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਬੋਲ ਮਾਰ ਲੈਂਦੀ ਆ । ਅਤੇ ਦੋਨੋਂ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਕੰਮ ਕਰ ਨਿਪਟਾ ਕੇ ਰਜੀਆ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ । ਕਾਲਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾਂ ਅਤੇ ਲਾਲ ਕਮੀਜ ਪਾਂ ਕੇ । ਬੰਬ ਰੰਨ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਅਤੇ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਹਾਫ਼ਿਜ ਬੋਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸੌਣ ਦੇ ਲਈ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗ ਉਸ ਉਪਰ ਸਵਾਰ ਹੋਣ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨਾਲ ਲੰਗਿਆ ਸਮਾ ਯਾਦ ਆਉਣ ਲਗਦਾ। ਅਤੇ ਇਕ ਇਕ ਕਰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਕਮਰੇ ਦੀ ਬਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਚੰਦ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਰੌਸ਼ਨੀ, ਜਦੋਂ ਰਜੀਆ ਦੇ ਨੰਗੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਤਾਂ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਪਰੀ ਅੰਬਰਾ ਤੋ ਨੀਚੇ ਆ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਨੰਗਾ ਸਰੀਰ ਦੇਖ ਮੁਰਦੇ ਦਾ ਵੀ ਲੱਨ ਖੜਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਦੁੱਧ ਵਰਗੀ ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ ਫੁਦੀ ਅਤੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਕਾਲੇ ਵਾਲ । ਰਜੀਆ ਦੇ ਗੋਰੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਨੰਗੇ ਵੱਡੇ ਚਿਤੜ
ਕਹਿਰ ਢਾਹ ਰਹੇ ਸੀ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ
ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗੇ ਵਿਚ ਰਜੀਆ ਜਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰਜੀਆ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੀ ਦੁੱਧ ਵਰਗੀ ਫੁਦੀ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਓਹ ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਮੱਚਦੀ ਫੁਦੀ ਰਗੜਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਜੀਆ ਮਦਮਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। 10 ਮਿੰਟ ਏਵੇਂ ਹੀ ਚਲਦਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁਦੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਸਭ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨਿਢਾਲ ਹੀ । ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੇ ਨੰਗੀ ਹੀ ਪਾਈ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨਾਲ ਗੱਲਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਖ਼ਿਆਲ ਆਉਂਦਾ । ਕਿ ਫਾਇਦਾ ਇਸ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਤੇ ਇਸ ਜ਼ਾਇਦਾਦ ਦਾ । ਜੇ ਅਵੇ ਹੀ ਤੜਫਣਾ ਤੇਰੇ ਨਾਲੋ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਫਾਤਿਮਾ ਜੋਂ ਹਰ ਵਾਲੇ ਖੁਸ ਰਹਿੰਦੀ ਏ। ਕਿਉ ਨਾ ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਅਪਣਾ ਦੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕਰਾ।ਪਰ ਫੇਰ ਸੋਚਦੀ ਏ। ਕਿ ਫਾਤਿਮਾ ਕਿ ਸੋਚੇਗੀ । ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣ ਦੇ ਰਜੀਆ ਕੀਤੇ ਤੇਰੀ ਬਦਨਾਮੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਇੰਨੇ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਨੀਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਏ ਅਤੇ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ ਸਿਰੇ ਦੀ ਰੰਨ ਕੰਮ ਕਰ ਕਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਡੰਗਰਾਂ ਅਤੇ ਘਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਨਿਬੇੜ ਕੇ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਵਿਹਲੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਅਜੇ ਘਰੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ । ਰਜੀਆ ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਦੁੱਖ ਦਸਣਾ ਚਾਉਂਦੀ ਏ ਪਰ ਝਿਜਕ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ਫੇਰ ਰਜੀਆ ਗੱਲ ਸੁਰੂ ਕਰਦੀ ਏ
ਰਜੀਆ - ਖਾਲਾ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ
ਫਾਤਿਮਾ - ਹਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਪੁੱਤਰ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੋਲ ਰਜੀਆ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਕਿ ਹੋਇਆ
ਰਜੀਆ - ਕੁਝ ਨਹੀਂ । ਉਹ ਤਾਂ ਮੈ ਪੁੱਛਦੀ ਸੀ। ਕਿ ਤੂੰ ਏਨਾ ਖੁਸ ਕਿਵੇ ਰਹਿ ਲੈਨੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲਦੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸਵਾਲ ਏ ਪੁੱਤ। ਅਸੀ ਗਰੀਬ ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਤੰਗੀਆਂ ਦੇ ਮੇਰੇ ਕਦੇ ਖੁਸ ਰਹਿਣੇ ਆ।
ਰਜੀਆ - ਨਹੀਂ ਖਾਲਾ,ਇਕੱਲਾ ਪੈਸਾ ਵੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਦੇ ਸਕਦਾ। ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੇ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੋਲ ਰਜੀਆ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ ਪੁਰਾਣੀ ਖਿਡਾਰਨ ਸੀ। ਉਹ ਰਜੀਆ ਦੀਆ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝ ਤਾਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਡਰਦੀ ਕੁਝ ਬੋਲਦੀ ਨਹੀਂ
ਫਾਤਿਮਾ - ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਪੈਸਾ ਹੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਬੰਦਾ ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ । ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ ਲੋਕ ਹੱਥ ਦਿੰਦੇ ਨੇ । ਤੇ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਲੋਕ ਬੋਲੋਂਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਰਜੀਆ - ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਵੀ ਠੀਕ ਏ। ਖਾਲਾ। ਪਰ ਕੁਝ ਖੁਸੀਆ ਪੈਸਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ । ਬੰਦਾ ਸਿਰਫ ਪੈਸੇ ਪਿੱਛੇ ਅੰਨਾ ਹੋ । ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਭੁੱਲਾ ਬੈਠਦਾ ਹੈ।
ਫਾਤਿਮਾ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆ ਗੱਲਾ ਸਮਝ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ।ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕੀ ਏਡੀ ਗਾਡਰ ਵਰਗੀ ਰੰਨ ਇਹੋ ਜਹੀਆਂ ਗੱਲਾ ਕਿਉ ਕਰ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ।ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਲੰਨ ਦੀ ਭੁੱਖ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ।
