ਅਪਡੇਟ 20
ਰਮਨ ਉੱਠਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੂਪੇ ਦੀ ਲਾਈਟ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਕੋਲ ਲੇਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਤਾਂ ਸੁਣੋ ਮੰਮੀ। ਮੈਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੋ, ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਵਿੱਚ ਜੋ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਬੁਰਾ ਨਾ ਮੰਨਿਓ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਰਮਨ, ਮੈਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਤਾਂ ਕੌੜੀ ਸੱਚਾਈ ਸੁਣੋ। ਤੁਹਾਡੀ ਬੁੰਡ ਬਹੁਤ ਘੈਂਟ ਹੈ, ਕੋਈ ਵੀ ਇਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਪਾਗਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਮੂੰਮੇ ਤਾਂ ਇਨੇ ਸੋਹਣੇ ਹਨ ਕਿ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਪਾ ਲਵਾਂ ਅਤੇ ਘੰਟਿਆਂ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਪੀਂਦਾ ਰਵਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਸੈਕਸੀ ਔਰਤ ਹੋ।ਪਰ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ, ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਮੰਮੀ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਸਬੂਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਬਣਨ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਏ। ਕੀ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈੈ, ਨਹੀਂ ਨਾ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ।
ਅਤੇ ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਤੋਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਸੌਰੀ ਮੰਮੀ, ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੰਨੀ ਗੰਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਤੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗੱਲ ਦਾ ਬੁਰਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ, ਪੁੱਤ। ਤੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਸੱਚ ਹੀ ਕਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿ ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹੈ। ਮੈਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ, ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਹਰ ਅਧੂਰੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਕਰੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਉਹੀ ਕਰਾਂਗੀ ਜੋ ਤੂੁਸੀਂ ਕਹੋਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰਮਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਚੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਰੇਲਗੱਡੀ ਆਪਣੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਵੱਖ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਜਾਓ, ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ, ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਚੱਲੀਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਤੂੰ ਰੁਕ, ਮੈਂ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾਈਟ ਚਾਲੂ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬੈਗ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪਣਾ ਪੈਡ ਕੱਢ ਕੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਮਨਜੀਤ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਲਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੀ ਮੇਰੀ ਬੁੰਡ ਅਤੇ ਮੂੰਮੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੰਨੇ ਘੈਂਟ ਹਨ ਕਿ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਪੁੱਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਪਾਗਲ ਹੈੈ ਅਤੇ ਉਹ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣਾ ਪੈਡ ਬਦਲਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਰਮਨ ਬਾਹਰ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਰਮਨ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ, ਕੀ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਪਿਸ਼ਾਬ ਉਸਦੀ ਕੱਛੀ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਰਮਨ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ ਜੀ, ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਰਾਜਾ ਪੁੱਤ ਇੰਨੇ ਅਚਾਨਕ ਕਿਉਂ ਭੱਜ ਗਿਆ।
ਰਮਨ: ਪਿਸ਼ਾਬ ਬਹੁਤ ਅਚਾਨਕ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।
ਰਮਨ: ਓਹੋ ਉਹ।
ਮਨਜੀਤ: ਉਹ ਕੀ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਇੰਨੀ ਵਧੀਆ ਕਿਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਮਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਤੁਹਾਡੇ ਰਸੀਲੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਛੱਡਣ ਨੂੰ।
ਮਨਜੀਤ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਾਗਲ, ਮੈਂ ਕਿੱਤੇ ਭੱਜੀ ਥੋਡੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਸ ਇੰਨਾ ਵਧੀਆ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਹੁਣ ਕਰ ਲੈ।
ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰਮਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ ਪੁੱਤ, ਲਾਈਟ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇ ਅਤੇ ਸੌਂ ਜਾ, ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਪਰ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਉਂਗਲ ਰੱਖਦੀ ਹੋਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੁਬਾਰਾ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਜੀਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਅਧੂਰੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਕੀ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਦੇਵੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਸੌਂ ਜਾ। ਮੈਂ ਜਲਦੀਬਾਜੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਪਾਉਣ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਖਰਾਬ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਅੱਜ ਤੋਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹਾਂ, ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤੈਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਕੀ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੇਂਗਾ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਉਹੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਉਡੀਕ ਕਰਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਸੌਂ ਜਾ, ਫਿਰ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਕਾਰਨ 6 ਦਿਨ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਸੌਣ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ। ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਕੋਈ ਵੀ ਸੌਂ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਸਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਸੌਂ ਗਏ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮਨਜੀਤ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਸੌਂਦੀ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਗੁੱਡ ਮੌਰਨਿੰਗ ਪਿਆਰੀ ਮੰਮੀ, ਉੱਠੋ।
ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੱਲਦੀ ਹੋਈ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਉੱਥੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਚਾਹ ਦੀ ਟਰੇ ਲੈ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਉੱਠੋ ਪਿਆਰੀ ਮੰਮੀ, ਚਾਹ ਠੰਡੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।
ਮਨਜੀਤ ਅੰਗੜਾਈ ਲੈਂਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਕੰਬਲ ਹਟਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਫਰੈਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਨਾਈਟੀ ਉਸਦੇ ਪੇਟ ਤੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਹੇਠਲੇ ਹਿੱਸੇ ਤੇ, ਉਸਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਪੈਂਟੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ, ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ। ਰਮਨ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਕੰਬਲ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੇਖ ਲਿਆ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਬਾਕੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕੀ ਕੁਝ ਹੋਰ ਬਾਕੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਪੱਟ ਕਿੰਨੇ ਗੋਰੇ ਅਤੇ ਸੁਡੌਲ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕੇਲੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਇੰਨੇ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਏ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਉੱਠਦੇ ਹੋਏ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਫੁਸਫੁਸਾਉਂਦੀ ਹੈ
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰੇ ਹੀ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੰਨ ਕਰੇ ਦੇਖ ਲਿਆ ਕਰੀਂ।
ਕੀ ਹੁਣ ਮੈਂ ਬਾਥਰੂਮ ਜਾਵਾਂ ਜਾਂ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਹੀ ਕਰ ਲਵਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜੋਰ ਨਾਲ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਇਥੇ ਹੀ ਕਰਲੋ, ਕੌਣ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੋਰ ਕੌਣ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਡਰਦ ਹੈ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਜਲਦੀ ਆ ਜਾਇਓ, ਪਿਆਰੀ ਮੰਮੀ, ਚਾਹ ਠੰਡੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