ਫਾਤਿਮਾ ਡਰਦੀ ਡਰਦੀ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ ਮੇਰੀ ਏਨੀ ਔਕਾਤ ਤਾਂ ਨਈ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਮੈ ਤੈਨੂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਮੰਨਦੀ ਆ। ਤੂੰ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਨੂੰਹ ਜਰੂਰ ਏ ਪਰ ਇਕ ਔਰਤ ਵੀ ਏ। ਛੋਟਾ ਮੂੰਹ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਪੁੱਤ, ਪਰ ਮੈ ਤੇਰੀਆ ਸਾਰਿਆ ਗੱਲਾ ਸਮਝ ਰਹੀ ਆ।
ਰਜੀਆ - ਬਸ ਖਾਲਾ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਦਸਾਂ।
ਇੰਨੇ ਹੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਘਰੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰ ਖਤਮ ਕਰ ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਦੁੱਧ ਦਾ ਡੋਲੂ ਚਕ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪੈਂਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਰਜੀਆ ਨਾਲ ਹੋਈ ਗੱਲ ਬਾਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਸੋਚਦੀ ਏ। ਕਿ ਦੇਖ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰੰਗ , ਇਕ ਮੈ ਗਰੀਬੜੀ 50 ਸਾਲ ਦੀ ਜੋਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਲੈਂਦੀ ਆ। ਅਤੇ ਇਕ ਪੈਸੇ ਅਮੀਰ ਅੰਤ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜਨਾਨੀ ਲੰਨ ਨੂੰ ਤਰਸੀ ਪਾਈ ਏ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੋਚਦੀ ਨੂੰ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਅੱਗ ਸੁਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਏ ਅਤੇ ਘਰੇ ਜਾਣ ਦੀ ਥਾਂ। ਉਹ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪੈਂਦੀ ਏ। ਆਸਾ ਪਾਸਾ ਦੇਖ ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਬਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਅੱਗੇ ਸਲੀਮ ਆਪਣੇ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ।
ਸਲੀਮ -- ਤੂੰ ਏਥੇ
ਫਾਤਿਮਾ - ਹਾਂ। ਮੈ ਸੋਚਿਆ ਤੈਨੂੰ ਸਬਜੀ ਦੇ ਜਾਵਾਂ।
ਇੰਨੇ ਹੀ ਫਾਤਿਮਾ ਸਲੀਮ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਾਏ ਬਾਣ ਦੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਗੱਲਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਏ।
ਸਲੀਮ ਬੜੇ ਸੰਗਾਊ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਸੀ । ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਪਹਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਰਦਾ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਫ਼ਾਤਿਮਾ ਦੀ ਫੁਦੀ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਤਾਂ ਤਸੱਲੀ ਕਰਾ ਦਿੰਦਾ
ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸੋਚ ਦਾ ਬੀਜ ਬੀਜਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੜਪ, ਜੋ ਉਹ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਛੁਪਾਉਂਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਦੀ ਸੀ, ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਮਨੋਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਤੇ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਅਤੇ ਚੌਧਰੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਾਖ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਸਵੇਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ। ਸੁਲਤਾਨਾ, ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ, ਕੁਝ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਬਾਜ਼ਾਰ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਮਨ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸ ਰਾਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤੜਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਚੁੱਪ ਨੂੰ ਭੰਜਦਿਆਂ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ, ਮੈਂ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਦੀ ਆਂ। ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਕੋਈ ਛੋਟੀ-ਮੋਟੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਤੂੰ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਨੂੰਹ ਏਂ, ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਏ।"
ਰਜੀਆ (ਥੋੜਾ ਝਿਜਕਦੀ ਹੋਈ): "ਖਾਲਾ, ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਮਨ ਤਾਂ ਮਨ ਏ, ਇਹ ਕਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁਣਦਾ ਏ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆਂ, ਪਰ ਉਹ ਤਿੰਨ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਵੀ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਆਂ।"
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਇਸ ਤੜਪ ਦਾ ਹੱਲ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਕਦਮ ਬਹੁਤ ਸੋਚ-ਸਮਝ ਕੇ ਚੁੱਕਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦੀ ਗੱਲ ਸੋਚੀ। ਸਲੀਮ, ਜੋ ਭੋਲਾ ਅਤੇ ਸਾਦਾ ਜਿਹਾ ਇਨਸਾਨ ਸੀ, ਪਰ ਜਿਸ ਦੀ ਫਾਤਿਮਾ ਨਾਲ ਗੁਪਤ ਯਾਰੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਸਮਰੱਥਾ ਰਜੀਆ ਦੀ ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਰਜੀਆ ਦੀ ਪੂਰੀ ਸਹਿਮਤੀ ਅਤੇ ਭਰੋਸਾ ਜਿੱਤਣਾ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਰਜੀਆ ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਧੀ ਵਰਗੀ ਆਂ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਾਂ, ਪਰ ਤੂੰ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਰਹੇਗੀ।"
ਰਜੀਆ (ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ): "ਹਾਂ ਖਾਲਾ, ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਾਂਗੀ। ਤੂੰ ਬੋਲ।"
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਮੈਂ ਵੀ ਇੱਕ ਔਰਤ ਆਂ, ਮੇਰੇ ਵੀ ਮਨ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੇ। ਮੇਰਾ ਸਦੀਕੀ ਨਸ਼ੇੜੀ ਏ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦਾ। ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਏ, ਜੋ ਭੋਲਾ ਏ, ਸਾਦਾ ਏ, ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ, ਉਸ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਤਾਲਾ ਏ।"
ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਆਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਫਾਤਿਮਾ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਤਸੁਕਤਾ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਗ ਪਈ।
ਰਜੀਆ: "ਖਾਲਾ, ਤੂੰ ਕਿਸ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਏਂ?"
ਫਾਤਿਮਾ: "ਸਲੀਮ ਦੀ। ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਏ। ਬੜਾ ਸਾਦਾ ਇਨਸਾਨ ਏ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ। ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦੀ ਆਂ, ਪਰ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੀ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ।"
ਰਜੀਆ ਦਾ ਦਿਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਸੀ—ਇੱਕ ਸਾਦਾ, ਪਤਲਾ ਜਿਹਾ ਆਦਮੀ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨੀਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਇਸ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ, ਪਰ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਹਿਲਜੁਲ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਰਜੀਆ: "ਖਾਲਾ, ਮੈਂ... ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ? ਮੇਰੀ ਇੱਜ਼ਤ, ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਾਖ... ਸਭ ਕੁਝ ਤਬਾਹ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।"
ਫਾਤਿਮਾ: "ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਸਾਖ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਾਂਗੀ। ਸਲੀਮ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਮੋਹਰ ਏ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਣ ਵਾਲੀ। ਪਰ ਸੋਚ, ਤੇਰੀ ਜਵਾਨੀ ਵੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਏ।"
ਰਜੀਆ ਨੇ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜੰਗ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ—ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਾਖ ਸੀ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ, ਜੋ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਹੁਣ ਥੋੜੀ ਹੋਰ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਜਦੋਂ ਸੁਲਤਾਨਾ ਅਤੇ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤ, ਜੇ ਤੂੰ ਚਾਹੇਂ, ਮੈਂ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਦਾ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰ ਸਕਦੀ ਆਂ। ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇਗਾ।"
ਰਜੀਆ ਦਾ ਮਨ ਅਜੇ ਵੀ ਝਿਜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੜਪ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਪਰ ਕੋਈ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।"
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖ।"
ਅਗਲਾ ਮੋੜ
ਅਗਲੀ ਸ਼ਾਮ, ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਇਆ। ਰਜੀਆ, ਇੱਕ ਸਾਦੀ ਜਿਹੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨ ਕੇ, ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਈ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਭੱਠੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੀ, ਸਲੀਮ ਉੱਥੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲਿਆ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਸਲੀਮ, ਰਜੀਆ ਮੇਰੀ ਧੀ ਵਰਗੀ ਏ। ਤੂੰ ਜਾਣਦੈਂ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੀ ਆਂ।"
ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਸਕੂਨ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੁਸਕਾਨ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੌਲੀ ਜਿਹਾ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਹੋਈ।
ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਅਕੇਲੇ ਰਹਿ ਗਏ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚੁੱਪ ਸੀ, ਸਿਰਫ਼ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹਵਾ ਦੀ ਸਰਸਰਾਹਟ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਸਲੀਮ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਦਗੀ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਵੀ ਸੀ।
ਰਜੀਆ (ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ): "ਸਲੀਮ, ਮੈਂ... ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਕੀ ਕਹਿਣਾ। ਪਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੀ ਆਂ।"
ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਝਿਜਕ ਨੂੰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ, ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸਿਹਰਨ ਦੌੜ ਗਈ। ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਤੜਪ, ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਅੰਦਰ ਸਮੋਈ ਸੀ, ਹੁਣ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਬੇਕਰਾਰ ਸੀ।
ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਉਮਰ 65 ਸਾਲ
ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਸੁਲਤਾਨਾ 62 ਸਾਲ
ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਲਾਲਾ 35 ਸਾਲ
ਅਤੇ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਦੀ ਪਤਨੀ ਰਜੀਆ 32 ਸਾਲ
ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਪਿਛਲੇ 6 ਸਾਲ ਤੋ ਦੁਬਈ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਜਿੱਥੇ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਬਿਜ਼ਨਸ ਸੀ । ਅਤੇ ਕਦੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਰਜੀਆ ਅੱਤ ਦੀ ਰੰਨ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੀ ਉੱਮਰ 32 ਸਾਲ ਲੰਬਾ। ਕੱਦ ਕਾਠ ਅਤੇ ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ ਰੰਨ । ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਨਿਕਲੀ ਬੁੰਡ ਅਤੇ ਮੂਮੇ ਕਹਿਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਹੀ ਰੰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਦੇਖ ਸੇਸਕੀਆ ਭਰਦਾ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਵੀ ਰਜੀਆ ਤੁਰਦੀ ਤੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਹਿਲਦੇ ਕਹਿਰ ਕਰਦੇ । ਏਨੀ ਸੋਹਣੀ ਰੰਨ ਤੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਅੱਖ ਸੀ । ਪਰ ਰਜੀਆ ਏਕ ਨੰਬਰ ਦੀ ਇਜ਼ਤਦਾਰ ਜਨਾਨੀ ਸੀ । ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਦੇ ਕੋਈ ਉਲਾਂਬਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸਦਾ ਪਿੰਡ ਵਿਚ । ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਵੀ ਰਜੀਆ ਤੇ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਰਜੀਆ ਸੀ ਤਾਂ ਇਕ ਜਨਾਨੀ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਰਜੀਆ ਤੇ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਬਹੁਤ ਸੈਕਸ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰਾ ਸੰਤੁਸਟ ਕਰਦਾ। ਰਜੀਆ ਵੀ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਪਿਛਲੇ 3 ਸਾਲ ਤੂੰ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਪਿੰਡ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕਾਮ ਚੜ੍ਹਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਦੀ। ਏਵੇਂ ਹੀ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਗਏ । ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਦੀ ਸਿਹਤ ਥੋੜੀ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ। ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਭਣ ਦਾ ਔਖਾ ਹੀ ਗਿਆ । ਕਿਉਂਕਿ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਖੇਤਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਹੀ ਦੇਖਦਾ ਸੀ । ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਜਿਆਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਵੀ ਖੇਤਾਂ ਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਘਰ ਅਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਸੰਭਾਲ ਦੀਆ ਸਨ। ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਟਾਈਮ ਸੀ ਰਜੀਆ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਤਾਂ ਉਹ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਅਵਾਜ ਮਾਰਦੀ ਏ।
ਸੱਸ-ਰਜੀਆ,ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ
ਰਜੀਆ,ਹਾਂਜੀ ਅਮੀ ਜੀ
ਸੱਸ, ਉਰੇ ਆ ਪੁੱਤ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ
ਰਜੀਆ, ਹਾਂਜੀ ਅਮੀ ਜੀ ,ਬੋਲੋ
ਸੱਸ- ਮੈ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਮੈ ਠੀਕ ਨੀ ਹੁੰਦੀ । ਆਪਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਰੱਖ ਲਾਈਆ ਤੂੰ ਇਕੱਲੀ ਔਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਵਗੀ ਪੁੱਤ
ਰਜੀਆ - ਨਹੀਂ ਅੰਮੀ ਏਦਾਂ ਦੀ ਗੱਲ । ਫੇਰ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਠੀਕ ਲੱਗੇ
ਸੱਸ - ਠੀਕ ਆ ਮੈ ਕੱਲ ਨੂੰ ਮੈ ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦੀ ਆ
ਫਾਤਿਮਾ ਏਕ ਗਰੀਬ ਘਰ ਦੀ ਔਰਤ ਸੀ। ਉਮਰ 50 ਕੁ ਸਾਲ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਜਿੰਨੇ ਚੌਧਰੀ ਸੀ ਸਾਰਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਵਧੀਆ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਸੀ । ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਿੰਡ ਦਾ ਚੌਧਰੀ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਦਿੰਦਾ। ਸਾਰਿਆ ਅਮੀਰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਪੂਰੇ ਵਧੀਆ ਸੰਬੰਧ ਸੀ ।
ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਘਰਵਾਲਾ ਸਦੀਕੀ ਸਿਰੇ ਦਾ ਨਿਕੰਮਾ ਅਤੇ ਨਸ਼ੇੜੀ ਸੀ
ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਕੋਈ ਉਲਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ 50 ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਣ ਦੇ ਵਾਬਜੂਦ ਉਸਨੂੰ ਚਦਾਉਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਚਸ ਸੀ । ਪਰ ਸਰੇਆਮ ਨਹੀਂ ਬਿਲਕੁਲ ਪਰਦੇ ਨਾਲ । ਬਸ ਜਦੋਂ ਵੀ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਅੱਗ ਮੱਚਦੀ ਤਾਂ। ਬਿਲਕੁਲ ਚੁੱਪਚਾਪ ਪਿੰਡ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਓਹਲੇ ਸਲੀਮ ਕੋਲ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ । ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਉਸਦੀ ਫੁਦੀ ਅਤੇ ਬੁੰਡ ਦੀ ਚੰਗੀ ਤਰਾ ਤਸੱਲੀ ਕਰਾ ਦਿੰਦਾ । ਸਲੀਮ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ।
ਸਲੀਮ ਇਕ 40 ਕ ਸਾਲ ਦਾ ਗਰੀਬੜਾ ਜਿਹਾ ਆਦਮੀ ਸੀ । ਜੋਂ ਕਿ ਪਿੰਡ ਤੂੰ ਬਾਹਰ ਬਣੇ ਬੰਦ ਪਏ ਭੱਠੇ ਉਪਰ ਬਣੇ ਛੋਟੇ ਜਹੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਦੇ ਕੋਈ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਿਲਕੁਲ ਇਕੱਲਾ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਘਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇਸ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤਰਸ ਖਾ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੰਦ ਪਏ ਭੱਠੇ ਉਪਰ ਉਸਨੂ ਏਕ ਕਮਰਾ ਪਾਂ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਸਲੀਮ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦਿਹਾੜੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਬੜਾ ਹੀ ਭੋਲਾ ਇਨਸਾਨ ਜੋਂ ਕਿ ਹਰ ਸਮੇਂ ਨੀਵੀਂ ਪਾਂ ਕੇ ਰੱਖਦਾ । ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਵੀ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਵਾਦ ਲਈ ਫਸਾਇਆ ਸੀ । ਸਲੀਮ ਦਾ ਸਰੀਰ ਬਿਲਕੁਲ ਪਤਲਾ ਸੀ ਪਰ ਲੰਨ 8 ਇੰਚ ਲੰਬਾ ਅਤੇ ਮੋਟਾ ਸੀ । ਸਲੀਮ ਨੇ ਵੀ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਹੀ ਫੁਦੀ ਲਈ ਸੀ। ਸਲੀਮ ਦੇ ਲੰਨ ਦੀ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀਵਾਨੀ ਸੀ । ਪਰ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਪੂਰੀ ਇੱਜਤ ਸੀ।
ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਦੇ ਸੁਨੇਹੇ ਉਪਰ ਫਾਤਿਮਾ ਉਨਾ ਦੇ ਘਰ ਦੌੜੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਸੁਲਤਾਨਾ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕੰਮ ਸਮਝਾ ਦਿੰਦੀ ਏ ਰਜੀਆ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਬਹੁਤ ਇੱਜਤ ਕਰਦੀ ਹੈ । ਏਵੇਂ ਹੀ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੋਨੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ। ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਬੜੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦੀ । ਅਤੇ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਕਿਆ ਬਾਕਮਾਲ ਰੰਨ ਏ। ਨਾ ਕੋਈ ਹੁਸਨ ਦੀ ਤੋੜ ਨਾ ਹੀ ਪੈਸੇ ਦੀ । ਪਰ ਵਿਚਾਰੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਬੇਕਾਰ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਏਂ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਏਡੀ ਸੋਹਣੀ ਰੰਨ ਛੱਡ ਕੇ ਪੈਸੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿਆ ਫਿਰਦਾ।
ਫਾਤਿਮਾ ਮਣ ਵਿਚ ਕਈ ਵਾਰੀ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਉਸ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ ਪਰ ਡਰਦੀ ਸੀ । ਕੀ ਛੋਟਾ ਮਹੂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਤੋਂ।
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਗਏ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੋਨੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਖੁਲਦੀਆ ਗਈਆ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਫਾਤਿਮਾ ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਲਏ ਕੇ ਮਜਾਕ ਕਰਦੀ । ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਉਸਦੇ ਮਜਾਕ ਨੂੰ ਹੱਸ ਕੇ ਟਾਲ ਦਿੰਦੀ। ਏਵੇਂ ਹੀ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ
ਇਕ ਦਿਨ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਹਲੀਆਂ ਬੈਠਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਰਜੀਆ ਪੁੱਤ ਹੋਰ ਦੱਸ ਕਿਵੇ ਚਲਦਾ ਸਭ
ਰਜੀਆ - ਖਾਲਾ ਵਧੀਆ ਬਸ ਟਾਈਮ ਨੰਗੀ ਜਾਂਦਾ
ਫਾਤਿਮਾ - ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਟਾਈਮ ਲਘਾਉਂਣ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਹਜੇ
ਰਜੀਆ - ਹੋਰ ਕੀਤਾ ਵੀ ਕਿ ਜਾਵੇ। ਖਾਲਾ ਪੁੱਤ ਤੇਰਾ ਬਾਹਰ ਏ ਬਸ ਹੁਣ ਤਾਂ ਟਾਈਮ ਲੰਘਾਉਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਮੈ ਇੱਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ ਗੁੱਸਾ ਤਾਂ ਨੀ ਕਰਦੀ ਪੁੱਤ।
ਰਜੀਆ - ਨਹੀਂ ਖਾਲਾ ਗੁੱਸਾ ਕਿਉ ਕਰਨਾ ਪੁੱਛ ਕਿ ਗੱਲ ਏ
ਫਾਤਿਮਾ - ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਦਸ ਵੀ ਪੁੱਤ ਤੁਸੀ ਔਲਾਦ ਕਿਉ ਨੀ ਲਈ ਹਜੇ ਤਕ ਤੇਰੇ ਨਿਕਾਹ ਨੂੰ ਵੀ ਸਤ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ।
ਰਜੀਆ - ਬੜੀ ਕੋਸਿਸ ਕੀਤੀ ਏ ਵੈਦ ਹਕੀਮ ਕੋਈ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਅਸੀ । ਪਰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਟੈਸਟ ਸਹੀ ਆਏ ਨੇ ਪਰ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਦਾ ਟੈਸਟ ਸਹੀ ਨੀ ਆਉਂਦਾ ਬੜੀ ਦਵਾਈ ਖਾਦੀ ਏ। ਪਰ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨੀ ਪਿਆ । ਫੇਰ ਅਸੀ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਮਰਜੀ ਜਾਣ ਸਭ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
(ਫਾਤਿਮਾ ਡਰਦੀ ਡਰਦੀ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੀ ਏਂ)
ਫਾਤਿਮਾ - ਫੇਰ ਤੇਰਾ (ਇਨਾ ਬੋਲ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਏ)
ਰਜੀਆ - ਬੋਲ ਖਾਲਾ ਜੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋ ਕਾਫੀ ਛੋਟੀ ਏ। ਪੁੱਛਣਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ।
ਪਰ ਇਕ ਔਰਤ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾ ਤੇ । ਮੈ ਇਹ ਗੱਲ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਦੀ ਆਂ। ਕੀ ਇਕ ਨੌਜਵਾਨ ਔਰਤ ਕਿਵੇ ਅਪਣਾ ਟਾਈਮ ਟਪਾ ਰਹੀ ਹੋਣੀਂ।(ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਫਾਤਿਮਾ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ)
ਰਜੀਆ - ਬਸ ਖਾਲਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਜਾਣਦਾ
ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਬੋਲ ਮਾਰ ਲੈਂਦੀ ਆ । ਅਤੇ ਦੋਨੋਂ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਕੰਮ ਕਰ ਨਿਪਟਾ ਕੇ ਰਜੀਆ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ । ਕਾਲਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾਂ ਅਤੇ ਲਾਲ ਕਮੀਜ ਪਾਂ ਕੇ । ਬੰਬ ਰੰਨ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਅਤੇ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਹਾਫ਼ਿਜ ਬੋਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸੌਣ ਦੇ ਲਈ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗ ਉਸ ਉਪਰ ਸਵਾਰ ਹੋਣ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨਾਲ ਲੰਗਿਆ ਸਮਾ ਯਾਦ ਆਉਣ ਲਗਦਾ। ਅਤੇ ਇਕ ਇਕ ਕਰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਕਮਰੇ ਦੀ ਬਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਚੰਦ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਰੌਸ਼ਨੀ, ਜਦੋਂ ਰਜੀਆ ਦੇ ਨੰਗੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਤਾਂ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਪਰੀ ਅੰਬਰਾ ਤੋ ਨੀਚੇ ਆ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਨੰਗਾ ਸਰੀਰ ਦੇਖ ਮੁਰਦੇ ਦਾ ਵੀ ਲੱਨ ਖੜਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਦੁੱਧ ਵਰਗੀ ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ ਫੁਦੀ ਅਤੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਕਾਲੇ ਵਾਲ । ਰਜੀਆ ਦੇ ਗੋਰੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ ਨੰਗੇ ਵੱਡੇ ਚਿਤੜ
ਕਹਿਰ ਢਾਹ ਰਹੇ ਸੀ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ
ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗੇ ਵਿਚ ਰਜੀਆ ਜਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰਜੀਆ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੀ ਦੁੱਧ ਵਰਗੀ ਫੁਦੀ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਓਹ ਕਾਮ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਮੱਚਦੀ ਫੁਦੀ ਰਗੜਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਜੀਆ ਮਦਮਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। 10 ਮਿੰਟ ਏਵੇਂ ਹੀ ਚਲਦਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਨੂੰ ਰਜੀਆ ਦੀ ਫੁਦੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਅੱਗੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਸਭ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨਿਢਾਲ ਹੀ । ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੇ ਨੰਗੀ ਹੀ ਪਾਈ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਰਜੀਆ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨਾਲ ਗੱਲਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਖ਼ਿਆਲ ਆਉਂਦਾ । ਕਿ ਫਾਇਦਾ ਇਸ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਤੇ ਇਸ ਜ਼ਾਇਦਾਦ ਦਾ । ਜੇ ਅਵੇ ਹੀ ਤੜਫਣਾ ਤੇਰੇ ਨਾਲੋ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਫਾਤਿਮਾ ਜੋਂ ਹਰ ਵਾਲੇ ਖੁਸ ਰਹਿੰਦੀ ਏ। ਕਿਉ ਨਾ ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਅਪਣਾ ਦੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕਰਾ।ਪਰ ਫੇਰ ਸੋਚਦੀ ਏ। ਕਿ ਫਾਤਿਮਾ ਕਿ ਸੋਚੇਗੀ । ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣ ਦੇ ਰਜੀਆ ਕੀਤੇ ਤੇਰੀ ਬਦਨਾਮੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਇੰਨੇ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਨੀਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਏ ਅਤੇ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ ਸਿਰੇ ਦੀ ਰੰਨ ਕੰਮ ਕਰ ਕਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਡੰਗਰਾਂ ਅਤੇ ਘਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਨਿਬੇੜ ਕੇ ਫਾਤਿਮਾ ਅਤੇ ਰਜੀਆ ਵਿਹਲੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਅਜੇ ਘਰੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ । ਰਜੀਆ ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਦੁੱਖ ਦਸਣਾ ਚਾਉਂਦੀ ਏ ਪਰ ਝਿਜਕ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ਫੇਰ ਰਜੀਆ ਗੱਲ ਸੁਰੂ ਕਰਦੀ ਏ
ਰਜੀਆ - ਖਾਲਾ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ
ਫਾਤਿਮਾ - ਹਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਪੁੱਤਰ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੋਲ ਰਜੀਆ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਕਿ ਹੋਇਆ
ਰਜੀਆ - ਕੁਝ ਨਹੀਂ । ਉਹ ਤਾਂ ਮੈ ਪੁੱਛਦੀ ਸੀ। ਕਿ ਤੂੰ ਏਨਾ ਖੁਸ ਕਿਵੇ ਰਹਿ ਲੈਨੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲਦੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸਵਾਲ ਏ ਪੁੱਤ। ਅਸੀ ਗਰੀਬ ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਤੰਗੀਆਂ ਦੇ ਮੇਰੇ ਕਦੇ ਖੁਸ ਰਹਿਣੇ ਆ।
ਰਜੀਆ - ਨਹੀਂ ਖਾਲਾ,ਇਕੱਲਾ ਪੈਸਾ ਵੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਦੇ ਸਕਦਾ। ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੇ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੋਲ ਰਜੀਆ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ ਪੁਰਾਣੀ ਖਿਡਾਰਨ ਸੀ। ਉਹ ਰਜੀਆ ਦੀਆ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝ ਤਾਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਡਰਦੀ ਕੁਝ ਬੋਲਦੀ ਨਹੀਂ
ਫਾਤਿਮਾ - ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਪੈਸਾ ਹੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਬੰਦਾ ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ । ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ ਲੋਕ ਹੱਥ ਦਿੰਦੇ ਨੇ । ਤੇ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਲੋਕ ਬੋਲੋਂਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਰਜੀਆ - ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਵੀ ਠੀਕ ਏ। ਖਾਲਾ। ਪਰ ਕੁਝ ਖੁਸੀਆ ਪੈਸਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ । ਬੰਦਾ ਸਿਰਫ ਪੈਸੇ ਪਿੱਛੇ ਅੰਨਾ ਹੋ । ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਭੁੱਲਾ ਬੈਠਦਾ ਹੈ।
ਫਾਤਿਮਾ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆ ਗੱਲਾ ਸਮਝ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ।ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕੀ ਏਡੀ ਗਾਡਰ ਵਰਗੀ ਰੰਨ ਇਹੋ ਜਹੀਆਂ ਗੱਲਾ ਕਿਉ ਕਰ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ।ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਲੰਨ ਦੀ ਭੁੱਖ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ।
ਫਾਤਿਮਾ ਡਰਦੀ ਡਰਦੀ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੀ ਏ।
ਫਾਤਿਮਾ - ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ ਮੇਰੀ ਏਨੀ ਔਕਾਤ ਤਾਂ ਨਈ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਮੈ ਤੈਨੂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਮੰਨਦੀ ਆ। ਤੂੰ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਨੂੰਹ ਜਰੂਰ ਏ ਪਰ ਇਕ ਔਰਤ ਵੀ ਏ। ਛੋਟਾ ਮੂੰਹ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਪੁੱਤ, ਪਰ ਮੈ ਤੇਰੀਆ ਸਾਰਿਆ ਗੱਲਾ ਸਮਝ ਰਹੀ ਆ।
ਰਜੀਆ - ਬਸ ਖਾਲਾ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਦਸਾਂ।
ਇੰਨੇ ਹੀ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ ਘਰੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰ ਖਤਮ ਕਰ ਫਾਤਿਮਾ ਵੀ ਦੁੱਧ ਦਾ ਡੋਲੂ ਚਕ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪੈਂਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਰਜੀਆ ਨਾਲ ਹੋਈ ਗੱਲ ਬਾਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਸੋਚਦੀ ਏ। ਕਿ ਦੇਖ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਰੰਗ , ਇਕ ਮੈ ਗਰੀਬੜੀ 50 ਸਾਲ ਦੀ ਜੋਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਲੈਂਦੀ ਆ। ਅਤੇ ਇਕ ਪੈਸੇ ਅਮੀਰ ਅੰਤ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜਨਾਨੀ ਲੰਨ ਨੂੰ ਤਰਸੀ ਪਾਈ ਏ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੋਚਦੀ ਨੂੰ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਅੱਗ ਸੁਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਏ ਅਤੇ ਘਰੇ ਜਾਣ ਦੀ ਥਾਂ। ਉਹ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪੈਂਦੀ ਏ। ਆਸਾ ਪਾਸਾ ਦੇਖ ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਬਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਅੱਗੇ ਸਲੀਮ ਆਪਣੇ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ।
ਸਲੀਮ -- ਤੂੰ ਏਥੇ
ਫਾਤਿਮਾ - ਹਾਂ। ਮੈ ਸੋਚਿਆ ਤੈਨੂੰ ਸਬਜੀ ਦੇ ਜਾਵਾਂ।
ਇੰਨੇ ਹੀ ਫਾਤਿਮਾ ਸਲੀਮ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਾਏ ਬਾਣ ਦੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਨਾਲ ਗੱਲਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਏ।
ਸਲੀਮ ਬੜੇ ਸੰਗਾਊ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਸੀ । ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਪਹਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਰਦਾ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਫ਼ਾਤਿਮਾ ਦੀ ਫੁਦੀ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਤਾਂ ਤਸੱਲੀ ਕਰਾ ਦਿੰਦਾ
ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸੋਚ ਦਾ ਬੀਜ ਬੀਜਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੜਪ, ਜੋ ਉਹ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਛੁਪਾਉਂਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ, ਜੋ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਦੀ ਸੀ, ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਮਨੋਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਤੇ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਅਤੇ ਚੌਧਰੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਾਖ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਸਵੇਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ। ਸੁਲਤਾਨਾ, ਰਜੀਆ ਦੀ ਸੱਸ, ਕੁਝ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਬਾਜ਼ਾਰ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਦਾ ਮਨ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸ ਰਾਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤੜਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਚੁੱਪ ਨੂੰ ਭੰਜਦਿਆਂ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਪੁੱਤ ਰਜੀਆ, ਮੈਂ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਦੀ ਆਂ। ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਕੋਈ ਛੋਟੀ-ਮੋਟੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਤੂੰ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਨੂੰਹ ਏਂ, ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਏ।"
ਰਜੀਆ (ਥੋੜਾ ਝਿਜਕਦੀ ਹੋਈ): "ਖਾਲਾ, ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਮਨ ਤਾਂ ਮਨ ਏ, ਇਹ ਕਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁਣਦਾ ਏ। ਫ਼ਾਰੁਖ਼ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆਂ, ਪਰ ਉਹ ਤਿੰਨ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਵੀ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਆਂ।"
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਜੀਆ ਦੀ ਇਸ ਤੜਪ ਦਾ ਹੱਲ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਕਦਮ ਬਹੁਤ ਸੋਚ-ਸਮਝ ਕੇ ਚੁੱਕਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸਲੀਮ ਦੀ ਗੱਲ ਸੋਚੀ। ਸਲੀਮ, ਜੋ ਭੋਲਾ ਅਤੇ ਸਾਦਾ ਜਿਹਾ ਇਨਸਾਨ ਸੀ, ਪਰ ਜਿਸ ਦੀ ਫਾਤਿਮਾ ਨਾਲ ਗੁਪਤ ਯਾਰੀ ਸੀ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸਲੀਮ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਸਮਰੱਥਾ ਰਜੀਆ ਦੀ ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਰਜੀਆ ਦੀ ਪੂਰੀ ਸਹਿਮਤੀ ਅਤੇ ਭਰੋਸਾ ਜਿੱਤਣਾ ਸੀ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਰਜੀਆ ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਧੀ ਵਰਗੀ ਆਂ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਾਂ, ਪਰ ਤੂੰ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਰਹੇਗੀ।"
ਰਜੀਆ (ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ): "ਹਾਂ ਖਾਲਾ, ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਾਂਗੀ। ਤੂੰ ਬੋਲ।"
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਮੈਂ ਵੀ ਇੱਕ ਔਰਤ ਆਂ, ਮੇਰੇ ਵੀ ਮਨ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੇ। ਮੇਰਾ ਸਦੀਕੀ ਨਸ਼ੇੜੀ ਏ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦਾ। ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਏ, ਜੋ ਭੋਲਾ ਏ, ਸਾਦਾ ਏ, ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ, ਉਸ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਤਾਲਾ ਏ।"
ਰਜੀਆ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਆਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਫਾਤਿਮਾ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਤਸੁਕਤਾ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਗ ਪਈ।
ਰਜੀਆ: "ਖਾਲਾ, ਤੂੰ ਕਿਸ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਏਂ?"
ਫਾਤਿਮਾ: "ਸਲੀਮ ਦੀ। ਉਹ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਏ। ਬੜਾ ਸਾਦਾ ਇਨਸਾਨ ਏ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ। ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦੀ ਆਂ, ਪਰ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੀ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ।"
ਰਜੀਆ ਦਾ ਦਿਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਸੀ—ਇੱਕ ਸਾਦਾ, ਪਤਲਾ ਜਿਹਾ ਆਦਮੀ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨੀਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਇਸ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ, ਪਰ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਹਿਲਜੁਲ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਰਜੀਆ: "ਖਾਲਾ, ਮੈਂ... ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ? ਮੇਰੀ ਇੱਜ਼ਤ, ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਾਖ... ਸਭ ਕੁਝ ਤਬਾਹ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।"
ਫਾਤਿਮਾ: "ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਸਾਖ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਾਂਗੀ। ਸਲੀਮ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਮੋਹਰ ਏ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਣ ਵਾਲੀ। ਪਰ ਸੋਚ, ਤੇਰੀ ਜਵਾਨੀ ਵੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਏ।"
ਰਜੀਆ ਨੇ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜੰਗ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ—ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਾਖ ਸੀ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੱਗ, ਜੋ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ। ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਫਾਤਿਮਾ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਹੁਣ ਥੋੜੀ ਹੋਰ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਜਦੋਂ ਸੁਲਤਾਨਾ ਅਤੇ ਚੌਧਰੀ ਲਾਲਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤ, ਜੇ ਤੂੰ ਚਾਹੇਂ, ਮੈਂ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਦਾ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰ ਸਕਦੀ ਆਂ। ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇਗਾ।"
ਰਜੀਆ ਦਾ ਮਨ ਅਜੇ ਵੀ ਝਿਜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੜਪ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਖਾਲਾ, ਪਰ ਕੋਈ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।"
ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖ।"
ਅਗਲਾ ਮੋੜ
ਅਗਲੀ ਸ਼ਾਮ, ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਇਆ। ਰਜੀਆ, ਇੱਕ ਸਾਦੀ ਜਿਹੀ ਸਲਵਾਰ-ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨ ਕੇ, ਫਾਤਿਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਭੱਠੇ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਈ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਭੱਠੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੀ, ਸਲੀਮ ਉੱਥੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲਿਆ।
ਫਾਤਿਮਾ: "ਸਲੀਮ, ਰਜੀਆ ਮੇਰੀ ਧੀ ਵਰਗੀ ਏ। ਤੂੰ ਜਾਣਦੈਂ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੀ ਆਂ।"
ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਸਕੂਨ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ। ਫਾਤਿਮਾ ਨੇ ਰਜੀਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੁਸਕਾਨ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੌਲੀ ਜਿਹਾ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਹੋਈ।
ਰਜੀਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਅਕੇਲੇ ਰਹਿ ਗਏ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚੁੱਪ ਸੀ, ਸਿਰਫ਼ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹਵਾ ਦੀ ਸਰਸਰਾਹਟ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਜੀਆ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਲੀਮ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਸਲੀਮ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਦਗੀ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਵੀ ਸੀ।
ਰਜੀਆ (ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ): "ਸਲੀਮ, ਮੈਂ... ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਕੀ ਕਹਿਣਾ। ਪਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੀ ਆਂ।"
ਸਲੀਮ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦੀ ਝਿਜਕ ਨੂੰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸਲੀਮ ਨੇ ਰਜੀਆ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ, ਰਜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸਿਹਰਨ ਦੌੜ ਗਈ। ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਤੜਪ, ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਅੰਦਰ ਸਮੋਈ ਸੀ, ਹੁਣ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਬੇਕਰਾਰ ਸੀ।
